16 maja rozpoczęła się kolejna, dziewiąta już edycja Poznań Art Week, lokalnego festiwalu sztuki. Organizatorzy tym razem badają szeroko rozumiane terytoria. Jak czytamy w tekście kuratorskim: "W świecie, w którym spory o terytoria nie cichną, program kulturalny festiwalu proponuje inne spojrzenie: na terytoria znaczeń, odczuwania, bycia. Sztuka nie zna granic, ale czy na pewno ich nie ma? A może posiada ich wiele w obrębie różnych twórczych form ekspresji? Fizyczne, sensualne, znaczeniowe i imaginatywne granice stają się tematem przewodnim wielu prezentowanych w ramach festiwalu wystaw".

Abel Tesfaye, kanadyjski muzyk, zapowiedział, że "Hurry Up Tomorrow" będzie jego ostatnim albumem wydanym pod pseudonimem The Weeknd. Film pod tym samym tytułem co wspomniany album odzwierciedla swego rodzaju przełom w jego karierze - traktuje bowiem o kryzysie, przemianie i pragnieniu wejścia na nową ścieżkę, zarówno życiową, jak i artystyczną.

22. edycja Millenium Docs Against Gravity upłynęła pod hasłem "Między nami cały świat". Moje podejście do doświadczania festiwalu jest każdego roku dość podobne. Zazwyczaj dokonuję wieloetapowej selekcji produkcji, bo choć chciałabym obejrzeć więcej dokumentów, to zwyczajnie nie jestem w stanie. Ważne jest dla mnie, by zdecydować się nie tylko na seanse polityczne, ale także związane ze sztukami wizualnymi, działalnością kobiet i - last, but not least - poruszające tematy dziwaczne czy też absurdalne. Poniżej przedstawiam subiektywną listę TOP 3. Wybory te, choć może nieoczywiste, polecam Waszej uwadze w obliczu zbliżającej się odsłony MDAG w wersji online.

Podczas 22. Festiwalu Filmowego Millennium Docs Against Gravity obejrzałam trzy dokumenty: "Ocean, nasz dom", "Kwiat ośmiu gór" i "Opowieści z dalekiej Północy". To, co widzowie czuli podczas seansów - od wstrząsu po euforię, jest pokłosiem ekstremalnych decyzji, jakie podejmowali ich bohaterowie.

Co łączy Asę Lee, Sarę Lewi i Lenę Seiz? Wspólne imię i nazwisko: Aleksandra Cieślewicz. I temat, wokół którego osnutę będą prace prezentowane na wystawie "Rok bez zimy". Co dzieli? Kompletnie różne spojrzenia artystyczne. 

"Koniec jest zawsze bliski. Work in progress" Michała Domagalskiego to zbiór esejów, które prowokują do myślenia i autorefleksji. Dystopijna opowieść o kresie świata, jaki znamy, o końcu cywilizacji, która wydaje się naszym największym osiągnięciem, podczas gdy - jak zdaje się zasiewać ziarno niepewności autor - być może jest ona naszą największą słabością.

"Surfer" to dziwny film. Trochę jak pierwszy "John Wick", w którym tytułowemu bohaterowi zabijają psa, więc coś w nim pęka i zaczyna się mścić, tylko że tu owo "zabicie psa", składające się z serii upokorzeń, zniewag i kolejnych aktów przemocy skierowanych w stronę bohatera, jest rozciągnięte na długą sekwencję rozbudowanych scen, a postać grana przez Nicolasa Cage'a uparcie zachowuje względny spokój, bo ma nadzieję, że problem da się załatwić racjonalnie i pokojowo. I jeśli ktoś po tym opisie zacznie myśleć, że wie, czego się dalej spodziewać po fabule, to muszę go zmartwić...

"Alicja w Krainie Czarów" to powieść trudna do interpretacji. Próbowano ją odczytywać przez psychoanalizę, traktować jako krytykę dydaktyzmu literatury dziecięcej, narkotyczny trip czy analizę środowiska Lewisa Carrolla. Mnogość wątków i absurdów, które spotykają tytułową bohaterkę, jest tak duża, że żadna z tych interpretacji nie odkrywa wszystkich jej niuansów. Podobnie jest ze spektaklem wyreżyserowanym przez Zdenkę Pszczołowską. W Krainie Czarów zagubiona czuje się nie tylko Alicja, ale także publiczność. Jest to jednak niezwykle barwne, dopracowane i wspaniale zagrane zagubienie.

Pina Lindenbuam w swojej najnowszej książce "Motylki i mrówki" kolejny raz udowadnia, że jest jedną z najlepszych - wśród pisarek i pisarzy, ilustratorów i ilustratorek - obserwatorką dzieci. Ich zabaw i sposobu myślenia.

Mitologiczny motyw Pigmaliona posłużył twórcom najnowszego przedstawienia w Teatrze Polskim do zajęcia się zjawiskiem migracji, przez jednych uznawanym za największe współczesne wyzwanie, przez innych zaś - wyłącznie zagrożenie. Akcja zostaje przeniesiona do roku 2035, a więc ukazuje świat wyłaniający się zza rogu.

