Najstarszy "udokumentowany" przodek rodu, Michał, urodził się na początku XIX wieku w chłopskiej rodzinie z okolic Strykowa. Jego syn Stefan miał z żoną Zuzanną pięciu synów: Józefa, Wincentego, Ignacego, Leona i Jana. W czasie I wojny światowej trzej ostatni walczyli w armii niemieckiej na froncie zachodnim, m.in. w bitwach pod Verdun i nad Sommą. Jan po powrocie do domu wstąpił do Straży Ludowej i wziął udział w powstaniu wielkopolskim, a później, służąc w 1. Pułku Artylerii Polowej w Poznaniu (później 15. Wielkopolski Pułk Artylerii Lekkiej), walczył w wojnach polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej, m.in. w bitwie warszawskiej. Po zakończeniu wojny przeszedł do służby zawodowej i ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Tutaj zamieszkał z żoną, pochodzącą ze Stęszewa Eleonorą Jaworską. W 1924 roku Adamskim urodził się pierwszy syn - Zefiryn. Pod koniec lat 20. XX wieku małżonkowie przeprowadzili się do Poznania, gdzie Jan rozpoczął pracę na poczcie. W 1929 roku urodził się drugi syn Jana i Eleonory - Alojzy. Rok później rodzina zamieszkała przy ul. Głównej, a w 1932 roku przeniosła się do własnego domu przy ul. Dobrzyckiego na Winiarach.
Sielskie życie rodzinne wśród drzew owocowych, krzewów porzeczek i pnących się bajkowo winogron przerwał wybuch II wojny światowej. W 1940 roku 16-letni Zefiryn rozpoczął pracę jako pomocnik piekarza w piekarni Heinricha Pohla przy Martinstrasse 29 (dzisiaj ul. Święty Marcin), a dwa lata później zaledwie 13-letni Alojzy został gońcem pocztowym na dworcu kolejowym. Po wojnie Zefiryn ukończył studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Poznańskiego i rozpoczął karierę naukową w Wyższej Szkole Rolniczej (dzisiaj Uniwersytet Przyrodniczy), gdzie uzyskał tytuł profesora, a w latach 1981-1984 był prorektorem. W 1956 roku ożenił się z Bożeną Gocoł. Mieli trójkę dzieci: Zofię, Michała i Tomasza. Młodszy z braci, Alojzy, ukończył studia medyczne, obronił doktorat z interny i pracował w Szpitalu Wojewódzkim im. Pawłowa w Poznaniu (dzisiaj Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego). W 1959 roku zamieszkał wraz z żoną Zofią na piętrze domu rodzinnego przy ul. Dobrzyckiego. Małżeństwo doczekało się dwóch synów: Jerzego i Macieja.
Ze wspomnień córki Zefiryna, Zofii Świetlik, wynika, że winiarski dom dziadków pachniał bzami i bukszpanem, a liście rabarbaru miały wielkość kapelusza. Tę pamięć obrazów i zapachów ocaliła, najpierw pieczołowicie gromadząc, a potem udostępniając Cyrylowi rodzinne archiwalia, cenne dla historii Winiar i Poznania.
Paweł Michalak
© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2025