Premiera Obudź się, fabularnego pełnometrażowego debiutu Filipa Dzierżawskiego, zbiegła się z otwarciem piłkarskiego Euro 2024. Wspominam o tym nie bez powodu - fabuła filmu dzieje się bowiem w środowisku kibicowskim.

Kiedy ostatnio czytaliście dramat? W ogólniaku? Wcale bym się nie zdziwiła. Wszak w dorosłym życiu nikt nas do tego nie zmusza, więc raczej pójdziemy zobaczyć co wystawiają w teatrze niż świadomie sięgniemy po dramat. Ishbel Szatrawska pokazuje, jak wiele może nas ominąć.

Ukraiński reżyser Arkadiy Nepytaliuk nie jest powszechnie znany w Polsce. Najwyższy czas to zmienić. Jego wchodzące właśnie na ekrany kin Lekcje tolerancji to komedia idealna, która doskonale odbija w krzywym zwierciadle poglądy i przywary również lwiej części naszego, polskiego społeczeństwa.

O powtarzalności, sile chaosu przeplatającej się z rutyną i powodach codziennych pobudek opowiada najnowsza wystawa Codziennie budzi mnie w Galerii Złącze.

Ludzie ze wsi będą zazdrościć ci Pabianic czy Bełchatowa, ale w mieście z uniwersytetem i tak będziesz tylko słoikiem. Rozsmakowany w duchach i pastach Łukasz Barys wydał realistyczną powieść obyczajową z nurtu coming of age. A w niej ukazał łódzką prowincję i literacki Kraków, czyli wycinki świata, w którym zawsze będziesz czuł się gorszy od innych. Małe pająki to napisana bez efekciarstwa, ale z poszanowaniem dla czytelnika, historia miłosna Oli i Tobiasza. Młodych ludzi, którzy zupełnie się nie rozumieją, a na domiar złego nie mogą się od siebie uwolnić.

Zewnętrzna forma artystycznej wypowiedzi bywa czasami kusząco myląca. Znajdziemy więc: na pozór trudne, formalne eksperymenty, a z drugiej strony uwodzicielskie melodie - za jednymi i drugimi kryje się pasjonująca, głęboka autorska wypowiedź. Tak jest przynajmniej w przypadku całkiem nowych płyt żeńskiego kwartetu Gadt / Kordiak / Grzywacz / Zagajewska, Jolanty Kossakowskiej, duetu Strycharski / Tarwid czy zespołu Jantar.

Poznańska Nagroda Literacka, już dziesiąta, dostała się twórcom, których niby wszystko dzieli, a jednak coś łączy. By stwierdzić, co to jest, trzeba odkopać zapomniane słowo - talent.

Podobno w kinie było już wszystko, a i ja już przecież niejedno obejrzałem, ale muszę przyznać, że z komedią obyczajowo-romantyczną inspirowaną książką kucharską spotkałem się po raz pierwszy. A to za sprawą ukraińskiej produkcji o jakże dwuznacznym dziś tytule Smak wolności.

Pierwszy tom z cyklu Biura Detektywistycznego Lassego i Mai ukazał się w Szwecji ponad 20 lat temu, więc dziś jego czytelnicy są już dorośli. Dzieci z Polski czekały na Tajemnicę diamentów sześć lat dłużej. Obecnie poznańskie Zakamarki wydają kolejne części bestsellera Martina Widmarka tak szybko, jak jest to możliwe. W ręce fanów trafiła Tajemnica dinozaura.

Jeśli można jakąś sytuację mistrzowsko rozebrać na części pierwsze, genialnie wziąć ją pod lupę z każdej możliwej strony, to robi to właśnie w swojej powieści Żyć szybko francuska pisarka Brigitte Giraud. Nic dziwnego, że książka została nagrodzona Goncourtami.

Kolacja pożegnalna Lukasa Nathratha chce nazywać się czarną komedią, ale to bardziej dramat z nutką cierpkiej satyry. Zamysł narastającej tragedii towarzyskiej i miłosnej nie jest z gruntu nietrafiony, jednak tym razem rozczarowuje jego realizacja.

