Zielony skarbiec naszego miasta kończy 100 lat. Poznański Ogród Botaniczny jest jednocześnie instytucją badawczo-naukową, parkiem miejskim, miejscem hodowli ponad 7 tysięcy gatunków i odmian roślin, a także bezpieczną przystanią dla ptaków i owadów. Dla mieszkańców to azyl przyrodniczy oraz teren wypoczynku.

Stojąc przed wyborem, którym artykułem z prasy mniej lub bardziej dawnej powinnam się posłużyć w tym odcinku, na którym autorze podeprzeć, miałam niebywałą trudność z podjęciem decyzji. Kąsać dzisiaj kogoś lub coś, chociażby los? Czy też z godnością machnąć ręką w geście właściwym ludziom, którzy nie tyle nie dbają już o pewne sprawy, co zwyczajnie zdają sobie sprawę, że będzie i tak jak dziś, nieco nostalgicznie, i będzie też całkiem inaczej, przyjdzie kiedyś nowe, bo przecież koniec końców jakieś przychodzi zawsze?

Najpierw czytamy o pierwszych, niekiedy nieśmiałych, a innym razem zwiastujących już wielką karierę krokach, potem śledzimy postępy i oznaki rosnącej popularności, by po pewnym czasie fetować wspólnie kolejne wspaniałe jubileusze pracy artystycznej. Są to rzeczy - ukrywać nie będziemy - często wzruszające i wprawiające w nostalgiczny nastrój. Szczególnie, gdy towarzyszą temu wspomnienia o latach minionych i porównania "teraz" z "kiedyś". A tak się składa, że o bohaterze dzisiejszej odsłony "Zapisków z lamusa" już pisaliśmy, więc o porównanie nietrudno.

- Wszystkie znaleziska na terenie Parku Cytadela są sensacją, mniejszą lub większą. Z pewnością gdyby doszło do odkrycia pozostałości maszyny, mielibyśmy do czynienia ze zdarzeniem wyjątkowym, o którym mówiono by na całym świecie. Niewykluczone, że kiedyś się to uda - mówi Krzysztof Jankowiak, kustosz i kierownik Muzeum Uzbrojenia.

Urodzony i wychowany w Niemczech, przymusowo wcielony do Wehrmachtu, robotnik Cegielskiego, legendarny bramkarz Warty Poznań, mistrz Polski 1947. Sto lat temu urodził się Feliks Krystkowiak.

Otoczony zielenią budynek Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu jest jednym z piękniejszych i bardziej rozpoznawalnych gmachów w mieście. Wybudowany przez niemieckich zaborców, miał być narzędziem germanizacji Polaków przez sztukę, a z jego sceny nie miało paść ani jedno polskie słowo. Historia szybko zweryfikowała pruskie ambicje.

W ostatnich "Zapiskach z lamusa" wspominaliśmy o obowiązkach poznaniaków związanych z odradzającym się po wojnie teatralnym życiem miasta. I dzisiaj będzie o odrodzeniu - tym razem jednak poznańskiego muzealnictwa! I chyba nikt nie wątpi, że wśród poznańskich instytucji prym wiodło Muzeum Wielkopolskie, czyli dzisiejsze Muzeum Narodowe w Poznaniu.

Czym jest bywanie w teatrze? Zapewne zależy to od bywalców. Dla niektórych będzie to okazjonalna fanaberia, dla innych - proszę się nie gniewać - rozrywka. Są i tacy, dla których jest to wręcz obowiązek. Do tej grupy należeli, jak czytamy w pewnym artykule w "Expressie Poznańskim", poznaniacy!

O czasach pierwszych Piastów i śladach po nich, prezentowanych na wystawie czasowej "Bolesław Chrobry / Z POZNANIA / po władzę i koronę", mówią Mateusz Sikora z Muzeum Archeologicznego i Agnieszka Stempin z Rezerwatu Archeologicznego Genius loci.