Radość z tańca może czerpać każdy. Bez względu na wiek i umiejętności. Im jestem starsza, tym bardziej przekonana, że tańczyć może każdy. I wcale nie zawstydzają mnie wizyty w teatrach, które wykorzystują ruch jako podstawowy środek wyrazu. Bo zazwyczaj przyglądam się tylko efektom pracy profesjonalistów. Coraz częściej jednak stoję przed wyzwaniem... i np. razem z artystami na scenie merdam ogonkiem! W czasie V Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca "Granice natury - granice kultury" zobaczyłam tylko dwa spektakle: "Ophélie" (polska premiera) zespołu Propagande C oraz "Mój ogon i ja" kolektywu Holobiont. Żałuję, że nie więcej.

Głośno zapowiadany jako film z rolą życia Pameli Anderson "The Last Showgirl" rozczarowuje. Wprawdzie wizualnie jest atrakcyjny (i to wcale nie za sprawą piór, kryształków i brokatu) i nie idzie na skróty fabularnie (co się chwali), ale jednak szum, jaki powstał przy okazji jego premiery wokół rzekomego odkrycia po latach talentu aktorskiego Anderson, jest zdecydowanie na wyrost - na niekorzyść dla samej Pameli.

Był awangardą rockowej awangardy. "Heroin", najważniejszy utwór The Velvet Underground, to jeden z najbardziej wpływowych narkotykowych songów w historii. Inny, solowy przebój Reeda, "Perfect day", pojawił się w ikonicznej scenie z filmu "Trainspotting". Świetnie pisał - piosenki, wiersze i cały kod kulturowy. Nic dziwnego więc, że imponował Davidowi Bowiemu i Patti Smith, przyjaźnił się z Andym Warholem i Iggym Poppem. Po jego śmierci zaczęło się jedno z pierwszych wielkich upamiętywań w social mediach. Will Hermes przybliża postać niepokornego i bezsprzecznie prominentnego artysty w potężnej biografii "Lou Reed. Król Nowego Jorku".

Takiemu dydaktyzmowi (bez cudzysłowów, mrugnięć okiem czy metafor) mówię zdecydowane TAK. "Przyroda" Emmy Adbåge powinna trafić w ręce każdego dziecka. I przy okazji zaprzyjaźnionego dorosłego, który stanie podczas wieczornej lektury przed niewygodnym pytaniem (i odpowiedzią), co się stało z trawą przed garażem albo tym wielkim, starym drzewem, które rosło niedaleko domu...?

Ryan Coogler nie jest reżyserem z pierwszej lepszej łapanki - ma już na koncie znane i lubiane blockbustery, jak "Creed: Narodziny legendy", "Czarna Pantera" czy "Czarna Pantera: Wakanda w moim sercu". Wspomniane filmy były jednak częściami franczyz, czy to "Rocky'ego", czy filmowego uniwersum Marvela. "Grzesznicy" to natomiast oryginalna historia, która pozwoliła Cooglerowi pokazać pełnię twórczego potencjału.

"Mateusz Dąbrowski. SIĘ" w Galerii Piekary to wystawa, która już od progu może w odbiorcach generować różne wrażenia i przemyślenia. Z zapowiedzi artysty płynie jasny komunikat, że każda z prac jest efektem działania twórczego, które ma też wymiar arteterapeutyczny. Te dwie perspektywy - mniej i bardziej profesjonalna oraz mniej i bardziej terapeutyczna - nakładają się na siebie, a skutki tego są wyjątkowo interesujące.

Jest tu trochę jak w oscarowym filmie "Wszystko wszędzie naraz" i chyba ten natłok wydarzeń, idei, problemów, które na co dzień otaczają, a wręcz pochłaniają bohaterów - tak, chyba to wszystko właśnie przytłoczyło mnie podczas lektury tak zachwalanego "Żądła" Paula Murray'a. Czy w takim razie nie polecam? A skąd! Sama znam czytelników, którzy powieścią Irlandczyka byli zachwyceni.

Różnych opowieści potrzebują słuchacze. Wspaniale byłoby jednak gdyby oprócz tych lukrowanych, wszechobecnych w mediach, mieli również szansę na spotkanie z propozycjami mniej oczywistymi, mniej banalnymi. Takimi jak choćby nowe płyty kwintetu Alana Balcerowskiego, zespołu Armia, Tomasza Wachnowskiego czy Piotra Scholza.

Stereotyp matki trzyma się mocno. Nie tylko ten tradycyjny matki Polki, ale także, ten współczesny, nowoczesnej mamy. Narzucane społeczne wzorce matek dają się we znaki nie tylko im samym. Przekonuje się (i nas) o tym bohaterka powieści Magdaleny Genow "Złodziejka matek".

Książka: jest (krótka). Podmiot/ka/y (zależy) też. mała litera, gdzie powinna być duża - owszem a ponadto bez przecinków kropek płynie niekiedy strumień liter. I duża gdzie zwyczajowo mała - czy to jednak zawsze tak łatwe do Poznania [przekora homonimów]? "Eksperyment ze znikaniem" Zofii Skrzypulec to literatura, o której nie pisze się łatwo. Ale łatwo też się jej nie czyta. To zbiór impresji luźno składających się na obraz egzystencji przebodźcowanego i zatomizowanego podmiotu w ekonomicznej tymczasowości. Artystyczny nieład zmaga się ze zwykłym bajzlem, błyskotliwość językowa z płonnym gadulstwem.