Koncert Perły baroku, czyli poznańska inauguracja Akademii Gitary, pod względem wykonawczym był na niezwykle wysokim poziomie. Zaproszeni artyści, członkowie słynnego Il Giardino Armonico oraz znany na całym świecie gitarzysta Łukasz Kuropaczewski odnaleźli wspólny muzyczny głos. Jednak dla wielu słuchaczy wieczór ten mógł pozostawić pewien niedosyt akustyczny.
Haemi przy pomocy pantomimy obiera niewidzialną mandarynkę, po czym ją zjada i mówi do Jongsu: "Nie chodzi o to, byś uwierzył, że ta mandarynka tu jest. Chodzi o to, byś zapomniał, że jej nie ma". "Płomienie" Chang-donga Lee skonstruowane są właśnie na zasadzie pantomimy - ważniejsze od tego, co widoczne na ekranie, jest to, czego nie widać.
"Endless" - najnowsze dzieło duetu Justin Benson i Aaron Moorhead - w najgorszy do wyobrażenia sposób przypomina produkcje Netflixa, które pragną być filmami, lecz pozostają tylko audiowizualnymi streamingami, konsumowanymi z paczką czipsów.
Supermarket jako przestrzeń intymnych zachwytów i doniosłych inicjacji? Nowe spojrzenie na sklepowe półki i nocnych pracowników proponuje w swoim filmie "Walc w alejkach" Thomas Stuber.
"Człowiek delfin" jest przykładem sytuacji, gdy film dokumentalny mierzy się z tematem, jaki został już podjęty w produkcji fabularnej. I tak jak twórcy przekazów fikcjonalnych manipulują rzeczywistością w imię dramaturgii i przypodobania się publiczności, tak dokumentaliści burzą sztuczne, fałszywe konstrukcje.
"Utoya. 22 lipca" Eirka Poppe'a zgodnie oczekiwaniami wzbudza mieszane uczucia. Jest dziełem, które ogląda się w wielkim napięciu, chłonąc każdą łzę, kuląc się przy każdym wystrzale, czołgając przez błoto wraz z uciekającymi przed oprawcą. Czy jednak historia masakry dokonanej przez Andreasa Breivika nie powinna być opowiedziana z większym wyczuciem?
Najnowszy film Terry'ego Gilliama po ćwierćwieczu trafił w końcu na ekrany kin. "Człowiek, który zabił Don Kichota" to obraz sygnowany zarówno hasłem "przygoda", jak i "science fiction", choć z tym ostatnim ma zgoła niewiele wspólnego. Już bliżej mu do malowniczej baśni dla dorosłych, która moim zdaniem nie zachwyci jednak każdego.
"Arktyka" Joe'ego Penny to rozpisany na jednego aktora surwiwalowy dramat, w którym samotna walka człowieka z żywiołem okazuje się tyleż testowaniem granic ludzkiej wytrzymałości, co sprawdzianem z człowieczeństwa.
Matteo Garrone po wstrząsającym portrecie camorry w "Gomorra" i okrutnych, neapolitańskich baśniach dla dorosłych z "Pentameru" w "Dogman" po raz kolejny sięga po opowieść z włoskich peryferiów.
W "Szczęśliwym Lazzaro" Alice Rohrwacher sięga do przepastnego worka włoskiej kultury filmowej. Mnoży odniesienia i tropy, tworząc wypowiedź bezsprzecznie fascynującą, ale dla polskiego widza zapewne również i w pewnym stopniu niezrozumiałą.
"Dziedziczki" to przykład odważnego feministycznego kina o samorealizacji i potrzebie określania swych potrzeb.
Punk, rock'n'roll, Nowa Fala, skórzane kurtki, szum starej płyty, zgrzyt elektrycznych gitar - cały ten muzyczny miks wkomponowany w realia Leningradu lat 80. znajdziemy w filmie Kiriłła Sieriebriennikowa "Lato". Przedpremierową projekcję historii o miłości do sztuki, pragnieniu swobody i początkach zespołu Kino, można było zobaczyć w ramach festiwalu Nic Się Tu Nie Dzieje w kinie Rialto.
- Ta szkoła aż się prosi o trochę gejowskiego splendoru - stwierdza bohater "Billy Bloom - samotny jak Bóg". Aktor i autor monodramu Michał Axel Piotrowski kreuje postać dorastającego chłopaka, który musi zmierzyć się z nietolerancją i okrucieństwem nie tylko społeczeństwa, ale i najbliższych.
Po "Avengers: Wojnie bez granic" i oczekiwaniu na prawdziwą ucztę, czyli wielki finał, który będzie miał wpływ na losy całego wszechświata, włodarze MCU serwują słodką przystawkę - małą, lekkostrawną, niepozorną pod względem zarówno doniosłości wydarzeń i ich wpływu na całe uniwersum, jak i rozmiaru bohaterów.
Śpiewający kran, koń w roli nauczyciela matematyki, gryzący - w sensie dosłownym - sweter, żyrafa z dwóją z WF-u, chłopiec, który pisał nosem, dziewczynka z zapasową głową... Czegóż to i kogóż to nie znajdziemy na kartach Bajek Miloša Macourka, które właśnie ukazały się nakładem Wydawnictwa Naukowego UAM, a których lekturę już na wstępie polecam wszystkim - małym i dużym - wielbicielom dobrej literatury.
Kluczem do konstrukcji całego obrazu, zarówno fabuły, jak i zdjęć, jest kaplica Sansevero, legendarna XVII-wieczna świątynia, gdzie mieszają się porządki masońskie z katolickimi, kabała z alchemią. O filmie "Neapol spowity tajemnicą" pisze Przemysław Toboła.
Steven Soderbergh realizując Niepoczytalną postanowił tym razem zabrać nas do klaustrofobicznego świata amerykańskiej opieki psychiatrycznej, który potrafi wywołać gęsią skórkę, tym bardziej, kiedy oglądamy go z bardzo bliskiej odległości. Autor tak głośnych filmów jak Traffic, Erin Brockovich czy Wielki Liberace nie stanął jednak na wysokości zadania.
Choć strój wiejski poznański nie urósł do rangi stroju narodowego, jak to się stało ze strojem krakowskim, obok krakowskiego był jednym z dwóch, noszonych w mieście.
"McQueen" przypomina nieco "Amy" Asifa Kapadii - za pomocą bogactwa materiałów archiwalnych przybliża wybitną jednostkę ze świata kultury. Pokazuje, że za tonami blichtru i światłem reflektorów potrafi czaić się nieprzenikniony mrok, a za sukcesem idzie skrzętnie ukrywane poczucie samotności, które niejednokrotnie kończy się tragedią.
Czternaście lat. Tyle musieli czekać fani Iniemamocnych na kolejne spotkanie z super rodziną. Było warto, bo nie dość, że znów wspólnymi siłami ratują świat, to jeszcze mają do pomocy nowego członka rodziny, który zresztą posiada najwięcej zupełnie nieoczywistych mocy.
