Dla jednych mroczne i niepokojące, dla innych oniryczne i baśniowe, dla samego autora - romantyczne. Twórczości Beksińskiego można się lękać albo ją podziwiać, nie sposób jednak pomylić jej z żadną inną. Malarz należy bowiem do nielicznego grona artystów, którym udało się wypracować własny, indywidualny i bezbłędnie rozpoznawalny język w sztuce. Etapy dochodzenia do finalnego geniuszu i mniej znane jego miłośnikom rozdziały artystycznego dojrzewania doskonale unaocznia otwarta właśnie w Starym Browarze wystawa o dobrze oddającym jej charakter tytule Beksiński nieznany.

Miasto często leczy się inwestycjami na sterydach, które pożerają wielkie fundusze i przynoszą kontrowersyjne efekty. Rzadziej sięga się za to po mniej spektakularne, ale i tańsze metody. Jedną z nich jest miejska akupunktura - drobne interwencje aplikowane dokładnie tam, gdzie są potrzebne i przynoszą natychmiastowy efekt.

Dziesiąta edycja poznańskiego festiwalu dedykowanego krótkiej formie filmowej nie oznacza wcale, że impreza okrzepła. Ciągle się zmienia, a zarazem uparcie unika dojrzałości - tak, jak twórcy samych "szortów" mają to w zwyczaju.

Podobno jeden z opiekunów filmu powiedział Jagodzie Szelc, jego reżyserce: "To jest film dla 55 widzów, więc zrób go najodważniej jak umiesz". I z pewnością Wieża. Jasny dzień byłby filmem dla 55 widzów, gdyby podeszła do niego zachowawczo. Na szczęście posłuchała mentora i stworzyła nie tylko jeden z najbardziej intrygujących polskich debiutów ostatniej dekady, ale również obraz, który koniecznie trzeba obejrzeć, a następnie pokochać albo znienawidzić.

Z Eweliną Marciniak i Marcinem Cecko płyniemy do Itaki, która okazuje się Polską. I nie jest to piękny widok. Czy udało im się pokazać, jak doświadczenia okresu transformacji ukształtowały dzisiejszą Polskę? Trudno powiedzieć, może to zresztą niekoniecznie był ich cel.

Niespotykane w normalnym świecie piękne krajobrazy i stworzenia, które zagrażają życiu, a jednocześnie potrafią wpłynąć na ludzki umysł, to temat najnowszego filmu Alexa Garlanda. Tytułowa "anihilacja" pochodzi od łacińskiego nihil, oznaczającego "nic" i opisuje proces znikania materii, jej unicestwienia. Tym razem okazuje się jednak, że nic może być również początkiem wszystkiego, a wszystko zależy jedynie od naszej interpretacji.

Poznańska Wiosna Muzyczna trwa w najlepsze. Piątkowa inauguracja w Filharmonii Poznańskiej przyciągnęła spore tłumy wielbicieli muzyki współczesnej. Drugi dzień był równie dobry pod względem frekwencji. Sobotni program prezentował możliwości brzmieniowe instrumentów dętych, a jednym z jego punktów był recital Joanny Blejwas - saksofonistki i doskonałej interpretatorki muzyki najnowszej.

Pierwiastek męski i żeński toczą nierówną walkę w "So Emotional" - wydarzeniu, które zainaugurowało teatralną część program Pawilonu w nowej odsłonie. Zwycięstwo kobiet jest nieuniknione w spektaklu, któremu zdecydowanie bliżej do precyzyjnie skonstruowanego performansu aniżeli współczesnego teatru.

Prapremiera sztuki "Jagoda i niedźwiedzie" na Scenie Wspólnej nie była zaskoczeniem. Centrum Sztuki Dziecka konsekwentnie dobiera wartościowe propozycje repertuarowe. Piękny tekst Karin Serres o dziewczynce, której towarzyszy czworonożny i niewidziany przez innych przyjaciel, musiał znaleźć się wśród nich.

