Po pełnej rozmachu jesiennej premierze Deszczowej piosenki na deskach Teatru Muzycznego pojawi się tytuł całkowicie odmienny. Apetyt na czereśnie to kameralny spektakl na dwójkę aktorów z tekstami Agnieszki Osieckiej i z muzyką Macieja Małeckiego.

Wielu pracowników sektora usług to osoby niewidzialne - chociaż żyją i pracują pomiędzy nami, nie zatrzymujemy na nich wzroku. Mimo to codzienne korzystamy z ich pracy, bez której coraz trudniej wyobrazić nam sobie zwykły dzień. W tej grupie, na samym dole drabiny prestiżu, znajdują się dostawcy posiłków, działający pod szyldami globalnych korporacji. Ich atrybuty to charakterystyczne, kolorowe plecaki termiczne, telefony z nawigacją i aplikacjami stawiającymi im kolejne zadania oraz rowery albo skutery, na których - bez względu na porę dnia i nocy, pogodę czy warunki drogowe - przemierzają ulice miast, za drobną opłatą wypełniając ewangeliczny obowiązek: karmiąc głodnych i pojąc spragnionych. Wielu z nas zastanawiało się zapewne, kim są ci ludzie: skąd pochodzą i dokąd zmierzają, jakie są ich motywacje, cele, marzenia, radości i problemy. Czy odbierając zamówione posiłki i ciesząc się z zaoszczędzonego tak czasu albo denerwując zbyt długim oczekiwaniem - pomyśleliśmy także o warunkach ich zatrudnienia, dostępnej im osłonie socjalnej, ubezpieczeniu chorobowym, kosztach amortyzacji? Okazję do przemyślenia tych i wielu innych tematów mają widzowie spektaklu Delivery Heroes. Bohaterowie na wynos w Teatrze Polskim. Jego bohaterami i bohaterkami są właśnie dostawcy posiłków.

Błogo Ramony Nagabczyńskiej to performans powstały w ramach wystawy Witkacy. Sejsmograf epoki przyspieszenia w Muzeum Narodowym w Warszawie, kuratorowanej przez Zofię Machnicką i Pawła Polita. W Poznaniu, w Klubie Tama, oglądamy go w ramach inauguracji sezonu Miłość i Solidarność. Ten debiutujący program performatywny przewiduje organizację dyskusji, spektakli, performansów, pokazów skupiających się na twórczości kobiet i osób nieheteronormatywnych.

Premierowy spektakl Teatru Animacji Kraj Naj. Historia trójkątnej rewolucji to antyutopia dla młodych widzów. Ten nowy i teoretycznie wspaniały świat w słowach Maliny Prześlugi i w reżyserii Agaty Kucińskiej zajął ich na ponad godzinę. To na pewno. Pytanie - czy o tej wizji potem dyskutowali?

Piękna i Bestia to najnowsza baśniowa opowieść stworzona przez zespół Teatru Cortiqué. Anna Niedźwiedź, dyrektorka szkoły baletowej, przy której funkcjonuje Teatr, opowiedziała o pracy nad spektaklem.

Jeśli jesteście fanami kosmosu, historii, Czech, piwa...  i opery, ta propozycja jest dla Was. Budzi rozbawienie? Powinna! Bo absurdalna komedia Wyprawy Pana Broučka ma wywoływać uśmiech. O najnowszej produkcji - polskiej premierze opery Leoša Janáčka w Teatrze Wielkim w Poznaniu opowiada jej reżyser, David Pountney.

W trzech językach, jednym głosem... ruchem, symbolem i dźwiękiem członkinie Teatru Emigrant przedstawiły historię mitycznej Kasandry. Filtrując ją przez własne doświadczenia, stworzyły w Baraku Kultury uniwersalną opowieść o sile kobiet.

- Z dziećmi można rozmawiać o wszystkim, tylko trzeba wiedzieć jak. A to jest w gruncie rzeczy prosta historia. Wiadomo, kto jest dobry, kto zły - mówi Agata Kucińska, reżyserka Kraju Naj. Historii trójkątnej rewolucji, który bierze udział w 30. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. Widzowie najnowszej premiery Teatru Animacji dowiedzą się tego, czym są wolność, bunt oraz indywidualizm.

Co łączy twórców Tygodnia Młodego Teatru? - Są młodzi, zdolni i niebawem będzie o nich głośno. To z jednej strony już uznane nazwiska, rozpoznawane w środowisku, z drugiej jeszcze "głodni i aspirujący" - wylicza Rafał Michalczuk z Teatru Nowego, w którym zobaczymy niespektakle Piotra Sędkowskiego, Miłosza Mieszkalskiego, Ewy Galicy i Barbary Bendyk. Pierwszy z nich już 7 marca.

Teatr Nowy w Poznaniu będzie nosić imię zmarłej w grudniu wybitnej reżyserki Izabelli Cywińskiej. To ciekawe, bo od ponad 20 lat patronuje mu przecież Tadeusz Łomnicki. Teatr nie zapomni o aktorze. W Nowym zaszły też inne zmiany. Dużo zmian.

- Zaprosiłbym wszystkich odbiorców do przeżycia dobrze skrojonego kawałka teatru, który zaoferuje emocjonującą narrację, ale też na kawałek sztuki, która pozwoli odbiorcom dowiedzieć się czegoś nowego o rzeczywistości albo spojrzeć na otaczającą nas codzienność nieco inaczej - mówi o spektaklu Delivery heroes. Bohaterowie na wynos jego reżyser Konrad Cichoń.

