- Carrisi stawia pytanie o naturę zła. Z jednej strony tworzy ono pętlę - gnębieni sami potem gnębią innych. Z drugiej Włoch pokazuje, że nie ma łatwych odpowiedzi - o filmie Jestem otchłanią pisze Bartosz Żurawiecki.
- Carrisi stawia pytanie o naturę zła. Z jednej strony tworzy ono pętlę - gnębieni sami potem gnębią innych. Z drugiej Włoch pokazuje, że nie ma łatwych odpowiedzi - o filmie Jestem otchłanią pisze Bartosz Żurawiecki.
Czy aktor, który zapomina, jak się mówi, nadal jest aktorem? Czy człowiek, który musi zaczynać wszystko od nowa, nim zacznie od zera, przestaje na chwilę być? Jak wygląda piekło dla osoby, która nie wierzy w jego istnienie? Takie trudne pytania stawia Prawdziwe życie aniołów i - o dziwo - na każde z nich odpowiada.
Miłość jest więc tutaj transakcją, uzależnieniem i obsesją posiadania drugiej osoby - o filmie Peter von Kant pisze Bartosz Żurawiecki.
Na pozór scenariusz filmu Święty napisany jest jak klasyczny kryminał, ale po bliższym przyjrzeniu się, wyłania się z niego propagandowa powieść milicyjna. Od samego początku wiemy, kto stoi po stronie dobra, a kto okaże się tym złym - o filmie Święty pisze Przemysław Toboła.
Kino Pałacowe w Centrum Kultury Zamek od 14 kwietnia zamieni się w centrum festiwalowe - przed nami kolejna, już czternasta edycja LGBT+ Film Festival. Organizatorzy przygotowali rekordową liczbę filmów pochodzących z całego świata. Czekają na nas produkcje odważne, bezkompromisowe, ale przede wszystkim zaangażowane, pozwalające na wyjście z wygodnej bańki codzienności.
Para starych kumpli, Ben Affleck i Matt Damon, dobrze się bawi przez cały film, czasami puszczając oko do widza, który wie przecież, jaki globalny sukces przyniosły pomysły Sonny'ego Vaccaro - o filmie Air pisze Przemysław Toboła.
Reżyserem obecnej właśnie na ekranach Wyrwy jest nominowany do Oscara twórca seriali W głębi lasu i Skazana Bartosz Konopka, jej scenarzystą zaś Marcin Ciastoń, autor wyróżnionego nagrodą za najlepszy scenariusz filmu Hiacynt. Z kolei sama ekranowa historia oparta jest na bestsellerowej książce Wojciecha Chmielarza - stąd moje wysokie oczekiwania przed seansem...
Rok 2022 minął pod znakiem pamięci Wandy Rutkiewicz, jednej z najbardziej znanych polskich i światowych alpinistek i himalaistek. Rutkiewicz jako pierwsza kobieta zdobyła szczyt K2, była także pierwszą Europejką, która stanęła na Mount Evereście.
O sytuacji kina niezależnego w Poznaniu i nadchodzącym festiwalu filmowym opowiadają Tomasz Śmigielski, Przemysław Murawski oraz Marcin Kozłowski, część kolektywu Nektar z innej planety*.
Męskie spojrzenie, tak zwane male gaze to termin użyty w 1975 roku przez Laurę Mulvey w jej słynnym już dziś eseju Przyjemność wzrokowa i kino narracyjne. Mulvey jako pierwsza postanowiła nazwać zjawisko, w którym to - zupełnie jak w każdym zdaniu z orzeczeniem - mamy nadrzędny podmiot i podrzędny mu przedmiot. W literaturze oraz kinie - zarówno tym klasycznym, jak i współczesnym, przedmiotem najczęściej okazuje się być kobieta. Dobitnie zwraca na to uwagę Nina Menkes, reżyserka i scenarzystka dokumentu Brainwashed. Seks, kamera, władza, który właśnie wszedł na ekrany polskich kin.
Kokainowy miś należy do tej samej grupy filmów, co Mordercza opona, Killer Condom czy Węże w samolocie - ich tytuły stanowią jednocześnie adekwatne i wystarczające do zrozumienia tego, z czym będziemy mieli do czynienia na ekranie, streszczenia fabuł.
Cesarzowa ewidentnie męczy się w swojej królewskiej roli i za wszelką cenę stara się walczyć o niezależność, mimo że nie spotyka się to z aprobatą ani rodziny, ani dworu - o filmie W gorsecie pisze Bartosz Żurawiecki.
Dla szefa wydziału kryminalnego, Yohana, nierozwiązana sprawa śmierci Clary staje się wręcz obsesją - o filmie Noc 12 października pisze Przemysław Toboła.
Na początku filmu tytułowa bohaterka, wybitna dyrygentka Lydia Tár, w wywiadzie przeprowadzanym na żywo stwierdza, że w swojej branży nie zauważa różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn - może były takowe kiedyś, a jeśli są teraz, to ledwo zauważalne.
Film Todda Fielda rozpoczyna się od sukcesu Lydii Tár w Nowym Jorku, potem jest Berlin, gdzie czeka żona, Sharon i nagle zaczyna się stopniowy upadek maestry - o filmie Tár pisze Przemysław Toboła.
Belgijski reżyser po raz kolejny przygląda się nastolatkom w okresie dojrzewania i ich walce o siebie - o filmie Blisko pisze Bartosz Żurawiecki.
Po jedenastu latach przerwy dzielni Galowie wracają w piątym aktorskim filmie zatytułowanym Asteriks i Obeliks: Imperium smoka. Choć wciąż żyją sobie spokojnie w maleńkiej wiosce, od czasu do czasu nękani co najwyżej przez natrętne patrole okupujących ich kraj Rzymian, to można rzec, idą z duchem czasu.
Podejrzana to kino gatunkowe w najlepszym wydaniu i dobra alternatywa dla lutowych premier europejskich i amerykańskich twórców. Film Chan-wook Parka utrzymany jest w aurze tajemnicy, która przykuwa uwagę i angażuje widza od pierwszych minut seansu.
Jedną z niezmiennych tendencji Hollywoodu jest realizowanie amerykańskich wersji zagranicznych filmów, które stały się światowymi przebojami. Ma to swoje źródło w - rzecz jasna - finansowej kalkulacji, ale czy idzie za tym również jakaś wymierna wartość dla widza?
Kristoffer Borgli bez ogródek demaskuje mechanizmy współczesnego świata, który bardziej ceni sobie kolorowe wydmuszki niż prawdziwych ludzi i ich prawdziwe, nieidealne życia. Pokazuje, że zacięta walka o wyświetlenia, polubienia, uznanie obserwatorów i blask fleszy nie ma końca, ale granica zza której nie ma już odwrotu jest bardzo cienka.
