Nie wiem, czy wiecie, ale mysz przypomina o znaczeniu codziennych drobiazgów i skupianiu się na tym, co tu i teraz. Jest spostrzegawcza i czujna. Wcale nie musi być szara. Taki na przykład Myszonek - bohater serii książek Riikki Jäntti - jest brązowy. O jego ponadprzeciętności świadczy również to, że o przygodach malucha czytają dzieci z 20 krajów, m.in. z Australii, Nepalu czy Chin.

"Szalona dekada. Polska fotografia lat 70." to tytuł wystawy, którą od 16 maja do 20 czerwca oglądać można w Galerii Piekary, a która powstała we współpracy z Fundacją 9/11 Art Space. To, że jest to wystawa zdjęć powstałych we wskazanym w tytule okresie, wydaje się oczywiste. W czym jednak tkwi jej "szaleństwo"?

"Czujemy, że przez te kilka dni rzeczywistość wokół nas staje się miejscem bardziej otwartym, kolorowym i tolerancyjnym". Takimi słowami przedstawiciele Centrum Kultury Zamek otworzyli Ethno Port 2025. W tym roku to wyjątkowe wydarzenie zyskało pełnoletniość. Dołączyłem więc do najpiękniejszej "imprezy osiemnastkowej" w Poznaniu i przez cztery dni wchłaniałem wszystko, co organizatorzy przygotowali dla uczestników festiwalu.

"Punkty zwrotne" to dobra propozycja na leniwe letnie popołudnie, jeśli chcecie akurat odpocząć od kina efekciarskiego, pełnego dynamicznej akcji, szybkich zmian tempa i innych świecidełek odwracających uwagę od istoty ekranowej historii. Pozycja obowiązkowa dla fanów detektywistycznych łamigłówek i psychologicznych niuansów.

Interdyscyplinarne podejście organizatorów 25. Biennale Sztuki dla Dziecka zdecydowanie poszerza repertuar tego, co jest lub może być dostępne w ramach wydarzenia dla najmłodszych widzów. Gwarantuje tym samym również kompleksową opiekę nad ich rozwojem - nie tylko w zakresie kultury.

Indyjska reżyserka Payal Kapadia, zdobywczyni Grand Prix Festiwalu w Cannes, portretuje zwyczajne życie trzech mieszkanek Mumbaju, nie uciekając się do formalnych sztuczek. Jak stwierdziła kilka lat temu w jednym z wywiadów, w codzienności zawiera się wystarczająco dużo poetyckiego potencjału.

O Gorczakowie przypominała zrudziała fotografia, którą pisarz zapamiętał ze swojego dzieciństwa. Granice pamięci nie są jednak granicami opowieści - ta może ogarniać stulecia, sięgając "pradzieciństwa" i mitycznego praczasu. W "Niepamiętniku" Jerzy Ficowski ze strzępów anegdot, wzmianek i zapisków rekonstruuje życie swoich przodków we wspaniałym "ukraińskim gnieździe rodzinnym". Kresowa harmonia jest jednak złudna. Podskórnie buzują napięcia antycypujące kataklizmy dziejowe, które przetoczą się przez tę część Europy w pierwszej połowie XX wieku.

"Dalajlama. Przez mądrość do szczęścia" to propozycja dla tych, którzy są już zmęczeni. Ciągłym pośpiechem, pracą ponad siły, zdobywaniem kolejnych konsumpcyjnych trofeów, źle pojętym udowadnianiem swojej wartości kosztem wolnego czasu i dobrostanu. To film medytacyjny, wcale nie w dosłownym tego słowa znaczeniu. Te półtorej godziny w ciemnej, odciętej od zgiełku miasta sali kinowej, w połączeniu z pięknymi kadrami przyrody, relaksacyjną muzyką i przesłaniem Dalajlamy, może być naprawdę ożywcze.

Nowy, fantastyczny album wydał świetnie znany w naszym mieście (mieszkający w pobliskim Puszczykowie) mistrz gitary klasycznej Łukasz Kuropaczewski. W nagraniu wsparli go akordeonista Maciej Frąckiewicz i perkusista Bartek Miler.

16 maja rozpoczęła się kolejna, dziewiąta już edycja Poznań Art Week, lokalnego festiwalu sztuki. Organizatorzy tym razem badają szeroko rozumiane terytoria. Jak czytamy w tekście kuratorskim: "W świecie, w którym spory o terytoria nie cichną, program kulturalny festiwalu proponuje inne spojrzenie: na terytoria znaczeń, odczuwania, bycia. Sztuka nie zna granic, ale czy na pewno ich nie ma? A może posiada ich wiele w obrębie różnych twórczych form ekspresji? Fizyczne, sensualne, znaczeniowe i imaginatywne granice stają się tematem przewodnim wielu prezentowanych w ramach festiwalu wystaw".

