- Bóg najpierw stworzył Adama, a dopiero po nim - Ewę - słyszymy jak performerki spektaklu Heartburn mówią te słowa w trakcie sceny parodiowania kreacjonistów. Twórczynie spektaklu wplatają wątek religii do spektaklu, traktującego o patriarchalnym ucisku.
Niełatwo jest poruszać w sztuce tematy, które wciąż rozpalają dyskusje, powodujące, że na wierzch wypływają sprawy nie tylko niewygodne, ale tak zwyczajnie i po ludzku przykre. Z wielu względów. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że odbiorca może do danego dzieła - bez względu na to, czy jest to spektakl, czy instalacja, czy też jakakolwiek inna forma artystyczna - podejść z bagażem swoich przekonań i doświadczeń, co skutkuje pomijaniem niuansów i subtelności, które pominąć naprawdę szkoda.
- Termin "alte hajm" w języku jidysz oznacza "stary dom" i taki też jest polski tytuł spektaklu. "Alte hajm" jest jednak również pojęciem, którego wielu ortodoksyjnych Żydów używa w odniesieniu do "starego kraju", czyli Polski - tłumaczy Michael Rubenfeld, współautor scenariusza spektaklu, który będzie miał premierę na Dużej Scenie Teatru Nowego.
Wnikliwe, przejmujące, do bólu fizyczne studium śmierci proponuje w teatrze Jakub Skrzywanek. Spektakl Śmierć Jana Pawła II w jego reżyserii w Teatrze Polskim to przeżycie graniczne.
- Umieranie Jana Pawła II było jednym z najważniejszych przeżyć mojej - i nie tylko mojej - generacji - tak w wywiadzie dla "Czasu Kultury" zapowiadał swój najnowszy spektakl Jakub Skrzywanek. Premiera Śmierci Jana Pawła II 5 lutego w Teatrze Polskim.
Najnowszy spektakl pt. Siostry!, reżyserowany przez Piotra Kruszczyńskiego w Teatrze Nowym w Poznaniu miał być próbą zdefiniowania, jak może wyglądać świat wyjęty spod reżimu patriarchalnego. Okazuje się jednak, że większą bolączką niż ten krzywdzący i niesprawiedliwy układ społeczny, jest brak pomysłu na urządzenie świata od nowa. Tylko kto za to odpowiada?
- Może czasem warto kucnąć w trawie / Szkło powiększające w łapki chwycić / I tym co maleńkie, niewidoczne prawie / Jak przepiękną bajką się zachwycić - śpiewają w finałowej piosence bohaterowie Bajek malutkich, które będzie można ponownie zobaczyć 22 stycznia w Teatrze Animacji. Spektakl reżyseruje Mariola Ryl-Krystianowska.
"Dom" to chyba najczęściej pojawiające się w sztuce Gdzieś daleko stąd słowo. Nie bez przyczyny. Nie zawsze chodzi o konkretny budynek, choć może chodzić. Nie zawsze chodzi o konkretne miejsce, choć też może. Może to słowo bardziej oznacza nasz wolny wybór co do tego, gdzie i jak chcemy żyć? A może jest symbolem całej naszej historii?
- Nasi poznańscy uchodźcy zawsze marzyli o tym, aby do Poznania powrócić. Wyjechali stąd nie z własnej decyzji, lecz na mocy nakazu. Po jego otrzymaniu w ciągu dziesięciu minut zostali pozbawieni majątku i domu - mówi Ewa Kaczmarek. Premiera jej nowej sztuki Gdzieś daleko stąd odbędzie się w dniach 17-19 grudnia w Republika Sztuki Tłusta Langusta.
- W Św. Pępku Świata stworzyłam przyjazną przestrzeń, z którą praktycznie każdy może się łatwo utożsamić - mówi Aleksandra Pajączkowska*, scenografka, która debiutuje na Scenie Roboczej jako twórczyni niezależnej realizacji artystycznej.
