Aż trudno uwierzyć, że Pamięci pamięci Marii Stiepanowej miało być książką zbudowaną z rodzinnych wspomnień. Otrzymujemy bowiem przenikliwe do szpiku kości studium poświęcone ludzkiej pamięci.

Elegijne, splecione z poznańskim krajobrazem Requiem dla Warty okazało się niezwykle inspirującym, poruszającym i zapewne najlepszym dziełem Poznańskiej Orkiestry Improwizowanej. Było to również wydarzenie dla wszystkich tych, którzy tęsknili za oryginalną, uliczną, miejską formułą Festiwalu Malta. "W czasach zarazy", niejako pod wpływem pandemicznych obostrzeń, została im ona zwrócona.

Rzuć wszystko i jedź do Polski! Tak postąpił pewien Anglik - Benjamin Aitken. Większość wybiera co prawda kierunek odwrotny, ale Aitken chciał się dowiedzieć, co skłania Polaków do emigracji na Wyspy Brytyjskie. Podszedł do sprawy na serio. Wynajął na rok mieszkanie w Poznaniu i znalazł pracę za najniższą krajową. Czego się dowiedział?

Podczas lektury Podziemi z pewną tkliwością wspominałam, jak to w latach 90. uparcie uprawialiśmy rodzinną turystykę samochodową, w myśl zasady "dobrze jest tam, gdzie dojadą nasze cztery koła". Lubię sobie wyobrażać, że Robert Macfarlane pewnie już wtedy zakładał trapery, strugał kij włóczęgi i łazikował tam, gdzie jeszcze długo nie będzie mowy o tym, by pojawiły się jakiekolwiek cztery koła.

Formy w przestrzeni. Poznańskie rzeźby plenerowe z lat 60. i 70. XX wieku w Muzeum Narodowym w Poznaniu to wystawa kameralna, jednak generująca bardzo poważne refleksje nie tylko na temat rzeźby plenerowej w Poznaniu, ale rzeźby funkcjonującej w przestrzeni miasta w ogóle i rzeźby jako takiej.

Znajomość dawnych legend i opowieści to podstawa posługiwania się kodem kulturowym swojej ojczyzny, również tej małej. W orlim gnieździe Błażeja Kusztelskiego to dobra propozycja dla tych, którzy chcieliby poznać baśnie i legendy wielkopolskie (i nie tylko), ale w nieco nowocześniejszej, odświeżonej formie.

Operetka Turnus mija, a ja niczyja - hit Teatru w Krakowie, który trafił do programu drugiego kroku mobilnej sceny Malta Festival Poznań - uległa osobliwej aktualizacji w "czasie zarazy". Nie tylko z powodu tematyki, bohaterów, ale i przez poszczególne teksty.

Powiedzieć, że piszę tę recenzję niespiesznie, to nic nie powiedzieć. Normalnie ociągam się. No ale jak się ktoś naczytał, że "gdy coś ma być asap, to będzie fakap", to trudno się spodziewać gonienia w kółko niczym chomik.

Dwa pierwsze koncerty z cyklu Scena Letnia w Akademii Muzycznej pokazały twórczość kompozytorów związanych z Poznaniem, a także muzyką polską i międzynarodową. Utwory, wbrew geograficznej i czasowej różnorodności, łączyła zachowawczość i pewna przewidywalność, choć zdarzyły się ciekawsze wyjątki.

"Proszę Państwa, wiosną 2020 roku skończył się w Polsce kapitalizm. Teraz jest - zrzutkizm" - napisał 23 kwietnia na swoim profilu facebookowym redaktor Łukasz Najder. I rzeczywiście, zrzutkizm i czelendżyzm zdominowały ostatnie pandemiczne miesiące, łatając dziury budżetowe w ochronie zdrowia, a w opinii niektórych - robiąc wiele szumu bez efektu.

Baruch (Bronek) Bergman - jeden z ostatnich poznańskich Żydów zmarł w 2018 roku. Jego wspomnienia z międzywojennego Poznania oraz wojenne i powojenne losy rodziny zebrał w książce Poznań. Majn Hejm Zbigniew Pakuła, dziennikarz, redaktor naczelny "Miasteczka Poznań". To kolejne opublikowane w ostatnim czasie zapiski z czasów, kiedy Poznań współtworzyła kilkutysięczna żydowska społeczność.

Tegoroczna edycja Poznań Art Week odbywa się pod hasłem "Remedium". Z przyczyn dla wszystkich oczywistych oglądać wystawy możemy przede wszystkim wirtualnie. Czy uczestniczącym w niej artystom udało się znaleźć lekarstwo na rzeczywistość zdominowaną przez koronawirusa?

"Siła barw, siła koloru wywiera wrażenie nawet na niezaznajomionym z tematem widzu" - mówił podczas konferencji prasowej dyrektor Muzeum Narodowego w Poznaniu, Tomasz Łęcki, w odniesieniu do czynnej od 7 czerwca wystawy plakatów Michela Quareza, na której otwarcie ze względu na sytuację związaną z epidemią musieliśmy trochę poczekać.

Transmisje z rzeczywistości Antoniego Mikołajczyka to kolejna postpandemiczna wystawa debiutująca w poznańskim Arsenale. Tym razem będziemy oglądać to, co zazwyczaj niedostrzegalne - światło i czas.

Można poznawać kulturę innych krajów czytając wnikliwe, dokumentujące codzienność reportaże, ale można też, od czasu do czasu, pochłonąć w jeden wieczór książkę taką jak Mała księga dawnych Islandczyków, bo to lektura mądra, przenikliwa i atrakcyjna wizualnie zarazem.

Dom Bretanii z powodu pandemii koronawirusa był zmuszony odwołać XXX Dni Kultury Francuskiej i Frankofonii. Wraz z łagodzeniem obostrzeń w czerwcu udało się jednak otworzyć wystawę Kochane gęby Coralie Salaün, która miała być częścią tegorocznego programu Francja Kobiet.

Realizowany przez Teatr Nowy spektakl Krzycz. Byle ciszej w reżyserii Anety Groszyńskiej opisuje zdarzenia z poznańskiego podwórka. Cofając się do czasów PRL-u, twórcy przedstawienia przypominają postać poety Wojciecha Bąka, który swoim sprzeciwem wobec władzy, zamieszał w środowisku poznańskich literatów.

Jak nadaje Ptasie Radio - ktoś kto popełnił zamach na Garnitur Prezydenta z pewnością chce końca Polski. Kto mógłby to być i dlaczego zależy mu na zniszczeniu kraju? Na podstawie tekstu Maliny Prześlugi Garnitur prezydenta, reżyser Artur Romański stworzył słuchowisko, które za pomocą groteski, przedstawia scenariusz katastrofy narodu.

Nocny prom do Tangeru Kevina Barry'ego jest jak współczesne Czekając na Godota. Na pierwszy rzut oka nic się nie dzieje, ale gdy tylko spojrzeć w głąb, i jeszcze trochę, i jeszcze...

Psychiatria to tak fascynująca dyscyplina medycyny, że dotychczas popularyzatorzy tej wiedzy dostarczyli czytelnikowi naprawdę sporo materiałów. Można czytać o leczeniu umysłu, o przypadkach klinicznych, wielkich odkryciach i tym, co w historii nauki o kondycji ludzkich emocji wstydliwe.