Pół wieku temu na poznańskim Grunwaldzie zdarzyło się coś niewytłumaczalnego. 14 kwietnia 1975 roku, w drodze na lekcję religii, zaginęła 9-letnia dziewczynka, Beata Radke. Nie odnaleziono jej do dziś.

Kondukt długości dwóch kilometrów, biało-czerwone sztandary, kwiaty i szloch przerywający przejmującą ciszę. 80 lat temu Poznań pożegnał ostatnie ofiary niemieckiego obozu karno-śledczego w Żabikowie.

Można odnieść wrażenie, że dziennikarze poznańskich gazet ze zniecierpliwieniem oczekiwali jednego dnia w roku. Tego dnia, kiedy wolno wszystko lub prawie wszystko, jeśli o dowcipach mowa... Dniem tym był 1 kwietnia. Podejrzenie to wzmagało się z każdym pierwszokwietniowym numerem poznańskiego dziennika, w którym liczba specjalnie na Prima Aprilis spreparowanych wiadomości, sięgała niejednokrotnie kilkunastu. Żarty koncentrowały się wokół polityki i gospodarki. Wdzięcznym tematem był też Ogród Zoologiczny oraz - a jakże - kultura!

Chociaż nie jest dziś uważana za najważniejszego sportowego ambasadora naszego miasta, to nie ulega wątpliwości, że stanowi ważną część jego historii.

Niekiedy wydaje się człowiekowi, że minął się ze swoim powołaniem albo nigdy nie trafił na dogodny moment, żeby zaprezentować swoje talenty. Bywa również i tak, że człowiek ów żyje w przekonaniu, że zwyczajnie się na nich nie poznano. Nierzadko poszukuje wtedy dróg rozwoju, które pozwolą choć na chwilę i w ograniczonym nawet zakresie zaistnieć w tym, w czym istnieć pragnęło się od zawsze. W dzisiejszych "Zapiskach z lamusa" wspomnimy więc tych, których nazwisk nie wymieniało się wcale...

O koronacjach królewskich sprzed 1000 lat, historii Ostrowa Tumskiego i popularyzowaniu pamięci o pierwszych Piastach opowiada Monika Herkt, dyrektorka Poznańskiego Centrum Dziedzictwa. 

Miasto Poznań wraz z poznańskimi instytucjami przygotowały szereg interesujących wydarzeń i inicjatyw w związku z 1000-leciem koronacji pierwszych królów Polski, Bolesława Chrobrego oraz Mieszka II Lamberta.

Nie tylko Berlin, Londyn czy Paryż, a na polskim gruncie nie tylko Warszawa czy Kraków, ale i Poznań! Europa poczuć mogła powiew świeżości na scenach stolic i dużych miast. A wszystko to dzięki niezwykłej grupie śpiewaków ze Stanów Zjednoczonych!

475 lat temu, w końcu lutego 1550 roku, a może wcześniej, budowniczy Jan Baptysta Quadro przybył do Poznaniu. Miasto ma wówczas jeszcze średniowieczny charakter, choć nowe trendy artystyczne powoli wkraczają w jego przestrzeń.

Prezydent Poznania, tytan pracy, wizjoner pragnący uczynić ze stolicy Wielkopolski nowoczesny organizm miejski na europejską miarę. Obchodzimy Rok Cyryla Ratajskiego (1875-1942).

Była sobie bardzo stara, średniowieczna wieś leżąca za opłotkami dużego miasta. Ceglane, zbudowane z muru pruskiego i szachulca domy, z przylegającymi do nich budynkami gospodarczymi otaczały ogrody, sady, łąki i pola uprawne z najżyźniejszymi glebami w mieście. W 1940 roku włączono ją w granice Poznania, ale jeszcze długie lata zachowała swój wiejski charakter. Na początku lat 80. XX wieku stara wieś zniknęła. Zastąpiły ją bloki z wielkiej płyty. Żegrze stawało się miastem.