- Dopóki widz się nie wierci, wiemy, że się dobrze bawi - mówi Sandra Matuszak*. - Jeśli publiczność nie przyjdzie na spektakl, teatr nie przetrwa, dlatego widzowie w dużej mierze decydują, co tu jest grane, i mają na Mój Teatr realny wpływ - dodaje Cezary Gieracki**. Duet dyrektorów Mojego Teatru opowiada o planach, publiczności oraz o niespodziance, przygotowywanej na koniec października.
- Na pierwszym etapie, obejmującym piwnice i parter, powstaje ekspozycja pod nazwą Poznań przed Quadrą, w której pokażemy historię miasta od X do połowy XVI wieku, czyli do momentu przybycia do Poznania włoskiego architekta Jana Baptysty Quadro - mówi Magdalena Mrugalska-Banaszak*, kierownik Muzeum Poznania w ratuszu.
- Zwiedzający mogą nie tylko poznać historię Enigmy, szyfrów, ale i zmierzyć się z tym, z czym mierzyli się kryptolodzy. (...) Tylko u nas można też zobaczyć kopie cyklometru, bomby Rejewskiego i płacht Zygalskiego - a więc polskich urządzeń, które służyły walce z Enigmą. No i oryginalną Enigmę - mówi Piotr Bojarski*, kierownik Centrum Szyfrów Enigma, które obchodzi w tym miesiącu rocznicę swojej działalności.
- Potrafimy doradzić, podpowiedzieć jaką książkę warto kupić na prezent. To dzięki tym umiejętnościom czytelnicy do nas wracają - mówi Sławomir Miklas*, kierownik najstarszej poznańskiej księgarni - mieszczącej się na Alejach Marcinkowskiego Księgarni Jedynka.
- W cieniu, czy raczej w blasku tego konkursu żyję już wiele lat. Byłam już rzeczniczką prasową, pod okiem Andrzeja Wituskiego szlifowałam organizacyjne i dyplomatyczne umiejętności. Nie muszę chyba nikomu mówić, jak ważne są rozmowy, ile zależy od taktu, osobistych kontaktów, prestiżu Towarzystwa i serdecznej atmosfery, która tworzy Poznań. Henryk Wieniawski chyba jest z nas zadowolony - mówi Alina Kurczewska*, prezes Zarządu Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego.
- Program będzie wielobarwny jak ogon pawia, żeby każdy coś dla siebie znalazł. Sięgamy także i po kino rozrywkowe, pod warunkiem że to mądra rozrywka - mówi Jerzy Moszkowicz*, dyrektor artystyczny Ale Kino!
- Wydaje mi się, że zwykle ludzie mają jakieś wyobrażenie o tym, w jaki sposób brzmi dany instrument i z czym dobrze go połączyć. Tak istotna dla tego projektu losowość inicjuje interesujące muzycznie sytuacje, które często wytrącają z przyzwyczajeń - mówi Guilherme Sancho*, jeden z dwóch obok Huberta Karmińskiego**, realizatorów KoImpro, które od 2018 roku cyklicznie odbywa się w poznańskim Kołorkingu.
- Na przyszły rok zaplanowałam 11 wydarzeń premierowych. To m.in. spektakle, czytania performatywne. Zrobimy coś z naszymi gośćmi z Ukrainy, którzy mają ciekawe rzeczy do opowiedzenia - zapowiada Renata Stolarska*, nowa dyrektorka Teatru Ósmego Dnia.
- W ramach pierwszej edycji Forum zdecydowałyśmy się na wiodący temat - w tym roku jest to tekst w teatrze, co się wiąże z jubileuszem 30-lecia serii "Nowe Sztuki dla Dzieci i Młodzieży" - mówi Joanna Żygowska*, pomysłodawczyni Forum o współczesnej dramaturgii dla młodej widowni w Polsce.
- Od początku na wystawach pojawiało się sporo lokalsów. Często przychodzili tu przypadkowo, co miało swoje uroki i było obustronnie ciekawe. Wiele osób stykało się ze sztuką po raz pierwszy i próbowało się z nią oswoić - mówi Przemek Sowiński*, założyciel mieszczącej się na Łazarzu Galerii Łęctwo.
