W poznańskim Rebisie od lat wydaje się poradniki psychologiczne, książki motywacyjne i dotyczące emocjonalności, czy popularnonaukowe opowieści o stresie, funkcjonowaniu ludzkiego mózgu, kontroli emocjonalnej. Choć cieszą się czytelniczym powodzeniem, nie są to książki należące do kategorii najbardziej ambitnych. Są poczytne, ale reprezentują raczej amerykańską szkołę i podejście coachingowe.

Niedługo po wydaniu tomiku instrukcja dla ludzi nie stąd - był on redakcyjnym wyzwaniem dla poetki, która wcześniej związana była z nurtem "ulotnej" i fragmentarycznej prezentacji tekstów - Patrycja Sikora została nominowana do jednej z najbardziej prestiżowych nagród literackich w Polsce - Paszportu Polityki. Czy nominacja ta jednak nie jest zbyt szybkim działaniem krytyków? Czy twórczość autorki daje już wystarczające dowody literackie, by stawać w szranki plebiscytów?

Projekt, który początkowo miał przybrać formę krótkiego, jednorazowego odcinka wyemitowanego w telewizyjnej stacji NBC, ostatecznie zatoczył okrąg o bardzo długim promieniu. I całkowicie zmienił definicje tego, co w mediach publicznych było do tej pory było uznawane za "transparentność".

Niezależnie od prognoz krytyków, recenzentów i wydawców, niezależnie od przejściowych i dłuższych mód - w corocznych statystykach czytelniczych najważniejszy jest przede wszystkim... jakżeby inaczej, głos czytelniczy. Coroczne styczniowe spotkania  w Bibliotece Raczyńskich, sygnowane hasłem "co czyta Poznań", mają na celu poddawanie tych głosów i idących za nimi wyborów pewnej analizie. Czy istnieje gatunek, który cieszy się niezmienną popularnością? I czy jakiekolwiek znaczenie w tych wyborach ma sam Poznań?

Przemysław Wielgosz we współpracy z Teatrem Ósmego Dnia zaproponował cykl spotkań Historie ludzi bez historii. Cykl ten w przeciwieństwie do prowadzonego przez niego w Teatrze Powszechnym w Warszawie seminaryjno-wykładowego programu Ludowa historia Polski - ma charakter swobodnych rozmów. Doskonale w tę konwencję wpisał się pierwszy gość - antropolog i kulturoznawca Michał Rauszer.

Kobiece refleksje, dramaty, wreszcie walka z czasem, gdy zegar biologiczny tyka - o tym wszystkim traktują Dorośli norweskiej pisarki Marie Aubert. Choć jest tu zaledwie kilka postaci, a akcja trwa krótko, opowieść jest pełna napięcia.

- Jeśli coś mnie zachwyca, na czymś zaczyna mi zależeć, to zrobię wszystko, żeby to ochronić. I to jest motywacja, którą też staraliśmy się przekazać. Nie chcieliśmy tylko straszyć - mówiła na spotkaniu wokół książki Początek końca? Rozmowy o lodzie i zmianie klimatu jej współautorka Julita Mańczak.

W 1956 roku odbyła się bardzo niecodzienna inscenizacja Wesela Wyspiańskiego. W Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie spotkali się: Jan Mikołajczyk (pierwowzór "Jaśka"), Jakub Mikołajczyk ("Kuba") oraz Kasper Czepiec ("Kacper") - troje spośród spośród pięciu żyjących postaci uwiecznionych w sztuce. Jan Mikołajczyk pytany po spektaklu o wrażenia, odpowiedział: "Iii tam, takie wesele. Przecież to było całkiem inaczej...".

Nadszedł już nieunikniony czas ukazywania  się pandemicznych lektur. Wspomnień, pamiętników, reportaży o walce z wirusem. Trudno przebrnąć przez te wszystkie lektury, dodatkowo czytelnik zmęczony rzeczywistością życia w pandemii niechętnie przecież będzie czytał banalne, słabe literacko zapisy z ostrych dyżurów czy covidowych izb przyjęć. A jednak po Niewidzialny front Tomasza Rezydenta sięgnąć naprawdę warto.