Studio Teatralne działające przy Centrum Kultury Zamek, od lat przyciąga osoby, które w teatrze odnajdują możliwość wyrażania siebie. Trzy lata temu na emeryturę przeszedł jego wieloletni prowadzący, Bogdan Żyłkowski, a Studio objęła Barbara Prądzyńska - aktorka, performerka i pedagożka teatralna. W rozmowie opowiedziała nam o pracy z uczestnikami i uczestniczkami Studia oraz planach na jego rozwój.

"Tylko zjedz coś pożywnego", "Posyp ziemniaki natką pietruszki, to ta zielona część na górze bardzo zdrowa", "Kup sobie jakieś ładne buciki", "Pięknie śpiewałaś, ale mogłaś dać z siebie więcej", "W domu musisz się krzątać, mężczyźni to lubią"... Jedna śpiewała w czasie wolnym, na co dzień mając poważną, pewną pracę. Druga ze śpiewu i aktorstwa chciała żyć, choć to nie zawsze gwarantowało, że chleb zje z masłem. Piosenki mojej mamy, czyli w domu bez zmian Ewy Szumskiej to słodko-gorzki monodram, w którym dwie najbliższe sobie kobiety rozmawiają ze sobą na styku dwóch światów za pomocą starych piosenek, fotografii i listów.

Dla miłośników sztuki tańca Teatr Wielki w Poznaniu szykuje kolejną atrakcję. Po jesiennej premierze Królowej Śniegu nadszedł czas na pierwszą edycję Festiwalu Przedwiośnie Baletowe.

Założenia najnowszego spektaklu Laury Leish stoją w pozornej kontrze do twierdzeń wpisanych w piosenkę Odrobinę szczęścia w miłości Emanuela Schlechtera i Jerzego Petersburskiego. Zaproponowana w niej odpowiedź na pytanie "O czym marzy dziewczyna / Gdy dorastać zaczyna" - z beztroskim wdziękiem i naiwną lekkością charakteryzującymi kino i estradę dwudziestolecia międzywojennego - sugeruje, że chodzi o znalezienie się na ślubnym kobiercu u boku kochającego mężczyzny. Czy to promocja określonego wzorca zachowań? Dzisiaj nie mamy już raczej wątpliwości, że kultura popularna wytwarza obowiązujące normy, a jej podstawowym zadaniem, obok rozrywki, jest powoływanie iluzji zawężającej repertuar akceptowanych powszechnie działań. W XIX wieku, kiedy nie istniało jeszcze kino ani radio, a o telewizji i internecie nikomu się jeszcze nawet nie śniło, najważniejszym źródłem społecznych zasad i inspiracją dla wyobraźni był teatr - ważniejszym niż współczesne kino albo TikTok. Czy dostrzegacie Państwo manipulację, której dopuścili się autorzy wspomnianej wyżej piosenki? Przecież wiele dziewczyn nie marzy wcale o "odrobinie serca czyjegoś", a o milionach oddanych im serc i naręczach kwiatowych bukietów rzucanych do ich stóp. To wszystko, a także wiele więcej, jeszcze niedawno gwarantować mógł status gwiazdy teatralnych scen.

Wspólna praca Igora Gorzkowskiego i Iwony Pasińskiej, przygotowujących z zespołem Polskiego Teatru Tańca sceniczną adaptację opowiadań Brunona Schulza, doprowadziła do realizacji oryginalnego, niebanalnego pod względem estetycznym spektaklu, w którym spójne połączenie ruchu, słowa, muzyki, światła i kostiumów powołuje do istnienia oniryczny świat, leżący gdzieś na pograniczu rzeczywistości i fantazji.

Napisany przez Stanisława Wyspiańskiego w 1904 roku Powrót Odysa to sztuka antybohaterska. Czwarty wieszcz - jak, przynajmniej w Krakowie, tytułowano tego wszechstronnego artystę po sukcesie Wesela - podważył w niej przekonanie, że zwycięstwo przydaje chwały bez względu na środki, które do niego doprowadziły. W tej wersji słynna przebiegłość homeryckiego protagonisty, we własnym interesie gotowego łamać zasady gościnności, obciąża go, zamiast wywyższać. Dramat prezentujący los zwycięzcy spod Troi, który, za sprawą klątwy Posejdona, wraca do rodzinnej Itaki po 20 latach nieobecności, został zainscenizowany na scenie Teatru Nowego przez młodego reżysera, Michała Telegę.

Choć od premiery w Teatrze Dramatycznym w Warszawie minęły już 33 lata, musical Metro nadal cieszy się niesłabnącą popularnością. "Pasja i entuzjazm, taniec i śpiew, jakich nie znał polski teatr" - czytamy w zapowiedzi spektaklu. Jeśli jesteście ciekawi, czy ekipa Studia Buffo faktycznie prezentuje dotąd nieznane jakości - będziecie mogli przekonać się o tym osobiście.

- Z każdej podróży staramy się czerpać inspirację do następnych przedstawień. Wielką wartością jest dla mnie to, że nasze spektakle są zrozumiałe pod każdą szerokością geograficzną. Daje to nadzieję, że mimo różnic kulturowych, religijnych, historycznych i językowych wszyscy należymy do jednej rodziny ludzkiej i potrafimy się porozumieć - mówi Paweł Szkotak, reżyser, który 35 lat temu założył Teatr Biuro Podróży*.

Sztukę zadawania pytań teatr ma opanowaną do perfekcji. Pyta o rzeczy trudne, intymne, często graniczne, pyta o sens, o bezsens, o interpretację i nadintepretację. Pyta za dwóch, za trzech, za miliony - ale na ile tak naprawdę interesuje go odpowiedź, a na ile swoja zbawicielska rola, jaką odegrał w zadawaniu tychże? Teatr zabrał głos - mówimy. Ale czy usłyszał to, co nastąpiło później?