Od czasu seansu "Kac Vegas", który okupiłem niemałym bólem głowy, ostrożnie podchodzę do amerykańskich filmów traktujących o z pozoru przewidywalnych imprezach, zmieniających się w szaleńczą jazdę rollercoasterem. Po "Wieczorze gier" zapewne znów dam tego rodzaju produkcjom kredyt zaufania, bo choć najnowszą komedię Johna Francisa Daley'go i Jonathana Goldsteina od logiki dzielą lata świetlne, to stanowi ona rozrywkę całkiem przyzwoitej klasy.
W najnowszym spektaklu Adam Ziajski zaprosił na scenę osoby słabowidzące i niewidome.
Ponad 100 lat musiało minąć, by "Śpiewacy norymberscy" Richarda Wagnera znów pojawili się na polskich scenach. Teatr Wielki przy wsparciu środków ministerialnych oraz akcji crowdfundingowej zakończył wagnerowską ciszę i oto mamy dziś okazję oglądać Norymbergę. Doprawdy, dziwne to miejsce.
Piątkowe otwarcie Pawilonu to reaktywacja budynku, z którym dotychczasowi zarządcy nie potrafili sobie poradzić. Czy Galeria Miejsca Arsenał udźwignie ten ciężar? Początek zapowiada się obiecująco.
"Jak chcecie robić sztukę, to nie róbcie sztuki" - tak brzmiało przesłanie Zdzisława Sosnowskiego skierowane do publiczności, a w tym młodych artystów, którzy tłumnie przybyli na wernisaż wystawy "Twarda Awangarda" w Galerii Miejskiej Arsenał. Chociaż w sztuce przekroczono już wiele granic i tego typu słowa tak bardzo nie zaskakują, wciąż mają w sobie pewną siłę rażenia.
Istnieje matematyczna teoria, według której trzepot skrzydeł motyla na jednym końcu świata, jest w stanie wywołać tsunami na drugim jego krańcu. Analogicznie, chaos nie jest w swojej istocie nieuporządkowaniem, a jedynie zbiorem zmiennych tak licznych, że nie sposób ich wszystkich przewidzieć. Tyle w teorii. W praktyce - co pokazuje film W ułamku sekundy - wszystko znacznie bardziej się komplikuje.
Sobotni koncert zespołu Lao Che dla większości słuchaczy z pewnością był wyjątkowy. Piosenki z najnowszej płyty z oczywistych względów jeszcze nie są powszechnie znane - dlatego zamiast wspólnie wyśpiewywanych refrenów, więcej było skupienia na muzyce, a przede wszystkim na słowie.
...że takiego spektaklu w Teatrze Animacji jeszcze nie było. Twórcy "Barona Münchhausena", budując dystans pomiędzy aktorem a widzem, rozegrali ciekawą partię z fikcją. Nie tylko literacką.
Jeżeli Daniel Day-Lewis wytrwa w swoim postanowieniu i po "Nici widmie" definitywnie zakończy aktorską karierę, to uczyni to umieszczając na szczycie swego bogatego dorobku wyborną wisienkę. W najnowszym dziele Paula Thomasa Andersona szarżuje bowiem tak brawurowo, że mimo piekielnie mocnej konkurencji w osobach Gary'ego Oldmana ("Czas mroku") i Timothée Chalameta ("Tamte dni, tamte noce") nie zdziwiłbym się, gdyby za rolę ekscentrycznego krawca przygarnął czwartego Oscara.
Adam Makowicz - mistrz jazzowej pianistyki wystąpił w piątkowy wieczór w Auli UAM. Słuchaliśmy standardów i jego własnych kompozycji. Publiczność reagowała entuzjastycznie - były gorące owacje i trzy bisy.
W gęste, mocne, naładowane emocjami i metaforami teksty Jacka Kaczmarskiego trudno wsłuchać się z uważnością. Chyba, że ich ciężar dźwiga pięć świetnych kobiecych głosów - jak w spektaklu/koncercie "Kanapka z człowiekiem" w reżyserii Jerzego Satanowskiego w Teatrze Nowym.