Abel Tesfaye, kanadyjski muzyk, zapowiedział, że "Hurry Up Tomorrow" będzie jego ostatnim albumem wydanym pod pseudonimem The Weeknd. Film pod tym samym tytułem co wspomniany album odzwierciedla swego rodzaju przełom w jego karierze - traktuje bowiem o kryzysie, przemianie i pragnieniu wejścia na nową ścieżkę, zarówno życiową, jak i artystyczną.

22. edycja Millenium Docs Against Gravity upłynęła pod hasłem "Między nami cały świat". Moje podejście do doświadczania festiwalu jest każdego roku dość podobne. Zazwyczaj dokonuję wieloetapowej selekcji produkcji, bo choć chciałabym obejrzeć więcej dokumentów, to zwyczajnie nie jestem w stanie. Ważne jest dla mnie, by zdecydować się nie tylko na seanse polityczne, ale także związane ze sztukami wizualnymi, działalnością kobiet i - last, but not least - poruszające tematy dziwaczne czy też absurdalne. Poniżej przedstawiam subiektywną listę TOP 3. Wybory te, choć może nieoczywiste, polecam Waszej uwadze w obliczu zbliżającej się odsłony MDAG w wersji online.

Podczas 22. Festiwalu Filmowego Millennium Docs Against Gravity obejrzałam trzy dokumenty: "Ocean, nasz dom", "Kwiat ośmiu gór" i "Opowieści z dalekiej Północy". To, co widzowie czuli podczas seansów - od wstrząsu po euforię, jest pokłosiem ekstremalnych decyzji, jakie podejmowali ich bohaterowie.

Co łączy Asę Lee, Sarę Lewi i Lenę Seiz? Wspólne imię i nazwisko: Aleksandra Cieślewicz. I temat, wokół którego osnutę będą prace prezentowane na wystawie "Rok bez zimy". Co dzieli? Kompletnie różne spojrzenia artystyczne. 

"Koniec jest zawsze bliski. Work in progress" Michała Domagalskiego to zbiór esejów, które prowokują do myślenia i autorefleksji. Dystopijna opowieść o kresie świata, jaki znamy, o końcu cywilizacji, która wydaje się naszym największym osiągnięciem, podczas gdy - jak zdaje się zasiewać ziarno niepewności autor - być może jest ona naszą największą słabością.

"Surfer" to dziwny film. Trochę jak pierwszy "John Wick", w którym tytułowemu bohaterowi zabijają psa, więc coś w nim pęka i zaczyna się mścić, tylko że tu owo "zabicie psa", składające się z serii upokorzeń, zniewag i kolejnych aktów przemocy skierowanych w stronę bohatera, jest rozciągnięte na długą sekwencję rozbudowanych scen, a postać grana przez Nicolasa Cage'a uparcie zachowuje względny spokój, bo ma nadzieję, że problem da się załatwić racjonalnie i pokojowo. I jeśli ktoś po tym opisie zacznie myśleć, że wie, czego się dalej spodziewać po fabule, to muszę go zmartwić...

"Alicja w Krainie Czarów" to powieść trudna do interpretacji. Próbowano ją odczytywać przez psychoanalizę, traktować jako krytykę dydaktyzmu literatury dziecięcej, narkotyczny trip czy analizę środowiska Lewisa Carrolla. Mnogość wątków i absurdów, które spotykają tytułową bohaterkę, jest tak duża, że żadna z tych interpretacji nie odkrywa wszystkich jej niuansów. Podobnie jest ze spektaklem wyreżyserowanym przez Zdenkę Pszczołowską. W Krainie Czarów zagubiona czuje się nie tylko Alicja, ale także publiczność. Jest to jednak niezwykle barwne, dopracowane i wspaniale zagrane zagubienie.

Pina Lindenbuam w swojej najnowszej książce "Motylki i mrówki" kolejny raz udowadnia, że jest jedną z najlepszych - wśród pisarek i pisarzy, ilustratorów i ilustratorek - obserwatorką dzieci. Ich zabaw i sposobu myślenia.

Mitologiczny motyw Pigmaliona posłużył twórcom najnowszego przedstawienia w Teatrze Polskim do zajęcia się zjawiskiem migracji, przez jednych uznawanym za największe współczesne wyzwanie, przez innych zaś - wyłącznie zagrożenie. Akcja zostaje przeniesiona do roku 2035, a więc ukazuje świat wyłaniający się zza rogu.

Radość z tańca może czerpać każdy. Bez względu na wiek i umiejętności. Im jestem starsza, tym bardziej przekonana, że tańczyć może każdy. I wcale nie zawstydzają mnie wizyty w teatrach, które wykorzystują ruch jako podstawowy środek wyrazu. Bo zazwyczaj przyglądam się tylko efektom pracy profesjonalistów. Coraz częściej jednak stoję przed wyzwaniem... i np. razem z artystami na scenie merdam ogonkiem! W czasie V Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca "Granice natury - granice kultury" zobaczyłam tylko dwa spektakle: "Ophélie" (polska premiera) zespołu Propagande C oraz "Mój ogon i ja" kolektywu Holobiont. Żałuję, że nie więcej.