- Kultura herbaciana rozwija się cały czas, pojawiają się w niej trendy - dobrym przykładem jest aktualna moda na sproszkowaną matchę. Do tego co kilka lat dostajemy jakąś nową "bombę", a pewne informacje znane dotychczas jako twarde fakty się dezaktualizują - mówi Anna Brożyna*, organizatorka Festiwalu Herbaty Zaparzaj!
- Zależy nam na różnorodności, stąd obecność kamienic, bloku z wielkiej płyty, domu jednorodzinnego zaprojektowanego przez mieszkającego w nim architekta, nietypowego domu atrialnego itd. Ale nie każde mieszkanie lokatorzy chcą pokazać. Niektórzy nas do domów nie zaproszą - mówią Andżelika Jabłońska* i Jakub Głaz**, współtwórcy filmowego cyklu Domokrążcy.
- Historia mnie interesuje, ale w nieznanych aspektach. Z reguły jest zapisywana dość sztampowo, a ma przecież wiele zakamarków, ukrytych znaczeń. Nigdy nie robiłem dokładnych dokumentacji epoki. Raczej skupiałem się na paru detalach i pozwalałem sobie w stosunku do tych epok na pewne szaleństwa i niedopowiedzenia - mówi Filip Bajon*, reżyser filmowy.
- Robiliśmy rzeczy, których inne teatry się nie podejmowały... w takiej formie i takiej treści. I wściekłość - to dobre słowo - zamieniła się w takie: "spokojnie, spokojnie, wszystko będzie dobrze, jakoś się poukłada..." - mówią Katarzyna Pawłowska* i Maciej Adamczyk** ze świętującego 30-lecie działalności Teatru Porywacze Ciał.
- Staramy się pokazywać zawsze coś więcej niż to, co wynika z obrazu. Tomasz Lewandowski podczas wystawy Upadek pokazał budynki obozu w Auschwitz. Kryła się za nimi historia powiązania architektury modernizmu i myślenia modernistycznego z jedną z największych zbrodni w historii ludzkości - mówią Anka Gregorczyk* i Łukasz Szamałek**, współzałożyciele Galerii Centrala.
- Myślę, że to miasto skrywa sporo tajemnic, za każdym razem gdy tu jestem, odnoszę to wrażenie. Muszę przyznać, że chciałbym ponownie zagłębić się w polskie legendy i opowieści, przy tej okazji chcę napisać coś także o Poznaniu - mówi Graham Masterton*, brytyjski twórca bestsellerowych horrorów.
- Jednym z problemów Ukraińców w Poznaniu, zarówno tych mieszkających od dawna, jak i dopiero przybyłych, jest brak stałego miejsca spotkań, czegoś w rodzaju klubu czy świetlicy, gdzie można byłoby dyskutować, wymieniać pomysły, najzwyczajniej porozmawiać, nacieszyć się swoją obecnością - mówi Anna Chraniuk*, propagatorką kultury ukraińskiej, uhonorowaną tytułem Zasłużony dla Miasta Poznania.
- Co do Poznania zaś, czy może Wielkopolski, bo urodziłem się w Kaliszu, to fascynuje mnie ich poetycka specyfika, czyli język i krajobraz. Ich powściągliwość, schludność i rzeczowość. To nieprawda, że wszystko, co najlepsze, przyszło do polskiej poezji XX wieku z różnorodnych językowo Kresów - mówi Dariusz Sośnicki*, poeta i redaktor, autor książki Po domu.
- Najczęściej przyjmuje się, że antysemityzm istniał w piłce nożnej przed wojną, a po wojnie, gdy żydowskie kluby piłkarskie zniknęły, odium żydowskości przerzucono na kluby tzw. demokratyczne, które przyjmowały żydowskich piłkarzy. Pisząc książkę, doszedłem jednak do wniosku, że było inaczej - mówi Rafał Rosół*, badacz antysemityzmu w piłce nożnej.
- Praca seksualna cały czas pozostaje w szarej strefie i to widać w sposobie mówienia, pisania i korzystania z rynku usług seksualnych. Przez to, że pracownicy często są kryminalizowani, usuwani na margines i pozbawieni prawa pracy, to naturalnie nasiąkają też mówieniem o sobie w kategoriach wykluczonych - mówi Karolina Rogaska*, autorka książki reporterskiej Bez wstydu. Sekspraca w Polsce wydanej nakładem Wydawnictwa Poznańskiego.