Co do naszego życia ma pańszczyzna? Przecież to relikt przeszłości, symbol minionych wieków, czasów wyzysku. Już jakiś czas ukrócono ten niegodny proceder na rzecz wolności i otwartości. Dostęp do edukacji jest przecież powszechny, szanse na zaistnienie i karierę ma każdy. I każdy jest również kowalem swojego losu. Rośnie samoświadomość, a samorozwój to słowo-klucz, prawie nie schodzi nam z ust. Co prawda mamy jakieś tam problemy, ale to już całkiem inna historia, czyż nie?
- Moje doświadczenie artystyczne jest oparte na ruchu i tańcu. Po wielu latach aktywności zdecydowałem, że skoncentruję się na pracach indywidualnych i będę realizować pomysły, które miałem w głowie - mówi Marcin Motyl, niezależny performer i choreograf. W piątek premierowo zaprezentuje w Teatrze Ósmego Dnia solo dance performance Day Zero & Solo Ten.
Po blisko 60 latach na scenę Teatru Polskiego wraca Kordian i cham na podstawie powieści Leona Kruczkowskiego. "W dzisiejszej napiętej rzeczywistości społecznej powrót do Kruczkowskiego wydaje się wręcz obowiązkowy" - zaznaczają twórcy spektaklu.
Kojarzycie audycję radiową Zmagania kochania na antenie RMI FM? Słuchałam jej, będąc nastolatką. A Sztukę kochania Michaliny Wisłockiej? Kilka lat temu publiczność szturmowała kina, żeby zobaczyć film Marii Sadowskiej o tym jak lekarka walczyła z bezduszną cenzurą w PRL-u, by wydać swój poradnik, który rozpoczął rewolucję seksualną Polaków. Ale przedszkolaki przecież też się zakochują i mają motyle (albo robaki) w brzuchu!
Gapiszon jest przedszkolakiem i ulubioną postacią swojego twórcy - Bohdana Butenki. Ciekawy świata chłopiec z czapką na głowie (wcześniej nosił beret z antenką) urodził się w listopadzie 1958 roku, ale w ogóle się nie zestarzał. Na spektakl na podstawie twórczości słynnego rysownika zaprasza Teatr Animacji. Reżyseruje Anita Piotrowska.
W najnowszym spektaklu Dominika Więcka Café Müller następuje coś niespodziewanego, czego początkowo nie umiałam uchwycić i nazwać. W niewytłumaczalny dla mnie sposób bezsilność wyczuwalna w gestach performera niepostrzeżenie przekształca się w nieskrępowaną, a wręcz afirmatywną i pełną dumy uległość, która wprowadza na scenę zupełnie niespodziewaną oraz niebywale interesującą jakość.
Carmen. Toujours la mort to teatralny eksperyment, który może wpaść w pułapkę nieczytelności - przez niedobór i nadmiar środków przekazu. Opera-instalacja Krzysztofa Cicheńskiego uniknęła tego losu dzięki konsekwencji i spójnemu przeprowadzeniu początkowego pomysłu.
- Warto odkopywać niepozorne biografie i nieznane historie, by dowiedzieć się jakiejś współczesnej prawdy o nas - mówi Ewa Kaczmarek (Laura Leish)*, autorka spektaklu Ewa i ja, który zdobył 1. miejsce w Plebiscycie "IKS"-a i Kulturypoznan.pl na Wydarzenie kulturalne sezonu 2020/2021.
- Mamy absolutną teatralną dyscyplinę, to nie jest jakieś kółko teatralne... Od początku mówiłam, że robimy teatr. To oznacza, że jest scena, są spektakle, próby, jeździmy na festiwale. Że mamy to traktować poważnie - mówi Olha Hryhorash*, Człowiek kultury sezonu 2020/2021 w Plebiscycie "IKS"-a i Kulturypoznan.pl.
Dzieją się właśnie rzeczy, które wymagają większej niż zwykle rozwagi. Przenicować trzeba nawet język, jakim się posługujemy. Bo ten nie tylko jest narzędziem opowieści, ale również jej budulcem.
