Prezentowany w ramach Spotkań Teatralnych Bliscy Nieznajomi projekt pt. Ten spacer, autorstwa grupy artystycznej Pic Pic, powstał we współpracy z Ukrainkami, które doświadczyły lub wciąż doświadczają trudnych sytuacji życiowych. Kto nie zdążył wziąć udziału w wydarzeniu, już za kilka dni będzie mógł nadrobić tę zaległość - oglądając film Magdaleny Mosiewicz pt. Bliskie nieznajome, który jest rejestracją przebiegu performansu.

W piątek odbędzie się wyjątkowa premiera online Teatru Ósmego Dnia. W czytaniu performatywnym książki Niewidzialne kobiety. Jak dane tworzą świat skrojony pod mężczyzn Caroline Criado wzięły udział kobiety pracujące w tej instytucji.

"Pandemia miała spowodować wzrost »zapamiętywalności« o 35% oraz zwiększyć odsetek złych snów o 15%. Sam termin pandemic dreams odnosi się zaś nie tyle do tematu, ile przede wszystkim do niespotykanej intensywności marzeń sennych" - czytamy w opisie tajemniczego projektu Wspólnota śniących autorstwa Marii Magdaleny Kozłowskiej, Magdy Kupryjanowicz, Michała Kurkowskiego oraz Stowarzyszenia Scena Robocza, którego premiera odbędzie się już za kilka dni.

- To dla nas nowe przeżycie, bo zagraliśmy ten koncert z elementami improwizacji tylko dla przyjaciół, którzy nagrywali to wideo - tak o rejestracji stormy protest song mówi Monika Wińczyk. - Trudno było z siebie wykrzesać taką ekspresję, z jakiej siebie nawzajem znamy - dodaje Hubert Wińczyk. W piątek w ramach Festiwalu Szekspirowskiego odbędzie się premierowa transmisja online performensu dźwiękowego ich poznańskiego duetu Monster Hurricane Wihajster.

"Rozbiórka", według słownika języka polskiego, ma znaczenie dwojakie. Po pierwsze, oznacza burzenie starych budynków, a po drugie - rozkładanie przedmiotów i konstrukcji na wiele części pierwszych.

- Od lat nie tańczę w swoich performansach. Interesuje mnie bardziej to, jak ciała się zachowują w relacji względem siebie i pewnych problemów społecznych - mówi artystka Ania Nowak*. W czwartek i piątek zobaczymy jej prace video i performans. Kuratorem tych wydarzeń online, organizowanych przez Pawilon, jest Andrzej Pakuła.

- Wieczór. Kolejny. Jeszcze tu jesteś. Sam jeden. Już dawno nie ten sam. Czasem słuchasz, nasłuchujesz... Ktoś woła, ktoś pyta, ktoś słucha, ktoś czeka, ale nie na Ciebie. Nie ma nikogo. Ty jesteś. Jeszcze tu jesteś. To ja. To moje. Ręka, noga, oko... -  mówi jeden z bohaterów video-spektaklu Paralele, który powstał w ramach programu Kultura w sieci. Wśród jego twórców jest m.in. Igor Fijałkowski, aktor Teatru Animacji i pomysłodawca Teatru Gili-Gili.

Podobno gorsze od wirusa będą tylko książki o wirusie. Czy tak samo jest z operami? To temat, w którym łatwo o dosłowność i przesadną emocjonalność. Koronawirus ma się doskonale i nic nie wskazuje na to, żebyśmy w najbliższych kwartałach poradzili sobie z nim, a przez to - nabrali potrzebnego dystansu. Czy to odpowiedni czas, by tworzyć dzieła reagujące na rzeczywistość czasu pandemii?

Pomysł na konstrukcję spektaklu i rozwiązania techniczne przetestowane w Ambasadzie 2.0 - pierwszej teatralnej realizacji, która odbyła się na komunikatorze Zoom - Teatr Usta Usta Republika wykorzystał ponownie w spektaklu 777, który również zaadaptował w sieci. Nie wiem czy tym razem jednak nie wolałabym uczestniczyć w nim na żywo.

Planeta Beckett jest kompromitacją jako internetowe działanie teatralne. To projekt kuriozalny również z punktu widzenia współczesnego filmu eksperymentalnego. Jego element interaktywny jest przy tym doprawdy śladowy, wręcz niedorzeczny. Trudno nawet ocenić wartość artystyczną poszczególnych etiud, gdyż sposób prezentacji uniemożliwia w zasadzie ich choćby poprawne oglądanie.

