"Problem nie w tym, że jest nas za dużo - problem w tym, ze wielu żyje, jakby ich była garstka" - napisał argentyński pisarz i dziennikarz Martin Caparrós w swoim Głodzie. Ten wydany w 2016 roku reportaż bywa nazywany kroniką naszych czasów i jedną z ważniejszych książek non-fiction ostatnich lat.
- Przenieśliśmy akcję z Dublina do Poznania, to będzie opowieść o ludziach stąd i o znajomych miejscach, jak np. plac Cyryla Ratajskiego, ulice Libelta i Ratajczaka - wyjaśnia ⃰Maja Kleczewska, reżyserka Ulissesa. Premiera - 16 czerwca w Teatrze Polskim.
- Ulisses to oratorium na cześć codzienności. Będąc zmuszonym do opisania tej powieści dwoma słowami, można by odpowiedzieć, że dobrze je ilustruje hasło "oto człowiek". Dlatego też w naszej realizacji chcemy być blisko człowieka - mówi Michał Sikorski, aktor Teatru Polskiego, który pojawi się w obsadzie spektaklu na podstawie Jamesa Joyce'a w reżyserii Mai Kleczewskiej. Premiera - 16 czerwca.
Obecność. Słowo-klucz. "Be present!" - krzyczą nagłówki coachingowych artykułów i co bardziej aspirujący lifestylowi influencerzy. Czy w tym całym zgiełku znajdujemy chociaż chwilę, by zastanowić się, co to tak naprawdę znaczy? Czym dla nas jest obecność? Czy my jesteśmy obecni i czy - jesteśmy?
Polski Teatr Tańca w tym roku wspiera swoje działania twórcze idiomem "człowiek-zwierzę", dlatego spektakl dedykowany najmłodszym widzom został dopasowany do tego właśnie tematu. KoczkodanSe w reżyserii Iwony Pasińskiej traktuje o krytyce przemocowej postawy wobec istot nie-ludzkich oraz ilustruje cechy poszczególnych zwierząt za pomocą tańca.
- Jeśli się naprawdę wejdzie w ten świat, to jest to historia trochę zagubionych postaci opowiadająca o tym, że zawsze warto w siebie wierzyć i próbować, a nie warto się poddawać i rezygnować - opowiadają realizatorzy nadchodzącej premiery spektaklu Bleee... w Teatrze Wielkim: reżyserka Gosia Dębska*, scenografka Marta Dorożalska** i dyrygent Grzegorz Wierus**.
Dorastamy. Świat wokół nas się zmienia, zmieniamy się w nim i my. Jak pogodzić się z upływającym czasem, zależnością i tęsknotą za wolnością? Jak odkryć na nowo relacje - te ze sobą i te z innymi?
Zapowiadając najnowsza premierę Polskiego Teatru Tańca pt. KoczkodanSe Anna Koczorowska, rzeczniczka teatru, powiedziała: - Próbujemy stworzyć atmosferę przygody, bawić się formą, szukać i eksperymentować, podobnie jak robi to dziecko odkrywając nieznany świat. Spektakl adresowany jest do najmłodszych widzów, jego premiera nieprzypadkowo więc zaplanowana została na Dzień Dziecka.
Piątkowy wieczór. Przez deszczowe chmury wreszcie przebija się promień tak rzadko pojawiającego się ostatnio słońca. W kilka minut docieram z Jeżyc na ulicę Gwarną, na której w jednej z bram kryje się miejsce wyjątkowe - nie tylko ze względu na nazwę, która zawsze wywołuje uśmiech na mojej twarzy, ale przede wszystkim - na spektakl, który dziś właśnie tam po raz pierwszy spotka się z publicznością.
Za trudny? Przestarzały? Nic podobnego. Agata Biziuk w Teatrze Animacji czyta na nowo Pana Tadeusza, i pomaga mu wyjść - z wielkim hukiem i honorem, z tradycyjnych lekcji języka polskiego.
- W moim tekście jest tak: Poszedł Pan Tadeusz pławić się w plenerze, w opisie i w sielance, pięćdziesiąt stronic tak lezie - zdradza Agata Biziuk ⃰, reżyserka spektaklu Pan Tadeusz. Ostatni zjazd. Premiera w Teatrze Animacji - 21 maja.
