Po czterech pełnych muzyki dniach na Ethno Port stwierdzam, że w centrum tego wielokulturowego wydarzenia wpadłem po same uszy.

W 2050 roku ponad jedna trzecia ludzi w Polsce będzie w wieku powyżej 65 lat. Będziemy najstarszym społeczeństwem w Unii Europejskiej, jednocześnie najmniej do tego przygotowanym. Najwyższa pora, by podjąć rękawicę i porozmawiać o starości bez tabu.

Klub Enigma - najnowsza książka Agaty Romaniuk powinna znaleźć się na bucket liście nie tylko poznańskiej i nie tylko młodzieży. Jej bohaterowie, czyli nastoletni Inka, Kokos, Wowa i Marcel mieszkają na Wildzie. Większość miejsc, w których dzieje się akcja, naprawdę istnieje, więc przy okazji lektury zwiedzamy też centrum miasta: Stadion Szyca, Okrąglak, orlik im. JAY-Z czy w końcu też otwarte w 2021 roku Centrum Szyfrów Enigma. Po trzecie i chyba najważniejsze: ich po prostu nie da się nie lubić.

Tylko my dwoje - psychologicvzny dramat Valérie Donzelli - to studium przypadku, w którym kluczową rolę odgrywa toksyczna męskość głównego bohatera i związana z nią przemoc psychiczna i fizyczna wobec partnerki. Przyglądamy się rozpadowi ekranowego związku metodycznie, krok po kroku, próbując zrozumieć motywacje oprawcy, a przede wszystkim reakcje jego ofiary.

Lubię odkrywać w swoim życiu nowe, muzyczne doświadczenia. Lubię trafiać do miejsc, gdzie jeszcze nie byłem, które są dla mnie czystą kartką, bez żadnych porównań względem poprzednich edycji. Z oczekiwaniami, to oczywiste, ale bez myśli "rok temu było lepiej", które psułyby obiektywne spojrzenie na wydarzenie, którego staje się częścią. I tak oto po raz pierwszy w życiu trafiłem na Ethno Port.

Szczepan Twardoch pozwala odpocząć od swoich ponurych, opasłych powieści, zapraszając zainteresowanych do postmodernistycznego lunaparku. Albo raczej do oglądania, jak na swoim placu zabaw, swoimi starymi zabawkami - motywami, postaciami i sztuczkami narracyjnymi - bawi się sam autor. Pisząc - bawi. Bawiąc - męczy. Zwłaszcza bohaterów. Był Król, teraz to, proszę państwa, trzygłowy Król Ghidora.

Czerwcowy wieczór, wypełniona po brzegi aula, atmosfera ekscytacji miesza się ze wzruszeniem stałym dla każdego z zakończeń - nawet jeśli przypadają one co roku. Kolejny sezon działalności Filharmonii Poznańskiej dobiegł końca, a wieńczący go koncert pamięci Wojciecha Pszoniaka - Giganci Romantyzmu - podsumował go w sposób, który zelektryzował publiczność. Czy słusznie?

Pamięć, czas i relacje to najważniejsze elementy stojące u podstaw sztuki Zuzanny Janin, rzeźbiarki, performerki, artystki działającej na styku różnych mediów. Janin czerpie przede wszystkim z własnych doświadczeń: towarzyszących jej emocji, wspomnień, pamięci ciała. Choć przez lata w swojej twórczości podejmuje te same motywy, zmienia formę i sposób, w jaki o nich opowiada. Ważnym elementem tworzącym artystyczne archiwum Janin są tematy kategoryzowane jako tabu, między innymi przemoc, opresja, victim blaming.

Premiera Obudź się, fabularnego pełnometrażowego debiutu Filipa Dzierżawskiego, zbiegła się z otwarciem piłkarskiego Euro 2024. Wspominam o tym nie bez powodu - fabuła filmu dzieje się bowiem w środowisku kibicowskim.

Kiedy ostatnio czytaliście dramat? W ogólniaku? Wcale bym się nie zdziwiła. Wszak w dorosłym życiu nikt nas do tego nie zmusza, więc raczej pójdziemy zobaczyć co wystawiają w teatrze niż świadomie sięgniemy po dramat. Ishbel Szatrawska pokazuje, jak wiele może nas ominąć.

