U progu jesieni czas na drobne wydawnicze reminiscencje z ostatnich tygodni (a nawet miesięcy). Zwłaszcza, że wspaniałych płyt, które często umykają uwadze słuchaczy ukazuje się bardzo wiele. Warto więc sięgnąć do nowego elektronicznego krążka Bartłomieja Olesia, odbyć podróż ku gwiazdom z kwartetem Wojciecha Jachny, raz jeszcze odkryć wschodnie pogranicze z grupą Hajda Banda i pomedytować z duetem Komosiński / Mazzoll.

Olśniewająco białe ściany i niemal czarne skały, po których spływa woda. Ciemne korytarze, wyglądające jak chodniki w kopalni i piękne, doświetlone słońcem sale wystawowe z widokiem na góry - tak wyglądają wnętrza Muzeum Susch, którego założycielką i fundatorką jest pochodząca z Poznania bizneswoman Grażyna Kulczyk. Prezentowane w tym szwajcarskim muzeum obrazy, rzeźby i instalacje to przede wszystkim dzieła polskich artystów.

Można rzucać hasłami takimi jak ekokrytyka czy posthumanizm, oględne mówić o kolonializmie. Ale książka Idy Turpeinen to po prostu rozpisana na dwa stulecia z hakiem historia eksterminacji zwierząt. Książka, która nie zostawia kaca, zostawia traumę. Główną ofiarą (choć nie jedyną) opisanej rzezi jest legendarna syrena (krowa) morska, której istnienia dowodzi kilka szkieletów, jeden szkic i szczegółowe opisy polowań. "Żywe istoty" to wstrząsająca, chwytająca za fraki i wyrywająca ze strefy komfortu książka o postępie, którego znakami są zajechany koń, wypchana alka i zatłuczona pałką wydra.

Żabsona znowu (bezskutecznie) próbowano nauczyć pokory, a młody Jeżyk "chciał tylko przeżyć" (skutecznie). Young Multi prosił o doładowanie, a Szpaku na wszystkich nakrzyczał. W tym czasie młyn pośrodku płyty całymi godzinami mielił rapowe (człowiecze) ziarno, a po trybunach przechadzał się pluszowy miś. Yello Festival to coś więcej niż rap. To dwudniowy, bardzo żółty, festiwal muzyki popularnej dla całych rodzin, który ma vibe american party. Goście pierwszych edycji HHFP tego roku mogli zawitać z pociechami!

Michael Shanks, reżyser i scenarzysta body horroru "Together", zadaje pytanie bliskie większości z nas: kiedy jesteśmy w związku, powinniśmy zachować autonomię, bronić swojej indywidualności czy też zanurzyć się w drugiej osobie, doświadczać świata przede wszystkim wspólnie? Gdzie najlepiej postawić granicę? A może... odrzucić ją całkowicie?

Wielkie oczekiwania i spore kontrowersje towarzyszyły wydarzeniu, które miało zaznaczyć Poznań na europejskiej mapie festiwali. Park Cytadela na trzy dni stał się świadkiem czegoś, co miały do tej pory tylko Warszawa czy Gdynia, a stolica Wielkopolski dotąd mogła o tym pomarzyć. BitterSweet Festival zawiesił poprzeczkę wyżej niż ktokolwiek wcześniej w naszym mieście.

Kto ma ochotę wręcz namacalnie poczuć żar lejący się z nieba, spotęgowany dodatkowo prawdziwie mafijną historią, koniecznie musi obejrzeć wchodzące właśnie na ekrany "Nasze królestwo". Wbrew pozorom przestępcze aspekty opowieści stanowią jedynie tło dla rewelacyjnie ukazanej relacji ojciec-córka, która naprawdę chwyta za serce.

W tramwaju miota się między Wittgensteinem a Gombrowiczem, a tymczasem wszystkie "chłopy" żyją igrzyskami w Paryżu. Co do chłopów - w nawrocie polskiej chłopomanii dostrzega dowód cykliczności czasu i wyczekuje nadejścia surrealizmu. A co do surrealizmu, stojąc nad grobem jego czeskiego przedstawiciela, wspomina dawną wiktorię nad licealnym wuefistą. Darek Foks tomem poezji "Z tobą to nawet na festyn pójdę" zaprasza w podróż transportem szynowym po Wrocławiu, Dolnym Śląsku i okolicach. Kilkumiesięcznej wycieczce akompaniować będą echa przeszłości, książki, filmy i schowana gdzieś poza kadrem - ale zawsze blisko - A. (nia). Bez obaw jednak, to nadal podróże z humorkiem.

"Zniknięcia" Zacha Creggera to taki film, po którym ma się ochotę otworzyć swój notatnik zawierający dwie listy - najlepszych produkcji bieżącego roku oraz najlepszych horrorów ostatniej dekady. A następnie nanieść na nich poprawki.

Nowym Mistrzem Polski w slamie poetyckim został Illya Tandur z Wrocławia - zawodnik, które do finału dostał się z eliminacji ostatniej szansy i wywalczył pierwsze miejsce na podium rzucając mięsem, do tego ludzkim. W finałowym starciu zmierzył się z Zofią Konicką, ucieleśnieniem frustracji pokolenia Z. Ponad 250 osób zebranych na sali wzięło w ręce kolorowe karteczki, a na swoje barki ciężar jurorowania w zawodach.

"Stan wyjątkowy" byłby jeszcze śmieszniejszą komedią, gdyby nie był tak zbliżony do rzeczywistości jak w istocie jest. Ekranowa farsa, choć mocno przerysowana, uzmysławia widzom, w jak trudnych czasach jeśli chodzi o zachowanie podstawowych wartości przyszło nam żyć.

