- Karolina jest fantastyczną redaktorką. Natomiast fantastyczni redaktorzy są dlatego fantastyczni, bo ich nienawidzisz podczas pracy nad książką - mówił na spotkaniu Książka. Kto za nią stoi pisarz Wojciech Chmielarz. Na zaproszenie Biblioteki Raczyńskich odpowiedziały także Hanna de Broekere, tłumaczka m.in. Richarda Paula Evansa oraz Magdalena Drogoś-Kraszewska z Wydawnictwa Filia.

Nie ma już chyba płaszczyzny, na której Rebecca Solnit nie wytoczyłaby dział przeciwko złym mężczyznom i światu, który budują, a w którym nie ma miejsca dla kobiet. Lub - jeśli jest - to jedynie podrzędne.

Czytam i przeglądam polskiego Instagrama, szukam po znacznikach jak odebrana została książka Dziewczyna, kobieta, inna Bernardine Evaristo. Szukam głosów poparcia dla moich myśli, sekundujących mi w odczytywaniu tej prozy recenzentów. Trudno z tą książką być samemu, trudno ją czytać bez możliwości odbicia własnych wrażeń we wrażliwości drugiej osoby. Jedno czego jestem pewien, posiadając w domowej biblioteczce angielski oryginał, to to, że polski przekład Agi Zano jest translatorskim mistrzostwem.

Są reżyserzy filmowi, którzy nie uznają odstępstw od scenariusza, są też tacy, którzy pozostawiają aktorom przestrzeń do improwizacji. Jednak nawet ci pierwsi przyznają, że głupotą byłoby sztywne trzymanie się skryptu, kiedy w obsadzie znajdował się Robin Williams. Podejmowanie jakichkolwiek prób utemperowania tego aktorskiego geniuszu byłoby niczym innym, jak zbrodnią dokonaną na zdrowym rozsądku.

- Ci, którzy teraz są dziećmi, pewnego dnia przecież przejmą ster i pokierują naszym światem, jeżeli coś z niego jeszcze zostanie - powiedziała w 1978 roku Astrid Lindgren, odbierając Pokojową Nagrodę Księgarzy Niemieckich we Frankfurcie. Jej słynna mowa stała się podstawą wystawy Żadnej przemocy! Pokój na świecie według Astrid Lindgren, poświęconej problemowi przemocy wobec dzieci.

Gdyby nie było na świecie niespełnionych miłości, nie powstałaby większość znanych nam wierszy i piosenek, ba, nawet całych gatunków muzycznych! W książce I (nie) żyli długo i szczęśliwie przeczytamy o tych nieszczęśnikach, którzy na pisaniu smutnych tekstów i listów nie poprzestali.

Wyrafinowane połączenie tradycji z nowoczesnością przedstawia na swej nowej płycie grupa Dagadana, której współliderką jest poznańska artystka Dagmara Gregorowicz.

- Mogę przywołać obraz z książki - chodzi o moją prababcię, która była głową rodziny i zawsze ubierała się na czarno. Była bardzo dobrą kucharką, jak zresztą wszystkie kobiety w mojej rodzinie. Zawsze siedziała u szczytu stołu i patrzyła na wszystkie potrawy tak krytycznie, że człowiekowi całe to fantastyczne jedzenie stawało kością w gardle. Podobnie sytuacja wygląda w Macedonii - mówiła na spotkaniu w Zamku Kapka Kassabova, autorka książki W stronę Ochrydy. Podróż przez wojnę i pokój.

Każdy twój oddech to solidna porcja kina psychologicznego zręcznie zmiksowanego z thrillerem i elementami dramatu - w sam raz dla fanów Notatek o skandalu Richarda Eyre'a czy Fatalnego zauroczenia Adriana Lyne'a.

- Wszystko zależy od tego, na co mam ochotę. Wtedy w głowie jest "klik" - a ja myślę i piszę po kaszubsku. Kiedy z kolei chcę coś napisać po polsku, to myślę po polsku i używam polskich słów - przyznała Małgorzata Wątor, autorka dwujęzycznego, polsko-kaszubskiego tomiku poezji Przeznaczona / Namienionô. Piątkowe spotkanie online z poetką zorganizował Barak Kultury.

