"Panie Obywatelu, to ważne, gdzie się patrzy, jak się patrzy, zwłaszcza dla takich osób jak Pan, które właśnie mają zdawać ludziom relacje z tego, co widzą... Niech Pan patrzy tam daleko, w przód, przed siebie. W przyszłość! W Pana piękną, świetlaną przyszłość, którą rozświetli właśnie ten powstający teraz w bólach tekst".

Don Kichot Cervantesa to jeden z tych klasyków, o których dużo się mówi, ale niewielu je tak naprawdę czyta. Konrad Dworakowski ekshumuje kultowego bohatera i przeprowadza na nim eksperyment. Teatr daje mu do tego mnóstwo narzędzi. Czy publiczność wychodzi ze spektaklu z konkretną myślą? Sądzę, że ilu widzów, tyle wniosków.

Jagoda Szymkiewicz, Milena Klimczak, Pola Pańczyk, Wiktoria Kobiałka i Stefania Sural spotkały się z Małgorzatą Wdowik po raz pierwszy w 2017 roku w warszawskim Teatrze Studio, przy okazji prac nad spektaklem Dziewczynki. Zaproszone do projektu osoby miały wówczas od 11 do 14 lat: poznawały się, opowiadały o swoich marzeniach, zastanawiały się, jak będzie wyglądać przyszłość. Milena zażartowała wtedy, że spektakl mógłby rozpocząć serię kolejnych przedstawień, które - naśladując naturalny upływ czasu - traktowałyby o dziewczynach, kobietach i trumnach.

Po bardzo dobrze przyjętych Taśmach rodzinnych Piotr Pacześniak wrócił do Teatru Polskiego ze spektaklem Querelle, który otworzył pierwszą edycję QueerFestu, czyli nowej odsłony Bliskich Nieznajomych. Tak jak w przypadku Taśm rodzinnych, bazą Querelle była literatura - powieść Querelle z Brestu Jeana Geneta, uznana za klasykę prozy LGBTQ. W inscenizacji Piotra Pacześniaka stała się barwną, erotyczną i mroczną historią ludzi, którzy darzą siebie jednocześnie uwielbieniem i nienawiścią.

W październiku w Teatrze Polskim powieje nowościami - najpierw czeka nas premiera Querelle z Brestu w reżyserii Piotra Pacześniaka, a po premierowym weekendzie (17-20.10) rozpocznie się festiwal Bliscy Nieznajomi (20-27.10), tym razem w nowej odsłonie, bo z dopiskiem Queer Fest.

Van Gogh, który zachwyca i inspiruje od lat, stanie się bohaterem nowego spektaklu w Teatrze Cortiqué. - Szukałem artysty, o którym mógłbym opowiedzieć w ciekawy sposób - wyjaśnia reżyser i choreograf Viktor Davydiuk. Premiera 19 października.

Konrad Dworakowski wyreżyserował już kiedyś Don Kichota. Pisano wtedy m.in. że jest to "spektakl wielowarstwowy, w którym widz wybiera, ile chce odczytać", że jest "piękny pod względem wizualnym i choreograficznym", taki, który "urzeka swoją muzycznością i dowcipem", ale też "zmusza widza do wyjścia poza strefę komfortu". W końcu również, że reżyser "obraca w pył nasze romantyczne wyobrażenie o bohaterze". Jak będzie tym razem? Premiera Don Kichota 2.0 na podstawie powieści Miguela de Cervantesa - 19 października w Teatrze Animacji.

Poetka, dziennikarka, autorka ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek. Choć zapomnieć się o niej nie da, my przypominamy: 17 października w Teatrze Nowym startuje festiwal Pamiętajmy o Osieckiej. 

W świecie sztuki współczesnej, gdzie granice między prowokacją a głęboką refleksją coraz bardziej się zacierają, niewielu twórców porusza się tak bezkompromisowo jak Markus Öhrn i Karol Radziszewski. Ich wspólne dzieło - spektakl Fobia - to prawdziwe tour de force, wstrząsająca fuzja odmiennych artystycznych idiomów, które przenikają polsko-szwedzkie różnice, konfrontując widza z brutalną dekonstrukcją stereotypów i nieuświadomionych lęków. Spektakl można obejrzeć w CK Zamek w ramach współpracy z Pawilonem.

W jurcie toczy się osobliwa terapia, podczas której odsłania się konflikt pomiędzy tym, co prywatne a tym, co publiczne, między fasadą a wnętrzem, maską a autentycznością. W kolejnej sztuce teatru Asz.teatr pewien polityk poddany zostaje tytułowej wiwisekcji, stopniowo odsłaniając swoje - metaforyczne i niemetaforyczne - prawdziwe oblicze. Będzie można zobaczyć je już 4 października na poznańskiej Starołęce.