Za murami, za lasami to kolejna premiera Sceny Roboczej. Spektakl zaprasza do świata, w którym dom nie zawsze jest czymś oczywistym, dobrym i bezpiecznym. Rezydencja zespołu Siły Specjalne, z artystką performansową i choreografką Weroniką Cegielską, kładzie nacisk na eksplorację niezwykle szerokiej koncepcji domu. Ważną rolę w sztuce odgrywają Siłaczki i Siłacze - zespół muzyczny łączący m.in. osoby, które doświadczyły kryzysu bezdomności. Czym dla nich jest dom?
- Wybrałam wyjazd na rezydencję do Pustyni Atakama między innymi dlatego, że stopniowe pustynnienie Wielkopolski w wyniku zmian klimatycznych wkrótce poskutkuje tym, że nasze środowisko będzie przypominać pustynię - mówi Monika Błaszczak*, tancerka i choreografka, absolwentka Konserwatorium Tańca Trinity Laban w Londynie.
Sytuacja sceniczna Extravaganzy o religii jest prosta - nastąpił koniec świata. A po nim, kiedy ludzie oraz wszystkie istoty żywe przestały istnieć, czas się ze wszystkiego rozliczyć. W tym osobliwym sądzie ostatecznym rozłożone na części pierwsze zostaje wszystko to, co uwiera, irytuje i dręczy.
Prezentowany w Scenie Roboczej spektakl Odbicia zawiera w sobie elementy charakterystyczne dla teatru alternatywnego, dramatycznego i lalkowego. To połączenie reżyserskiej opieki Lecha Raczaka, gry aktorskiej Pawła Stachowczyka i pracy doktorskiej poznańskiej artystki, Martyny Stachowczyk. Ten patchworkowy projekt czerpie nie tylko z bogatej historii teatru, ale także z literatury i psychoanalizy.
Od premiery pierwszej części Extravaganzy o miłości w Teatrze Polskim minęło sześć lat. W 2017 roku Joanna Drozda przygotowała drugą odsłonę - o władzy. Na kolejny spektakl - tym razem o religii, do którego teksty napisała z Jędrzejem Bursztą i Wojciechem Kaniewskim zaprasza 6 maja, oczywiście do Piwnicy pod Sceną.
Piątkowy wieczór? Czas na przyjemność! W Teatrze Animacji - gościnnie, prawdziwa mieszanka charakterów: ptasie mleczko, torcik, praliny... Spektakl w reżyserii Agaty Biziuk miał smak (dosłownie!) gorzkiej czekolady. Mniam.
Od starożytności po dzień dzisiejszy cała ludzka myśl pozostaje w napięciu między kulturą a naturą. Nic dziwnego, że taniec wykorzystuje to napięcie, a II Międzynarodowy Festiwal Teatrów Tańca świadomie do tego nawiązuje.
W mowie końcowej podczas obrad Rady Etyki, mecenas Biegler pyta: - Do kogo należy nasze życie? Tematem, wokół którego zbudowana została akcja sceniczna Prawa wyboru w reżyserii Piotra Kruszczyńskiego, jest próba rozstrzygnięcia problematycznej kwestii lekarskiej pomocy w dokonaniu samobójstwa.
- Po pierwszym dniu warsztatów poszliśmy wszyscy na integracyjne piwo, wśród nas byli różni ludzie: "wózkowicze" i "normalsi", osoby z Zespołem Downa, tancerze z ogromnym doświadczeniem i amatorzy. Baliśmy się, że nie znajdziemy miejsca. Jeden wózkowicz powiedział wtedy: "Nie przejmujcie się! Dla nas nie zabraknie krzeseł". Wtedy moja głowa wybuchła. Bo to jest właśnie o tym, że dla nas wszystkich jest miejsce w świecie. Zajmujemy swoje miejsce przez sam fakt istnienia - mówią Agnieszka Dubilewicz* i Aniela Kokosza**, twórczynie spektaklu Dla nas nie zabraknie krzeseł w Scenie Roboczej.