"Jak zupełnie zniknąć traktować będzie o definicjach i sposobach znikania. Podczas pracy nad spektaklem postaramy się zbadać akt zniknięcia/znikania, zastanawiając się nad przyczynami, które mogą go wywołać (oraz skutkami, jakie może za sobą pociągnąć), a także starając się przemyśleć potencjał istniejących możliwości znikania" - czytamy w zapowiedzi spektaklu Very Popovej, Gosi Trajkowskiej i Adriena Cognaca, który wygrał konkurs rezydencyjny Sceny Roboczej. Jak te zapowiedzi mają się do ostatecznych rezultatów pracy artystów?

- Długo szukaliśmy nowej formuły Bliskich Nieznajomych, bo nie chciałam zrezygnować z potencjału tej imprezy. Nie chciałam też, żeby były to wyłącznie wydarzenia online, bo mam wrażenie, że mamy już na tego typu propozycje jakąś barierę percepcyjną. Pragniemy doświadczać, choćby w małej grupie - mówi dyrektorka artystyczna festiwalu Agata Siwiak.

Już w ten piątek odbędzie się premiera spektaklu, który przygotowali zwycięzcy konkursu "Nowa Generacja". Jak zupełnie zniknąć będzie realizacją bardzo oryginalną, twórcy i twórczynie zapragnęli bowiem ocalić od zapomnienia... pozostałe zgłoszenia konkursowe.

- Przesiąknięta światem dziecka pomyślałam, że będzie niebawem Festiwal i może warto pokazać "inną" Osiecką. Bo nikt wcześniej - zrobiłam oczywiście research, nie sięgnął po jej twórczość dla dzieci. Aczkowiek, jak się później okazało - nie jestem pewna czy ona potrafiła pisać tak tylko dla najmłodszych. Bo jej wszystkie teksty mają drugie dno - mówi Anna Mierzwa*. O premierze Rapete papete pstryk w ramach 23. Festiwalu "Pamiętajmy o Osieckiej" opowiada razem z Michałem Kocurkiem**.

Albert Einstein potrafił w umiejętny sposób połączyć mądrość i wyobraźnię, byśmy mogli na nowo pojąć świat. Robert Drobniuch zrobił podobną rzecz - tylko wiek później (akurat w czasie pandemii) i na innej płaszczyźnie. Też stał się swoistym akuszerem nowoczesności... ale w teatrze lalek. 

- Wyobraź sobie, że całe życie spędziłem w tej garderobie, numer trzynaście, przy oknie. I nawet siedzę ciągle na tym samym krześle - tak o życiu w teatrze i poza nim dwa lata temu w naszym cyklu Rozmowy w garderobie opowiadał Annie Kochnowicz-Kann Michał Grudziński*. W tym roku aktor Teatru Nowego obchodzi 50-lecie pracy artystycznej.

Na spektakl nie z tej ziemi, który traktuje o całkiem przyziemnych problemach zaprasza Teatr Animacji. Planetę Einsteina reżyseruje Robert Drobniuch.

Najnowszy spektakl muzyczny Studia Teatralnego Blum La Li Lu był radosną opowieścią o potrzebie śpiewania, wyrażaniu swoich emocji poprzez muzykowanie i zasłuchaniu się w dźwięki świata. Był też opowieścią o tym, że śpiewanie jest dobre w każdej chwili i porze roku. Nawet w czasie deszczowej jesieni, serio!

Nana to zaskakująco neofeministyczne przedstawienie, w którym pod pretekstem sprawy kobiet kobiety-aktorki są na scenie poniżane. Nie da się tego również w żadnym razie traktować jako nieudaną adaptację powieści Émile'a Zoli, bo reżyserka Monika Pęcikiewicz stosunek do pierwowzoru ma tyleż swobodny, co instrumentalno-krotochwilny. Efekt? Ponad trzy godziny pseudopornograficznych mąk dla zażenowanego widza.

Na premierę La Li Lu musieliśmy poczekać, ale pierwszy klip ze spektaklu dostępny był już wcześniej na facebookowym profilu Studia Teatralnego Blum. O realizacji opowiada Lucyna Winkel-Sobczak*.