Rozpoczyna się 60. sezon działalności poznańskiego Teatru Ósmego Dnia. Wydarzenia w ramach "roku jubileuszowego" będą trwały cały rok. W programie są nowe i stare spektakle, spotkania z ciekawymi ludźmi oraz premiera książki. Pierwsze przedstawienia już w najbliższy weekend (4 i 5 października).

Choć słynna konkluzja Kartezjusza Cogito ergo sum, czyli Myślę, więc jestem w spektaklu Bromba i... na podstawie twórczości Macieja Wojtyszki nie padła, to dla mnie właśnie o tym, że na początek trzeba ustalić jakieś bezwzględne założenia, by móc dalej snuć wnioski, on jest. Jego reżyserka, Joanna Gerigk, zabrała kilkuletnich widzów w naprawdę wymagającą podróż. Myślę, że dla wielu z nich (jeśli nie wszystkich) był to prawdziwy survival.

Arnold Böcklin Wyspę umarłych malował w latach 1880-86. Stworzył wówczas pięć wersji różniących się drobnymi elementami kompozycji i kolorystyką. Każda z nich przedstawiała krajobraz ze znajdującą się w centrum wyspą porośniętą cyprysami, otoczonymi wysokimi skałami. Na wyspie znajdują się grobowce, a do brzegu dobija łódź z pochyloną postacią. Obraz jest posępny, melancholijny, statyczny - można odnieść wrażenie, że czas się zatrzymał.

- Zapraszam wszystkich, niezależnie od wieku, tych którzy znają Brombę oraz tych, którzy chcieliby ją poznać, a także zobaczyć kto jeszcze pojawi się na scenie. Warto przyjść na spektakl, ponieważ jest to przemyślana propozycja dla widzów, łącząca grę aktorską w żywym planie z wieloma sytuacjami animacji lalek, z ciekawą obsadą i inspirującą muzyką. Krótko mówiąc same bardzo dobre składniki - wylicza Joanna Gerigk, reżyserka Bromby i.... Premiera spektaklu na podstawie twórczości Macieja Wojtyszki - 14 września w Teatrze Animacji.

... ważne, żebyś był sobą. To, co mówisz ma znaczenie. Nie jesteś sam. Evan Hansen, główny i tytułowy bohater premierowego spektaklu w Teatrze Muzycznym, pisze do siebie, na prośbę lekarza, motywujące listy. Jeden z nich uruchamia lawinę... kłamstw. Są ofiary. Ale mam nadzieję, że również ocaleni.

Okazuje się, że zagwozdki związane z tematami kupna mieszkania, odnawiania i remontowania wnętrz, a także dylematy dotyczące poszukiwania tego jedynego, wyjątkowego miejsca na ziemi nie są wyzwaniami towarzyszącymi wyłącznie światu ludzkiemu. W poniedziałkowy wieczór stanęliśmy bowiem przed obliczem olbrzymiego gniazda znajdującego się przed Teatrem Polskim - gniazda w budowie. W gnieździe miały finalnie zamieszkać zwierzęta, trudno jednak powiedzieć jakie, łatwiej byłoby określić je mianem cudacznych stworzeń. Zwiewne postaci przywdziane w białe szaty żwawo poruszały się w obrębie ram zbudowanych z gałęzi i nie przestały zastanawiać się, czy gniazdo, któremu poświęcają tyle czasu i uwagi, jest w istocie słuszną inwestycją.

"Gdybym jutro zniknął, to czy ktoś by w ogóle to zauważył?" - zastanawia się główny bohater najnowszego musicalu Teatru Muzycznego w Poznaniu, Evan Hansen. A to niejedyna rozterka nastolatka. Drogi Evanie Hansenie, premiera z ciepłym przekazem #niejesteśsam, już 7 września.

Sezon 2024/25 będzie jubileuszowym dla Teatru Ósmego Dnia. Jedna z najważniejszych grup teatru alternatywnego w Polsce świętuje 60-lecie istnienia i mimo upływu czasu nie spoczywa na laurach. O rocznicowych planach opowiadają dyrektorka teatru Renata Stolarska i Marcin Kęszycki, artysta działający w nim od lat 70. ubiegłego wieku.

- Marzę o tym, żeby choreografia dla dzieci była czymś ogólnie dostępnym, publicznym, w każdym małym i dużym mieście, bo ma ogromny potencjał, również prozdrowotny i polityczny. Żeby choreografie były wydarzeniami nie tylko artystycznymi, ale też społecznymi - mówi Hanka Bylka-Kanecka z kolektywu Holobiont. Razem z Aleksandrą Bożek-Muszyńską otrzymały nagrodę ZAiKS-u w kategorii Twórczość dla dzieci za choreografię do spektaklu Mój ogon i ja.

Polski Teatr Tańca kończy swój jubileuszowy, 50. rok działalności. - Największe wyzwanie w moim życiu to budowa siedziby PTT. Siwe włosy mam od trudów inwestycji, ale jest moim ogromnym szczęściem, że udało mi się coś tak trudnego zrealizować - mówi Iwona Pasińska, jego dyrektorka.