"Strefy LGBT+. Sztuka queerowa w czasach dobrej zmiany" to próba podsumowania queerowych strategii artystycznych rozwijających się na przestrzeni lat 2015-2025. Punktem wyjścia dla osób kuratorskich, Tomka Pawłowskiego-Jarmołajewa i Gabi Skrzypczak, stają się sierpniowe wydarzenia 2015 roku. To wtedy z warszawskiego placu Zbawiciela zniknęła "Tęcza" Julity Wójcik, instalacja, która miała nieść przesłanie pokoju, miłości, nadziei i radości, ale stała się generatorem społeczno-politycznych napięć. Był to symboliczny początek tzw. dobrej zmiany, która doprowadziła m.in. do powstania stref wolnych od LGBT.

Podróż na wakacje (bez względu na to, czy będzie trwać godzinę, czy pięć) może zepsuć choroba lokomocyjna albo... nuda. Wizyta w aptece może pomóc na tę pierwszą przypadłość. Na drugą z kolei polecam "Moje lato z Pippi". Propozycja Zakamarków działa natychmiastowo. Ale uwaga! Lektura może uzależniać.

"To wszystko było na niby. A potem już nie". Rytuał (to tylko prank!) trzech licealistek zafascynowanych złem - czy to transcendentnym, czy też namacalnym, spod znaku true crime - zakończył się spaleniem żywcem koleżanki z klasy. A potem był burger w McDonalda. "Skrucha" Elizy Clark to imitująca reportaż powieść o fikcyjnej zbrodni, która z rozmachem "Urodzonych morderców" Olivera Stone'a krytykuje podsycaną przez media i monetyzowaną przez popkulturę fetyszyzację przemocy. Rzecz dzieje się jednak nie na Route 66, lecz w niewielkim angielskim Crown-on-Sea w przeddzień Brexitu. A w nim, jak u Stephena Kinga, aberracje społeczne splatają się z mrocznym folklorem i miejskimi legendami.

Historia Romea i Julii, bodaj najpowszechniej znany topos nowożytnej literatury, jak wiele arcydzieł ma nieograniczoną zdolność inspirowania różnych twórców i przenikania do nawet odległych przestrzeni kulturowych. Jej różnej maści odsłony powstają na niemal wszystkich kontynentach. Spektakle teatrów repertuarowych i alternatywnych, opery, balety, musicale i filmy, które przyglądając się dziejom nieszczęsnych kochanków, wykorzystują motywy szekspirowskie z różnym natężeniem, ale zawsze mogąc liczyć na zainteresowanie widzów. Komplet na widowni i stojąca owacja po premierze baletu "R + J Romeo i Julia" zrealizowanego przez Roberta Bondarę w poznańskim Teatrze Wielkim znakomicie potwierdza tę tezę.

Za nami druga edycja Blue Summer Jazz Festival. Dwa dni, sześć koncertów i scena rozstawiona w najbardziej urokliwym zakątku parku przy Starym Browarze to scenariusz niemal idealny. Jak było w praktyce?

Nastało dobre lato dla miłośników filmowych adaptacji komiksów. Niedawno mogliśmy oglądać w kinach bardzo dobrego "Supermana", a teraz na ekrany wchodzi "Fantastyczna Czwórka: Pierwsze kroki" - godne uwagi widowisko, w którym mocno wybrzmiewają zarówno zalety, jak i wady produkcji.

Dorota Walentynowicz działa na styku fotografii, sztuki nowych mediów, instalacji i performansu. W swojej działalności bada przede wszystkim wzajemne oddziaływania pomiędzy technologią a naturą, teorią a praktyką oraz logiką a poznaniem intuicyjnym. W projekcie "Reprodukcje" prezentowanym w Galerii Fotografii pf w CK Zamek, podejmuje temat rozwoju zachodniej fotografii, ramując ją przemianami i transformacjami zachodzącymi w Eastman Kodak Company, jednym z największych koncernów zajmujących się produkcją sprzętu fotograficznego. Skupia się przede wszystkim na wczesnym rozwoju tej dziedziny, analizując relacje pomiędzy fotografią a jej użytkowniczkami i odbiorczyniami. 

Czy najgorsze scenariusze mogą wzbudzać zainteresowanie publiczności? Oczywiście! Zwłaszcza w przypadkach, kiedy nie chodzi o narracyjne niedoskonałości, błędy czy logiczne mielizny, niekonsekwencje albo inne problemy z narracją, a o fatalny przebieg ukazywanych zdarzeń. Lubimy, kiedy inni mają gorzej niż my. Chociaż wybór angielskiego tytułu dla projektu performatywnego "Worst Case Scenario" jednoznacznie sugeruje, że jego realizatorkom i realizatorom nie chodziło o absurdalne rozwiązania czy wewnętrzne nieścisłości i słabości scenariusza, projekt Aleksandry Jakubczak realizuje obie obietnice wpisane w polskie brzmienie swojego tytułu.

"Śmierć Chopina" to kolejny po "Cudzoziemce" Marii Kuncewiczowej w reżyserii Katarzyny Minkowskiej oraz "Śmierci Jana Pawła II" autorstwa Jakuba Skrzywanka nekroperformans w repertuarze Teatru Polskiego w Poznaniu. Nie ma tu jednak mowy o powtarzaniu tych samych, zgranych motywów - choćby dlatego, że przedstawienie Piotra Sędkowskiego sięga odważnie po język choreografii, marginalizując rolę dialogów. "Śmierci Chopina" bliżej wszakże do pierwszego z wymienionych spektakli, gdyż twórców nie interesuje samo tylko umieranie kompozytora, ale też bilans jego życia. Akcja rozpoczyna się więc w roku 1849, ale dość szybko przenosi się wstecz, aż do dzieciństwa i młodości pianisty.