- Gombrowicz to nie jest osoba, z którą chciałoby się żyć. Ale jest to jedna z bardziej inspirujących osobowości artystycznych, jakie znam. Jest moim mistrzem - przyznała podczas poniedziałkowego spotkania w Zamku Klementyna Suchanow, autorka jego biografii.

6 marca Agnieszka Duczmal została uhonorowana Złotym Fryderykiem za całokształt osiągnięć artystycznych. Nie wyobrażałam sobie lepszego sposobu na uczczenie święta kobiet od spotkania z muzyką poznańskiej artystki i prowadzonej przez nią Orkiestry.

Zapewne nikt się nie spodziewał, że 50. rocznica Marca "68 będzie czymś więcej aniżeli wspomnieniem wstydliwej, acz (pozornie) zamkniętej przeszłości. Żyjemy jednak w świecie powrotu antysemityzmu w Polsce. Trudno o lepszy moment dla zaprezentowania wystawy Krystyny Piotrowskiej w Galerii Miejskiej Arsenał.

Od czasu seansu "Kac Vegas", który okupiłem niemałym bólem głowy, ostrożnie podchodzę do amerykańskich filmów traktujących o z pozoru przewidywalnych imprezach, zmieniających się w szaleńczą jazdę rollercoasterem. Po "Wieczorze gier" zapewne znów dam tego rodzaju produkcjom kredyt zaufania, bo choć najnowszą komedię Johna Francisa Daley'go i Jonathana Goldsteina od logiki dzielą lata świetlne, to stanowi ona rozrywkę całkiem przyzwoitej klasy.

W najnowszym spektaklu Adam Ziajski zaprosił na scenę osoby słabowidzące i niewidome.

Ponad 100 lat musiało minąć, by "Śpiewacy norymberscy" Richarda Wagnera znów pojawili się na polskich scenach. Teatr Wielki przy wsparciu środków ministerialnych oraz akcji crowdfundingowej zakończył wagnerowską ciszę i oto mamy dziś okazję oglądać Norymbergę. Doprawdy, dziwne to miejsce.

Piątkowe otwarcie Pawilonu to reaktywacja budynku, z którym dotychczasowi zarządcy nie potrafili sobie poradzić. Czy Galeria Miejsca Arsenał udźwignie ten ciężar? Początek zapowiada się obiecująco.

"Jak chcecie robić sztukę, to nie róbcie sztuki" - tak brzmiało przesłanie Zdzisława Sosnowskiego skierowane do publiczności, a w tym młodych artystów, którzy tłumnie przybyli na wernisaż wystawy "Twarda Awangarda" w Galerii Miejskiej Arsenał. Chociaż w sztuce przekroczono już wiele granic i tego typu słowa tak bardzo nie zaskakują, wciąż mają w sobie pewną siłę rażenia.

Istnieje matematyczna teoria, według której trzepot skrzydeł motyla na jednym końcu świata, jest w stanie wywołać tsunami na drugim jego krańcu. Analogicznie, chaos nie jest w swojej istocie nieuporządkowaniem, a jedynie zbiorem zmiennych tak licznych, że nie sposób ich wszystkich przewidzieć. Tyle w teorii. W praktyce - co pokazuje film W ułamku sekundy - wszystko znacznie bardziej się komplikuje.

Sobotni koncert zespołu Lao Che dla większości słuchaczy z pewnością był wyjątkowy. Piosenki z najnowszej płyty z oczywistych względów jeszcze nie są powszechnie znane - dlatego zamiast wspólnie wyśpiewywanych refrenów, więcej było skupienia na muzyce, a przede wszystkim na słowie.

...że takiego spektaklu w Teatrze Animacji jeszcze nie było. Twórcy "Barona Münchhausena", budując dystans pomiędzy aktorem a widzem, rozegrali ciekawą partię z fikcją. Nie tylko literacką.