Ukraiński reżyser Arkadiy Nepytaliuk nie jest powszechnie znany w Polsce. Najwyższy czas to zmienić. Jego wchodzące właśnie na ekrany kin Lekcje tolerancji to komedia idealna, która doskonale odbija w krzywym zwierciadle poglądy i przywary również lwiej części naszego, polskiego społeczeństwa.

O powtarzalności, sile chaosu przeplatającej się z rutyną i powodach codziennych pobudek opowiada najnowsza wystawa Codziennie budzi mnie w Galerii Złącze.

Ludzie ze wsi będą zazdrościć ci Pabianic czy Bełchatowa, ale w mieście z uniwersytetem i tak będziesz tylko słoikiem. Rozsmakowany w duchach i pastach Łukasz Barys wydał realistyczną powieść obyczajową z nurtu coming of age. A w niej ukazał łódzką prowincję i literacki Kraków, czyli wycinki świata, w którym zawsze będziesz czuł się gorszy od innych. Małe pająki to napisana bez efekciarstwa, ale z poszanowaniem dla czytelnika, historia miłosna Oli i Tobiasza. Młodych ludzi, którzy zupełnie się nie rozumieją, a na domiar złego nie mogą się od siebie uwolnić.

Zewnętrzna forma artystycznej wypowiedzi bywa czasami kusząco myląca. Znajdziemy więc: na pozór trudne, formalne eksperymenty, a z drugiej strony uwodzicielskie melodie - za jednymi i drugimi kryje się pasjonująca, głęboka autorska wypowiedź. Tak jest przynajmniej w przypadku całkiem nowych płyt żeńskiego kwartetu Gadt / Kordiak / Grzywacz / Zagajewska, Jolanty Kossakowskiej, duetu Strycharski / Tarwid czy zespołu Jantar.

Poznańska Nagroda Literacka, już dziesiąta, dostała się twórcom, których niby wszystko dzieli, a jednak coś łączy. By stwierdzić, co to jest, trzeba odkopać zapomniane słowo - talent.

Podobno w kinie było już wszystko, a i ja już przecież niejedno obejrzałem, ale muszę przyznać, że z komedią obyczajowo-romantyczną inspirowaną książką kucharską spotkałem się po raz pierwszy. A to za sprawą ukraińskiej produkcji o jakże dwuznacznym dziś tytule Smak wolności.

Pierwszy tom z cyklu Biura Detektywistycznego Lassego i Mai ukazał się w Szwecji ponad 20 lat temu, więc dziś jego czytelnicy są już dorośli. Dzieci z Polski czekały na Tajemnicę diamentów sześć lat dłużej. Obecnie poznańskie Zakamarki wydają kolejne części bestsellera Martina Widmarka tak szybko, jak jest to możliwe. W ręce fanów trafiła Tajemnica dinozaura.

Jeśli można jakąś sytuację mistrzowsko rozebrać na części pierwsze, genialnie wziąć ją pod lupę z każdej możliwej strony, to robi to właśnie w swojej powieści Żyć szybko francuska pisarka Brigitte Giraud. Nic dziwnego, że książka została nagrodzona Goncourtami.

Kolacja pożegnalna Lukasa Nathratha chce nazywać się czarną komedią, ale to bardziej dramat z nutką cierpkiej satyry. Zamysł narastającej tragedii towarzyskiej i miłosnej nie jest z gruntu nietrafiony, jednak tym razem rozczarowuje jego realizacja.

Kaliber 44 odwrócił strzałkę czasu i zafundował fanom mistyczną podróż do lat, gdy rapowa awangarda kuła miecze przy akompaniamencie profanowanych sampli, okultystycznych zaklęć i maryjno-marihuanowych zaśpiewów. Jednak nie tylko magia nostalgii decydowała o wyjątkowości wydarzenia. Abradab i Joka są bowiem w stanie promieniować tą samą charyzmą i osiągnąć ten sam poziom ekspresji artystycznej co ponad ćwierć wieku temu. Legenda Kalibra jest nienaruszona.