Kaliber 44 odwrócił strzałkę czasu i zafundował fanom mistyczną podróż do lat, gdy rapowa awangarda kuła miecze przy akompaniamencie profanowanych sampli, okultystycznych zaklęć i maryjno-marihuanowych zaśpiewów. Jednak nie tylko magia nostalgii decydowała o wyjątkowości wydarzenia. Abradab i Joka są bowiem w stanie promieniować tą samą charyzmą i osiągnąć ten sam poziom ekspresji artystycznej co ponad ćwierć wieku temu. Legenda Kalibra jest nienaruszona.

Apoteoza walca - tak Filharmonia Poznańska zatytułowała koncert, na który złożyły się utwory Maurice'a Ravela i Béli Bartóka. Tytuł zawęził perspektywę nakreśloną przez dobrany repertuar. Walc, owszem, pojawił się, ale jako jeden z wielu tańców, a jego apoteoza w La Valse Ravela jest niejednoznaczna.

Wystawa Łataj! Ceruj! Długie życie ubrań, która czeka na Was w CK Zamek, to nie jest rzecz lekka i przyjemna. To czas i miejsce, które ma nam pokazać, jak niewiele czasu i miejsca już mamy i jak bardzo musimy zacząć świadomie działać. Krok po kroku, dzień po dniu, razem. To sztuka, która otwiera oczy i wskazuje palcem na rzeczy, o których najwygodniej się milczy.

Jakuba Małeckiego można czytać dla samej przyjemności kontaktu z doskonale skonstruowaną, płynącą rwącym potokiem, prozą. No i dla emocji - w moim przypadku była to wściekłość. Korowód musiałem rozbiegać i wypocić, ponieważ Małecki, pisarz bez dwóch zdań bardzo zdolny, po raz kolejny napisał książkę poniżej swoich możliwości.

- Pani prof. Dobrochna Ratajczakowa powiedziała, że dramat to sługa dwóch panów. Ale może dobrze byłoby powiedzieć, że to dziecko dwojga rodziców? Bo fajnie mieć dwoje rodziców, lepiej niż jedno. A teatr może być jednym z nich - mówiła podczas spotkania Dramat to nie literatura? Malina Prześluga. Z postawionym pytaniem zmierzyły się również dwie inne dramatopisarki: Anna Wakulik, laureatka Poznańskiej Nagrody Literackiej 2023 i kilkukrotna finalistka Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej oraz Ishbel Szatrawska, której Żywot i śmierć pana Hersha Libkina z Sacramento w stanie Kalifornia dwa lata temu walczyły o Paszport "Polityki".

Czy przygody różowego słonia przetrwają próbę czasu i będą o nich czytać kolejne pokolenia dzieci? Pomelo i niezwykły skarb Ramony Bădescu z ilustracjami Benjamina Chauda to już dwunasta książka z tej serii.

Richard Linklater to jeden z tych nielicznych reżyserów, którzy czują się równie dobrze, tworząc ambitne kino niezależne (Przed wschodem słońca, Boyhood), co realizując głupkowate filmy rozrywkowe (Szkoła Rocka, Gdzie jesteś, Bernadette?). Hit Mana należy zaliczyć do tej drugiej kategorii, choć jego fabułę zainspirowały prawdziwe wydarzenia.

"Każdego roku milion Francuzek poddaje się zabiegowi aborcji. Ryzykują życie i zdrowie, gdyż skazano je na dokonywanie aborcji w ukryciu, mimo iż sam zabieg przeprowadzony pod właściwa kontrolą lekarską należy do jednego z najprostszych. Francja milczy nad losem tych milionów kobiet. Oświadczam, że jestem jedną z nich. Oświadczam: Ja też usunęłam ciążę. Żądamy wolnego dostępu do środków antykoncepcyjnych. Żądamy prawa do aborcji" - napisała Simone de Beauvoir w 1971 roku w manifeście 343.

Wiecie, kto wymyślił książkę w takiej formie, w jakiej dziś stawiamy ją na regale? I w jakich okolicznościach się to stało? Albo od kiedy czytamy po cichu i dlaczego wcześniej czytało się głośno? Mogłabym mnożyć pytania, ale będę litościwa i po odpowiedzi od razu odeślę do znakomitej Historii czytania Alberto Manguela.