Czy Strachy Na Lachy to wciąż jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich zespołów rockowych? Jak najbardziej. Czy w pełni zasłużenie? Już niekoniecznie. Jego najnowsza, dziewiąta płyta to kolejna próba wzniesienia się ponad juwenaliowe schematy. Próba odważna, ale czy udana? Niestety, muzyka elektroniczna załodze Grabaża pasuje jak pięść do oka.

Nowe wydawnictwo z fotografiami Mariusza Foreckiego - zin Pod maską - pokazuje paradoks czasu pandemii w Polsce w okresie, gdy zakazane było praktycznie wszystko, a jednak działo się bardzo wiele.

Czego bym nie napisała o Fizyce smutku, będzie albo za dużo, albo za mało. Bułgarski pisarz Georgi Gospodinow otwiera w tej książce drzwi do światów znanych i nieznanych, a inne jeszcze przenicowuje, byśmy spojrzeli na nie tak, jak dotąd nam się nie zdarzyło. Jego dzieło to mistrzostwo.

W tym roku miałem przyjemność uczestniczyć w jubileuszowym 25. Off Cinema. Moja obecność na festiwalu jest znacznie krótsza, bo raptem kilkuletnia. Niemniej od początku uważnie śledzę konkurs filmów krótkometrażowych. Nie inaczej było i w tym roku.

W październiku Galeria Jerzego Piotrowicza Pod Koroną świętuje rocznicę swojego powstania, a także śmierci patrona. W programie obchodów znalazła się również wystawa fotografii Krzysztofa Fabiańskiego Lech Raczak okiem obiektywu.

Druga, kosmiczna i dźwiękolubna edycja Hiatus Festival dobiegła końca, a mi wciąż nie opadły po niej emocje. Stąd w stanie głębokiego poruszenia i skrajnej wręcz ekscytacji ledwo daję radę napisać tę relację.

Problem odnalezienia swojego miejsca w świecie oraz trudność wypracowania wspólnego języka z ludźmi o różnych poglądach oraz potrzebach, rezonowały w całym przedstawieniu Żyjesz naprawdę w innym świecie autorstwa Huberta Fiebig, Daniela Namiotko i Jagody Stanickiej, którego premiera odbyła się w ten weekend w Scenie Roboczej.  

Kiedy Michel Franco odbierał w Wenecji Srebrnego Lwa za Nowy porządek, wyznał, iż pisząc scenariusz, myślał o stworzeniu dystopijnego świata, ale po kilku latach dzielących pomysł od realizacji zdał sobie sprawę, że w międzyczasie fikcja znacznie przybliżyła się do rzeczywistości.

Toksyczne matki, ich milczący mężowie, niedojrzali synowie tych matek, stłamszone córki, nieakceptowane synowe... W Cudzoziemce w reżyserii Katarzyny Minkowskiej stajemy wszyscy przed wielkim, wypolerowanym lustrem. W tym zbiorowym odbiciu jest duża szansa, że - obok siebie - odnajdziemy własną matkę, ojca, teściową czy brata. Widzimy ich wszystkich jak na dłoni.

Zemsta to chybiona i wątpliwej wartości interpretacja twórczości Yahyi Hassana. To także bardzo nieudany spektakl - zarówno pod względem reżyserii Zbigniewa Olkiewicza, jak i wykonania na scenie przez Jana Wolfganga Cyraniaka.

Jest prawdą powszechnie znaną, że autorzy horrorów pozwalają sobie na bardzo wiele - i dlatego tak niepewnie sięgamy po ten wdzięczny gatunek. Kryminały dają przynajmniej pewność, że rozwiązanie sprawy nie będzie odklejone od rzeczywistości, ale w horrorach... tam może zdarzyć się wszystko!

- Czasami zastanawiam się, w przypadku nauki języków obcych, czy pytanie o wiek krytyczny wynika z potrzeby dobrego zaplanowania kroków edukacji, czy też szukania wymówki, jeśli okaże się, że już jest za późno - powiedziała Jagoda Ratajczak podczas spotkanie autorskiego, którego osią tematyczną była jej książka Języczni. Co język robi naszej głowie.

Surowe, abstrakcyjne, nostalgiczne, eksperymentalne - najnowsza wystawa Krajobrazy (w) pamięci. Pejzaż w polskiej fotografii w Galerii Piekary portretuje różne oblicza polskiej fotografii pejzażowej. I robi to doskonale.

W niedzielę w Centrum Kultury Zamek odbyło się spotkanie z Kacprem Pobłockim, autorem słynnej książki Chamstwo, oraz z Przemysławem Czaplińskim, profesorem literatury współczesnej.

Nie treść ani forma, ale tworzywo jest osnową i ogniwem łączącym działa artystów pokazane na kameralnej wystawie współczesnej sztuki polskiej w Muzeum Śremskim. Tym tworzywem jest papier, który wszystko przyjmie - i chwała mu za to.

- Pisałam, czytałam, tańczyłam, kochałam, piłam, śmiałam się, żyłam - wyznała podczas spektaklu jego bohaterka Agnieszka Osiecka. Bezlitośnie szczera dorosła na oczach wielu małych i nie małych widzów. Na Rapete papete pstryk, zupełnie przypadkiem, wybrałam się w 85. urodziny poetki. Zabawa była przednia.

Już podczas lektury tej książki nie mogłam chwilami odegnać od siebie myśli, że temat hiszpańskiej wojny domowej z lat 1936-39 powinni zgłębiać nie tylko historycy, ale i psychologowie. Strup. Hiszpania rozdrapuje rany Katarzyny Kobylarczyk jest jak opis przedsionka piekła, które sami dla siebie tworzymy.

Pomny wydarzeń z otwarcia wystawy prac Noriakiego w Galerii Piotrowicza w 2019 roku, gdzie tłum odwiedzających był tak wielki, że nie sposób było oglądać jego dzieł, w Starym Browarze na ekspozycji Sejf jest za obrazem zjawiłem się już parę dni po otwarciu. Nie chciałem tylko uczestniczyć w wydarzeniu, a obejrzeć wystawę!

Przedstawienie Tutaj, czyli gdzie? Rzecz o (nie) pamięci przynosi słodko-gorzką, ciemną mimo wszystko satysfakcję z poczucia, że we współczesnym polskim teatrze wciąż da się podejmować tematykę Shoah w taki sposób, który potrafi skupić uwagę i wzruszyć zarówno starszą, jak i młodszą publiczność. Wcale nie przypisuję nikomu tych emocji, lecz zauważyłem i poczułem je u innych.

W Wydawnictwie Agora ukazał się reportaż Porwany. 82 dni w rękach Piratów, poświęcony porwaniu kapitana Piotra Budzynowskiego przez somalijskich piratów. W tej historii mogło nie zgadzać się wszystko - opowieść kapitana, piraci, współczesność, wielkie statki i wybrzeża Afryki. Wydaje się że z takich elementów trudno stworzyć książkę, która zainteresuje czytelnika, będzie trzymać jego uwagę przez opowieść o całym czasie porwania. Ale literackie umiejętności, biegłość reporterska i  błyskotliwość formy Łukasza Pilipa decydują o tym, że śmiało mogę powiedzieć - to jeden z najbardziej dociekliwych, najciekawszych literacko reportaży z tak zwanej "nowej polskiej szkoły".