Jedną z niezmiennych tendencji Hollywoodu jest realizowanie amerykańskich wersji zagranicznych filmów, które stały się światowymi przebojami. Ma to swoje źródło w - rzecz jasna - finansowej kalkulacji, ale czy idzie za tym również jakaś wymierna wartość dla widza?
Kristoffer Borgli bez ogródek demaskuje mechanizmy współczesnego świata, który bardziej ceni sobie kolorowe wydmuszki niż prawdziwych ludzi i ich prawdziwe, nieidealne życia. Pokazuje, że zacięta walka o wyświetlenia, polubienia, uznanie obserwatorów i blask fleszy nie ma końca, ale granica zza której nie ma już odwrotu jest bardzo cienka.
Po wielokrotnie nagradzanych Zimowych braciach oraz równie ciepło przyjętym Białym, białym dniu Hlynur Pálmason - Islandczyk wykształcony w Danii - powraca ze swoim trzecim pełnometrażowym filmem. Godland to kontemplacyjne kino umiejscowione w czasach, kiedy Islandia była wyspą podległą Duńskiej Koronie.
W dniach 13-18 stycznia, w Kinie Pał CK Zamek, odbędzie się przegląd filmów z nurtu czechosłowackiej Nowej Fali. Przegląd zatytułowano mianem "prawdy ekranu" nie bez powodu - to właśnie prawda była jedną z naczelnych wartości dzieł kina lat 60.
Film autorstwa Pawo Choyning Dorjiego jest kandydatem Bhutanu do Oscara i trzeba go potraktować jako propaństwową propagandę, ale w jakich to pięknych okolicznościach przyrody się rozgrywa ta przypowieść o jednostce, która dojrzewa, gdy staje się pożyteczna dla gromady - o filmie Lunana. Szkoła na końcu świata pisze Przemysław Toboła.
Wystrzałowe wesele jest dokładnie tym, czym miało być w założeniu swoich twórców - rozrywką w najczystszej postaci. Połączenie kina akcji i komedii romantycznej daje ni mniej ni więcej jak blisko dwie godziny niewymagającego, a przez to w najprostszy sposób relaksującego seansu.
W trójkącie to z jednej strony film spazmatycznie śmieszny, z drugiej gorzki obraz naszej cywilizacji z jej zaburzonym systemem wartości i wiecznie aktualnym hasłem autora Kapitału, że byt określa świadomość - o filmie W trójkącie pisze Bartosz Żurawiecki.
Reżyser opowiada dzieje wyimaginowanej rodziny, łudząco podobnej do swojej. Spielberg bowiem pokazuje nam swój pierwszy film obejrzany w kinie razem z rodzicami - Największe widowisko świata - o filmie Fabelmanowie pisze Przemysław Toboła.
W 2009 roku James Cameron pokazał światu Avatara, do tej pory najbardziej kasowy film w dziejach kina. Trzynaście lat zajęło niekwestionowanemu mistrzowi sequeli (Obcy: Decydujące starcie, Terminator 2: Dzień sądu) zrealizowanie i wypuszczenie do kin drugiej części obliczonej na pięć filmów sagi o błękitnych mieszkańcach planety Pandora.
Piękny poranek Mii Hansen-Løve to zapis codzienności młodej kobiety z francuskiej klasy średniej, która z dnia na dzień musi radzić sobie z lawiną skrajnie odmiennych przeżyć i emocji. Filmowa pochwała życia i memento mori w jednym, które jednak nie każdego przekona i zaangażuje.
Poprzedni film Léi Mysius, Ava, trafił do dystrybucji w Polsce w sposób dość nietypowy - widzowie w ramach projektu Scope100 wytypowali z puli festiwalowych filmów ten, który sami chcieliby obejrzeć na dużym ekranie. Od tamtego czasu młoda francuska reżyserka zyskała na tyle dobrą renomę, by nie musieć uciekać się do niestandardowych kanałów dystrybucyjnych.
Dla porządku jednak dodajmy, że w Australii film - choć zgarnął większość krajowych nagród - wzbudził także protesty. Rodziny ofiar masakry uznały, że film żeruje na ich tragedii, a w centrum zainteresowania stawia zbrodniarza - o filmie Nitram pisze Bartosz Żurawiecki.
Na pełny etat jest kinową kwintesencją nadmiaru obowiązków i niedomiaru czasu wielu matek - i to nie tylko tych, które zmagają się z tak zwanym samodzielnym macierzyństwem. Eric Gravel rozumie współczesne kobiety jak nikt inny, swoim filmem dając milionom z nich nadzieję na to, że w końcu kiedyś zdążą.
Wybucha strajk transportu miejskiego i Julie musi przebiec przez ulice Paryża, by nie spóźnić się na spotkanie rekrutacyjne - o filmie Na pełny etat pisze Przemysław Toboła.
Zapomnijcie o przestarzałych gwiazdkach Michelina - restauracja na prywatnej wyspie Hawthorn, prowadzona przez szefa kuchni o swojsko brzmiącym nazwisku Slowik, to najekskluzywniejsza z restauracji i basta. Kłopot polega na tym, że wszystko tu traktuje się śmiertelnie poważnie. Dosłownie.
Tytułowe Rimini to włoski kurort nad brzegiem Adriatyku, który po sezonie wygląda dokładnie tak, jak główny bohater filmu, Richie Bravo, po zejściu ze sceny - przygnębiająco, samotnie i smutno.
- Okazało się, że wydarzenie generowało bardzo pozytywne reakcje w social mediach, natomiast na samych projekcjach frekwencja nie była zachwycająca. Jeśli ponad 2 tysiące osób wklikanych na wydarzenie na FB nie przełożyło się na pełne sale przez 4 dni seansów to znak, którego nie można ignorować - mówią Iwona Stefańska* i Gosia Kuzdra**, organizatorka i pomysłodawczyni Dni Poznańskich Kinomanów vol. 2.
Lombard położony na obrzeżach Bytomia jest największym tego rodzaju miejscem w Polsce i prawdopodobnie jednym z największych w Europie. I choć od lat jest na granicy upadku, to wciąż prosperuje, stanowiąc przy okazji centrum spotkań dla okolicznych mieszkańców. Opowiada o nim w debiutanckim pełnym metrażu Łukasz Kowalski.
Farhadi ma niezwykły dar komplikowania i niuansowania historii, które opowiada i które z pozoru wydają się proste i oczywiste - o filmie Bohater pisze Bartosz Żurawiecki.
Późnym wieczorem zakapturzona dziewczyna podchodzi do "okna życia" w ścianie kościoła. Chwilę się waha, ale nie wkłada noworodka w powijakach do środka, lecz pozostawia na chodniku i ucieka - o filmie Baby broker pisze Przemysław Toboła.
