To pozornie prostolinijne i naiwne pytanie jest zadane zwiedzającym wystawę Dźwięki wokół Cybiny, skierowaną przede wszystkim do najmłodszych odbiorców, ich rodziców i opiekunów. Do końca października można ją oglądać w Galerii Śluza, należącej do Bramy Poznania.

Wybiegasz z płonącego domu - co zabierasz ze sobą? Takie pytanie postawiła Jadwiga Minksztym bohaterom i bohaterkom swojego reportażu Płonący dom. Efekty i odpowiedzi można zobaczyć na wystawie w Galerii Designu UAP do 25 sierpnia.

Intruz argentyńskiej reżyserki Natalii Mety to poetyckie kino na temat ludzkiej duszy, zagubienia, samotności i sposobach radzenia sobie z nią. Momentami senne i otępiająco powolne, ale może właśnie w tym tkwi metoda opowiadania o powolnym zacieraniu się granic między jawą a snem?

Mam tu na myśli rzecz jasna mężczyzn. Ich przewaga we włoskim przemyśle filmowym do dziś zdaje się dość przytłaczająca. A jubileuszowa, dziesiąta edycja przeglądu Cinema Italia Oggi silnie utwierdza właśnie taki, wsteczny i "kontrrewolucyjny" obraz tej kinematografii. Tylko czy aby jest on dziś nadal realistyczny?

Raz na jakiś czas ukazują się książki, które próbują uchwycić istotę USA i esencję amerykańskiego społeczeństwa. Jednym autorom się to udaje, dzieła innych nie zapadają w pamięć. Ocean Vuong swoją powieścią Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę wychodzi z tej próby obronną ręką.

Zazwyczaj zapamiętany zostaje ułamek sekundy - moment triumfu, ewentualnie eksplozja radości tuż po, w przypadku Władysława Kozakiewicza także gest, który miał wymiar czysto sportowy, był bowiem reakcją na gwizdy ze strony radzieckiej publiczności. Jak się później okazało, ten ostatni miał potem również niebagatelne polityczne konsekwencje.

- Malewicz był absolutnie w centrum, jeśli Rosja była Kalifornią czy Florencją tamtych czasów - mówił podczas czwartkowej wizyty w CK Zamek Marcin Wicha. - Malewicz był właściwie pomiędzy 1910, 1912, czy 1915 a 1935 rokiem w centrum najważniejszych wydarzeń. [...] Był męczennikiem nowej sztuki - tłumaczył. O projektowaniu Kierunku zwiedzania i redakcyjnej pracy zespołowej, niemimetycznym ukazywaniu rzeczywistości, rosyjskiej awangardzie, a w końcu o samym Kazimierzu Malewiczu opowiadał w rozmowie z Marcinem Jaworskim ceniony grafik i eseista.

Amélie Nothomb mówi o sobie, że lubi jeść przejrzałe owoce, które sprawiają, że może "zwymiotować swoje dzieła". Po takim wyznaniu czytelnik podchodzi do autora albo z ciekawością, albo z trwogą.

Pisać zaczęła ją szesnaście lat temu, ale przerwała, bo "chyba czekała na więcej życiowych doświadczeń i dystans". Co tu robisz w środku zimy to pierwsza, potrzebnie zilustrowana przez Patryka Hardzieja, książka Maliny Prześlugi dla dorosłych. Wydała ją Tashka.

Komedia z Robertem De Niro po pięciu tygodniach na ekranie pokonała nawet Teneta (jedyny film wprowadzonym w czasie pandemii o wpływach w granicy 50 milionów dolarów) w amerykańskim box offisie, jednak nie mam pewności czy w Polsce powtórzy ten sukces.

W ubiegłym roku Joanna Jodełka zaryzykowała, wydając Córkę nieboszczyka, kryminał zupełnie inny niż polski standard powieści kryminalnej. Ryzyko się opłaciło i oto w tym roku autorka zaryzykowała znowu, kontynuując serię z udziałem sióstr Raj, tym razem powieścią Pamiętnik karła.

W tym roku już po raz czwarty odbył się konkurs polskich filmów animowanych na MFFA Animator. Była to nie tylko trudna do przecenienia okazja, aby zobaczyć najnowsze prace znanych, cenionych animatorów i animatorek z Polski, czy odkryć, kto nowy i obiecujący pojawił się w tym gronie, ale i zmierzyć się z animacją tworzoną przez osoby o skrajnie różnym zapleczu artystycznym.

Gdy o śmierci matki, a nawet bardziej o życiu po tej stracie, opowiada nam dziecko, nie sposób się nie wzruszyć. Ta historia jest prosta, intymna, a jednocześnie głęboko i przejmująco ludzka.

Na wystawie Siostra Ziemia w Galerii Miejskiej Arsenał można się miękko zanurzyć w subtelności wszechogarniającej, siostrzanej troski, zmierzyć poziom swej wrażliwości względem istot żywych, a więc skalę posiadanej empatii względem tego, co nieludzkie, lecz jakże mocno czujące.

W ostatni weekend przeżyłem deja vu. Miałem wrażenie, że przeniosłem się trzy lata wstecz. Gdy w 2018 roku z zapartym tchem oglądałem pokazy konkursowe Animatora, cały świat żył piłką nożną. Tym razem miłośnicy futbolu z napięciem czekali na finał mistrzostw Europy, Anglia-Włochy. U mnie kolejny raz wygrało kino i tej decyzji nie żałuję.

Czarna Wdowa oficjalnie rozpoczyna czwartą fazę Marvel Cinematic Universe, choć sama do rozwijanego konsekwentnie od 2008 roku uniwersum nic szczególnego nie wnosi. Stanowi raczej smaczną przystawkę do zbliżających się głównych dań, takich jak Shang-Chi i legenda dziesięciu pierścieni, Eternals i Thor: Love and Thunder.

Każdy, kto odwiedził w miniony weekend Teatr Ósmego Dnia - zainteresowany nietypową jak na tę instytucję premierą Kamienica w postaci interaktywnej - musiał zmierzyć się z trudną do obserwowania historią codziennej przemocy. Przemocy dobrze znanej z wielu podobnych opowieści, a w tym przypadku podanej w zapośredniczonej, teatralnej formie, poniekąd po raz pierwszy widzianej i dostrzeganej przez innych.

Przewraca się, cieszy i nie dowierza, że jego Straszny dwór dalej straszy, skłania do refleksji i inspiruje. I to jak! A że przy tym część rodaków się wkurza, szarpie i wierzga, że feminizm, LGBT i "ideologia gender" - tym lepiej. Niech wierzga w ostatnich podrygach, bo tej energii i zmiany myślenia o państwowości, polskości, człowieczeństwie i patriotyzmie nic nie zatrzyma.

Coraz więcej tekstów, wystaw, nawet spektakli poświęca się zapisom wspomnień byłych pracowników światowego giganta sprzedaży, który jednocześnie zdaje się mieć bardzo niewiele wspólnego z etyką pracy.

Nawet najlepsi przyjaciele mogą nie wiedzieć o sobie wszystkiego. I nawet najlepszym potrzebny jest czasami rytuał oczyszczenia, który zadecyduje o tym czy bliska relacja naprawdę jest coś warta. Dobitnie udowadnia to Jenni Toivoniemi w specyficznej komedii W co grają ludzie.