Mierzenie się z klasykiem zawsze niesie ze sobą pewne ryzyko. Jaki by on nie był, istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że odmieniano go już przez wszystkie przypadki. Wystawiano w zgodzie z "konwencją" i poza nią, uwspółcześniano i pozostawiano w czasach zamierzonych, drastycznie skracano i wydłużano, wtrącając sceny dopisane, które z założenia wywrócić miały wszystko do góry nogami...

Irańsko-turecka animacja  "Delfinek i ja" to historia ze zmarnowanym potencjałem. Pełna możliwości opowieść o przyjaźni człowieka z delfinem i pięknie oceanu została przyćmiona przez przypadkowe dialogi i chaotyczną fabułę. A szkoda, bo mogłaby być dobrą pozycją edukacyjną dla dzieci, która jednocześnie uczy - o pięknie i wartości przyrody, i bawi - szalonymi przygodami bohaterów.

Duża część prac Fridy Kahlo to obrazy o kobiecości, Meksyk jest wyłącznie ich kolorowym tłem. Podobnie spektakl "Frida la Vida!" ­- niby autoportret artystki, ale tak naprawdę opowiada o wielu kobietach. A na pewno o mnie.

Krytycy chylą czoła i operują terminami takimi jak pastisz, intertekstualność czy postmodernizm. Tych pięknych słów ciągle jednak mało. Nagrodzony przed paroma dniami Paszportem Polityki Jul Łyskawa, nie wychodząc z domu, napisał wielką amerykańską powieść. Jeśli to przywłaszczenie kulturowe, proszę o więcej. I jeśli Polak czyta tylko 0,6 książki rocznie, niech w roku 2025 będzie to 309 stron Prawdziwej historii Jeffreya Watersa i jego ojców.

Po ćwierćwieczu, które minęło od czasu występu Nicole Kidman w Oczach szeroko zamkniętych, aktorka powraca do tematu pożądania, damsko-męskich relacji i pragnienia tego, co w stabilnym związku zdaje się niedostępne.

Mam parę rodzinnych dziur, braków, niedopowiedzeń. I one chodzą za mną, a może nawet ze mną, nieraz bardziej niż wszystko to, co wiem. Też tak macie? Zakładam, że to całkiem prawdopodobne, wszak ci, którzy żyli przed nami, nie musieli wrzucać każdego posiłku czy ciucha na Insta i inne takie, nie musieli dzielić się z całym światem mniej i bardziej wartą podzielenia się myślą, nie musieli... To z tego braku przymusu wzięło się niejedno rodzinne tabu, w tym braku jest źródło intymności, której dziś nieraz ze świecą szukać.

Teatr Ósmego Dnia ma 60 lat, od 50 lat gra w tym samym składzie. To wiemy na pewno. Na swój jubileusz Ósemki przygotowały Nic nie wiemy na pewno - spektakl mocny i przejmujący. Jeden z najlepszych w historii Teatru, kunsztownie ulepiony z wyjątkowych fragmentów legendarnych przedstawień. Nazwali siebie kolektywem senioralnym, a potem bezczelnie zakpili z praw biologii.

Po literackim debiucie Lilii Łady, poznańskiej dziennikarki i autorki książek, na jej kolejną powieść kryminalną musieliśmy czekać aż sześć lat. Teraz możemy się przekonać, czy było warto.

Krzysztof Cicheński i Zygmunt Krauze sięgnęli po dramat Witolda Gombrowicza Ślub i przełożyli go na język opery. W syntetycznej formie oddali lęki, fascynacje i krzywdy, które w latach 40. ubiegłego wieku opisywał Gombrowicz. Poruszające jest to, że nasze dzisiejsze obawy wcale się od tamtych nie różnią.

Jeśli macie ochotę zatrzymać się jeszcze na chwilę w świątecznym klimacie, teraz jest na to ostatnia szansa. Sęk w tym, że Święta noc Jarosława Banaszka jest propozycją dla nielicznych - z całą pewnością nie każdy widz odnajdzie się w estetyce filmu, który bardziej przypomina spektakl Teatru Telewizji niż kinową propozycję.