- Miałam wrażenie, że kiedy w prasie czytamy o Turcji, to poznajemy głównie wiadomości polityczne - co który polityk powiedział. A w zasadzie jeden, bo mówi się tam, że to obecnie państwo jednego człowieka, prezydenta Recepa Tayyipa Erdoğana. Nigdzie jednak nie mogłam znaleźć informacji, co to znaczy żyć w tak zwanej Nowej Turcji - mówi Agnieszka Rostkowska*, laureatka I edycji Konkursu Reporterskiego Wydawnictwa Poznańskiego i autorka książki Wojownicy o szklanych oczach. W poszukiwaniu Nowej Turcji.

Ci, których zdezorientowała chimeryczna wystawa Mateusza Kuli Gorączka antykwaryczna, prezentowana półtora roku temu w Galerii Miejskiej Arsenał, mogą dzięki niedawno wydanemu katalogowi poznać i zrozumieć montaż mitologiczny dokonany przez 1. laureata Nagrody im. Leszka Knaflewskiego. Z jego pomocą artysta eksploruje genezę narastania postaw ultraprawicowych, które z peryferii przeszły do codzienności.

... a papierowymi gazetami najlepiej wyłóżcie kosz na śmieci, jak się to robiło w PRL-u. I jeszcze radio ściszcie. Lepiej? Jeśli wierzyć Mattowi Taibbiemu, powinno być lepiej. Ale czy to w ogóle da się zrobić?

Znakomite Wydawnictwo Wolno zamyka swój rok wydawniczy niezwykle cennym i wielkim przedsięwzięciem literackim. Ukazał się właśnie wybór wierszy Krystyny Miłobędzkiej jest/ jestem (wiersze wybrane 1960/2020) w  redakcji i opracowaniu Jarosława Borowca. Edycja ta zachwyca idealnie wychwyconą dramaturgią w twórczości poetki i kunsztem stworzenia książki jako przedmiotu. Wyjątkowość to i szczególność!

- Jedną z głównych idei tego remontu było stworzenie przestrzeni, z której mogą z powodzeniem korzystać osoby z różnymi niepełnosprawnościami - dotychczasowy obiekt nie miał na tym polu żadnych udogodnień. Kolejną było otwarcie zupełnie nowej czytelni - mówi Iwona Smarsz*, p.o. dyrektor Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu.

35 lat - tyle dzieli wydarzenia rozgrywające się w najnowszej powieści Ryszarda Ćwirleja Szybki szmal. Dwa różne ustroje, tu policja - tam milicja, ale coś jednak łączy rok 1984 z 2019.

Wielka otwartość na drugiego i innego dominują w książce Elif Shafak 10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie. Skoro taki nasz stosunek do człowieka możliwy jest w nie najlepszych zakamarkach Stambułu, to może też gdzie indziej?

Jessie Burton literacką sensacją została już siedem lat temu, kiedy o jej Miniaturzystkę walczyli wydawcy z całego świata (u nas tę i inne jej książki wywalczyło skutecznie Wydawnictwo Literackie). Klucz do mojego serca zdobyła jednak dopiero świeżo wydanym w Polsce Wyznaniem. I ta recenzja też będzie wyznaniem - miłosnym, czego się wcale nie wstydzę!

- Udało mi się namówić Mariusza Foreckiego, aby zacząć opracowywać archiwum fotografii reporterskiej Mariusza Stachowiaka. W Fundacji Pix.House wydaliśmy pierwszą publikację ze zdjęciami dokumentalnymi tego fotografa - mówi Adrian Wykrota. Dzięki książce fotograficznej Bo żyję możemy odkryć surowy, nierzadko wstrząsający i turpistyczny obraz Poznania schyłkowego okresu PRL-u.

- Jest to opowieść o tym, jak przeżywamy wejście w XXI wiek. O tym, że nasze pojedyncze, zdawałoby się bardzo osobiste emocje i przeżycia, wcale nie są takie osobne i wypływające li tylko z naszych serc - mówi Monika Glosowitz*, laureatka Poznańskiej Nagrody Literackiej - Stypendiumn Stanisława Barańczaka za monografię Maszynerie afektywne. Literackie strategie emancypacji w najnowszej polskiej poezji kobiet.

Na tę książkę Olgi Tokarczuk czekali nie tylko jej wyznawcy, ale i czytelnicy, których ciekawi, co może pokazać polska pisarka po otrzymaniu literackiej Nagrody Nobla.