Czwartkowe spotkanie wokół książki Davida Attenborough Życie na naszej planecie. Moja historia zgromadziło piątkę osób, które zajmują się w Polsce problematyką i działalnością ekologiczną. Była to okazja do zapoznania się z lokalną specyfiką tych tematów, a także - polską perspektywą na kwestie globalne.

Obym się myliła i oby film Nomadland z główną rolą niesamowitej Frances McDormanad okazał się tak dobry, jak książka reporterska pod tym samym tytułem, którą napisała - a wcześniej po części przeżyła - Jessica Bruder. To niesamowita opowieść: ciekawa, ale nie ciekawska, wnikliwa, a jednocześnie niesłychanie empatyczna.

Kolumbia w obiektywie współczesnych twórców filmowych naznaczona jest wyrazistym dualizmem - ogromne przestrzenie opanowane przez naturę, przywodzące raj na ziemi, wyraźnie kontrastują ze złem i okrucieństwem wojny, która toczy się w cieniu górskich szczytów, w pobliżu rwących rzek czy w zakamarkach gęstej dżungli. Nie inaczej jest w Monosie Alejandra Landesa.

W serialach rozwiązywanie zagadek kryminalnych idzie detektywom jak po maśle. W 45 minut udaje im się rozsupłać nawet najbardziej skomplikowany węzeł przyczynowo-skutkowy, a sprawiedliwość zawsze zostaje uczciwie wymierzona. A jak jest w życiu?

4 marca Teatr Usta Usta Republika obchodził 21. urodziny i z tej okazji gospodarze Tłustej Langusty przygotowali dla swoich gości wyjątkową publikację - album podsumowujący 20 lat ich twórczości. Okoliczności pandemiczne nie sprzyjają hucznemu świętowaniu, dlatego premiera książki odbyła się na Zoomie.

Czy fotograf Bogdan Konopka bał się ludzi? A może w jego wizji świata byli oni po prostu zbędni? Prace Konopki, prezentowane do połowy marca w otworzonych po remoncie gościnnych progach ulokowanej na Jeżycach WBPiCAK, stawiają więcej pytań, niż zostawiają odpowiedzi.

Gdy Wydawnictwo Poznańskie poinformowało o premierze popularnonaukowej książki Mai Iwaszkiewicz Świnia na sądzie ostatecznym, zapowiadała się ona jako nowatorska i ciekawa praca dotycząca obrazu zwierząt w średniowieczu. Po lekturze pozycja okazała się jednak wyjątkowo źle napisana, a przy tym merytorycznie dość wątpliwej wartości. Iwaszkiewicz postawiła w niej również kontrowersyjne, a przy tym osobliwe tezy - zwłaszcza, jeśli spojrzeć na nie ze współczesnej perspektywy animal studies i kwestii ochrony praw zwierząt.

Wiktor Bagiński zinterpretował tragikomedię Molière'a Don Juan jako dramat psychopatycznego uwodziciela, którego jedynym ratunkiem byłoby nigdy się nie urodzić. We współczesnym odczytaniu mitu słynnego kobieciarza reżyser posługuje się cytatami z biozofa Zapffego i antynatalisty Akermy. Tworząc dzieło będące w równym stopniu przedstawieniem, co filmem, Bagiński zdradza przy tym zainteresowanie body horrorem, kinem nowej ekstremy i nurtem avant porn.

Viggo Mortensen w podwójnej roli: aktorskiej i - po raz pierwszy - reżyserskiej sprawdził się w Jeszcze jest czas więcej niż znakomicie. Kroku dotrzymuje mu Lance Henriksen, z którym wspólnie stworzyli przejmującą opowieść o utracie zdrowia, samotności, odchodzeniu i próbie przebaczenia wieloletnich krzywd i zaniedbań.

Teatr Usta Usta Republika w Geometrii proponuje osobną i oryginalną wariację na temat Zamku Franza Kafki. Zamiast dokonywać scenicznej adaptacji powieści, Wojciech Wiński próbuje odpowiedzieć na pytanie kim jest jej główny bohater, bądź szerzej - w jaki sposób postaci stworzone przez praskiego pisarza funkcjonują w stworzonej przez niego rzeczywistości.