Literacka prowincja rozrosła się o kolejną prywatną ojczyznę. To usiane wioskami rybackimi, zależne od morza - jego łask i chimer - wybrzeże Bałtyku. Patryk Zalaszewski pozwala nam przemierzać plaże, których nie zdominowali jeszcze poznaniacy, dowiedzieć się czegoś o harówie na przystani i na kutrze, a jeśli jego głosu nie zagłuszy szum morza i wrzask mew - wsłuchać się w słone jak łzy historie. Ta proza zasłania nadmorskie apartamentowce od dewelopera, budki z goframi i stragany z badziewiem czymś o wiele ładniejszym.

W Muzeum Narodowym można ponownie odwiedzić świat sztuki starożytnej, tym razem w nowej odsłonie - studyjnej. Studyjna Galeria Sztuki Starożytnej to przestrzeń w procesie i okazja do zakulisowego obserwowania prac związanych z powstawaniem nowej galerii. Bieżąca działalność SGSS będzie jednak równie ważna, co plany związane z jej docelową formą, dlatego przewidziano w niej miejsce przeznaczone na wystawy czasowe. Pierwsza z nich to Tanagryjka. U progu kobiecości - prezentacja zbioru kopii antycznych terakotowych figurek.

Dla Teatru Polskiego była to 4218 premiera w jego historii, dla mnie - ostatnia w tym roku. Niepozorna, intymna, skryta w najbardziej kameralnej (żeby nie powiedzieć - klaustrofobicznej) przestrzeni, opowiedziana została głosem jednej kobiety, która zdecydowała się oddać głos drugiej. Nie było to łatwe i przyjemne, było trudne, bardzo potrzebne i jeszcze bardziej poruszające.

Po seansie Mufasy staje się jasne, że twórcy już w 2019 roku, kiedy do kin wchodził odgrzewany Król Lew z odrobinę zmienionymi niektórymi scenami, mieli pomysł na rozwinięcie opowieści o krainie zwierząt rządzonej przez lwiego króla. Tym razem mandryl Rafiki cofa się w przeszłość, by opowiedzieć historię, od której rozpoczęło się panowanie Mufasy.

Psychologowie radzą, żeby ze śmierci nie robić tabu. By rozmawiać o niej z dzieckiem otwarcie, ale delikatnie, nie używać metafor. Jak rozpocząć temat? Serce Olbrzyma Hollie Hughes może w tym pomóc.

Wzruszająca historia chłopca i dziewczynki, których losy splata wojna. Opowieść pełna emocji, przemocy i aforyzmów. Instagram pieje z zachwytu, szef ArtRage'u - ze złości. Jak to możliwe, że debiut wywołał tyle emocji? Otóż wiele wskazuje na to, że to nie debiut. Że Światłoczułość to powieść Remigiusza Mroza, który jako Jakub Jarno rzucił się na tzw. prozę wysokoartystyczną. Albo przynajmniej - na prozę środka. Miał zadrwić z krytyków, krytycy zadrwili z niego.

Ryszard Ćwirlej w najnowszej powieści Na trwogę bije dzwon prezentuje kolejną odsłonę z życia nadkomisarza policji Antoniego Fischera. Czytelnicy otrzymują jak zwykle skomplikowane, wielowątkowe śledztwo, dynamiczną, pełną nagłych zwrotów akcję, a w tle coraz bardziej gęstniejącą atmosferę polityczną lat 1938-1939.

Dżinsy, minispódniczka, T-shirt z nadrukiem czy okulary przeciwsłoneczne to dzisiaj modowe klasyki. Niemal banały. I dokładnie to samo można by powiedzieć o trampkach. Cóż bowiem niezwykłego w butach noszonych przez kolejne pokolenia uczniów na szkolny wf. albo w trampkach farbowanych na rockowy festiwal? Okazuje się, że mija właśnie 40 lat od wydarzenia, które sportowe obuwie zmieniło w ikonę stylu, obiekt kolekcjonerski i element tożsamości jednocześnie.

Jeśli macie ochotę na nieco szalone, buntownicze love story Beating hearts jest propozycją dla Was. Okazuje się, że Francuzi mogą być kojarzeni przez widzów nie tylko przez pryzmat łatwych i przyjemnych komedii romantycznych czy - dla przeciwwagi - niszowego, artystycznego kina.

Jesień przechyla się ku zimie, a melancholia rozgościła się za oknem? Odpowiedzią niech będzie muzyka ze świetnych nowych płyt: jazzowego Kwartetu, improwizująco-folkowo- elektronicznego tria GMM, eterycznego folkowego duetu Wspak albo lirycznego solisty Grzegorza Tomczaka - choć przecież z godnym zespołem towarzyszącym.