Najpierw był Skoruń, teraz jest Robinson. Obaj mówią do czytelnika językiem, jakim nikt dzisiaj nie mówi: surowym i zwięzłym, a jednocześnie pięknym i soczystym. To właśnie melodia tego języka uwodzi w prozie Płazy najbardziej. Historia jest tylko jej dopełnieniem, toczy się jakby w tle samego aktu mówienia.
Meryl Streep, Tom Hanks i Steven Spielberg to nazwiska, które już na wstępie sugerują, że widz będzie miał do czynienia z kinem w iście hollywoodzkim stylu. Fakt ten mogą dodatkowo potwierdzać dwie ważne oscarowe nominacje: dla najlepszego filmu i najlepszej aktorki. Pytanie, na ile jeszcze tego rodzaju patos i rozmach w kinie trafiają do współczesnego widza?
Agnieszka Grodzińska w Second Shower prezentowanej w Rodriguez Gallery sięga po nierozwiązywalne, acz palące problemy sztuki współczesnej, zarazem podejmując refleksje meta-wystawiennicze. Dlatego wizytę na wernisażu można było potraktować jako przeżycie katarktyczne bądź... zgoła traumatyczne.
W 2003 roku, podczas dwóch tygodni wyświetlania, kosztująca 6 milionów dolarów produkcja zatytułowana "The Room" zarobiła zaledwie 1800 dolarów. Dziś mówi o niej cały filmowy świat, a do kin wszedł właśnie "Disaster Artist" - historia przyjaźni odtwórców głównych ról kultowego obrazu, który po latach zyskał miano "najgorszego filmu świata".
Z początku wydawało mi się, że Marcin Masecki jest arogancki. Później zrozumiałam, że jego gra odziera klasykę z arogancji, którą przecież ten rodzaj sztuki jest mocno przesiąknięty. Zrozumiałam także, że pianista odważył się na zrobienie tego, o czym wielu pianistów, także ja, zawsze marzyło - aby Chopina odrzeć z tych wszystkich wielkich przymiotników, by wydobyć z jego muzyki coś innego niż perfekcjonizm, patriotyzm i powagę. Marcin Masecki z nokturnów wydobył człowieka.
"Artysta nie sili się na delikatność, ukazuje życie w całej jego okazałości i brutalności, wybiera takie motywy, które w odbiorcę uderzą z impetem" - o wystawie grafik Toulouse de Lautreca w galerii Dalineum pisze Justyna Żarczyńska.
O tym, jak ważnym wydarzeniem był koncert Orkiestry Kameralnej Polskiego Radia i Jazz at Lincoln Center Orchestra świadczył tłum osób, jakiego od dawna Aula UAM nie gościła w swoich progach. Tłum, trzeba przyznać - wyjątkowo różnorodny. Prócz stałych bywalców koncertów muzyki klasycznej, pojawiało się mnóstwo amatorów jazzu, wielbicieli gry Wyntona Marsalisa, studentów i uczniów. Kiedy w końcu udało się rozlokować rozemocjonowanych słuchaczy, zabrzmiały Obrazki z wystawy Modesta Musorgskiego, jakich dotąd nikt nie słyszał.
Ich muzyka ma charakter debaty, nierzadko zajadłego sporu, a czasem wręcz wzajemnej negacji pozostałych uczestników dźwiękowego spotkania. Michał Joniec, Patryk Lichota i Hubert Wińczyk, czyli grupa KakofoNIKT, sięgają w albumie "Snu Maszyna" po etykietkę muzyki relaksacyjnej, praktykę świadomego śnienia i terapii snem. Wszystko to przenicowują w myśl idei o kontestowaniu zastałych sytuacji, gatunków i wychodzeniu naprzeciw oczekiwaniom słuchaczy.
"Historię mieli pisać zwycięzcy" - tak przynajmniej sprawę przedstawiał Winston Churchill, którego myśl zdaje się przenikać na wskroś współczesną rzeczywistość. Kształt przeszłości formuje się wciąż od nowa w czasie teraźniejszym, a zamierzchłe wydarzenia stanowią to narzędzie wykorzystane do projektowania przyszłości.
