Kiedyś to były czasy, zwłaszcza w małych miasteczkach! Każde drzwi stały otworem dla przyjaciół, którzy wpadali pod pozorem pożyczenia cukru i zostawali aż do zachodu słońca. Każdy kolejny potomek odbierał wychowanie nie tyle z rąk własnych rodziców i dziadków, co z całego legionu rąk rodziców i dziadków z bliższego i dalszego sąsiedztwa.

W okresie samoizolacji teoretycznie mieliśmy mieć więcej czasu na książki, filmy, seriale i inne kulturalne rozrywki. Tymczasem obserwuję u siebie zaskakująco słabą ochotę na czytanie i oglądanie filmów, a ogromną... na wyjście z domu, spacer, wyjazd na działkę czy wypad do lasu. Taka już widać natura człowieka, że zawsze chce tego, czego akurat nie może lub może w ograniczonym zakresie.

Niespełna miesiąc temu pisałem, że w czasie spowodowanej koronawirusem izolacji warto przeglądać archiwa konkursów fotograficznych. W tym tego najbardziej znanego - World Press Photo. Jeśli ktoś z szanownych czytelników mnie jeszcze nie posłuchał, to teraz jest ku temu wspaniała okazja. W zeszłym tygodniu ogłoszono laureatów najważniejszego światowego konkursu dla fotografów prasowych. Jednym z nich został Polak, Tomasz Kaczor.

Kwarantanna przekreśliła grubą kreską wszystkie teoretyczne dywagacje na temat przeżycia teatralnego, "stawania się" w ramach przedstawienia, współuczestnictwa i więzi między aktorami a publicznością. Tego obecnie nie ma. Pozostaje tylko mały prostokąt ekranu laptopa, który próbuje udawać scenę i kolorowe piksele niezdarnie kopiujące żywe aktorki i aktorów, a echo oklasków dudni gdzieś z przeszłości. Jakie czasy, taki teatr.

O serialach Netflixa zawsze mówi się i pisze bardzo dużo. W okresie kwarantanny - jeszcze częściej. Nic dziwnego, stanowią bardzo atrakcyjną formę spędzenia wolnego czasu, zwłaszcza dla miłośników takiej rozrywki. Dorzucę więc tutaj i swoje trzy grosze.

Koreańczycy z południa podbijają świat. Czy nam się to podoba, czy nie, młodzież słucha k-popu, ludzie korzystają z telefonów Samsunga, a zamiast polskiej kiszonej kapusty wolą koreańskie kimchi.

Stranger Things oglądają praktycznie wszyscy. Na temat House of Cards wypowiadali się politycy na całym świecie. Zakończony niedawno BoJack Horseman był fenomenem, który skradł serca widzów i krytyków. Są jednak na Netflixie znakomite seriale, które z różnych względów nie zyskały jeszcze tak wielkiej popularności (opieram się na liczbie głosów na Filmwebie) i właśnie je chciałbym dzisiaj zaprezentować.

Pawilon, jak przystało na młodą instytucję, chyba najlepiej, a na pewno najszybciej spośród poznańskich placówek kulturalnych odnalazł się w świecie pandemii. Świadczy o tym poziom i charakter transmisji online, z których wyróżnia się zwłaszcza niezależny cykl muzyki eksperymentalnej prowadzony przez LAS.

Słuchowiska łączą - tych, którzy wolą książki, z tymi, którzy chętniej wybierają filmy. Fanów czytania oraz fanów słuchania. Miłośników różnych gatunków i konwencji. Bo gdy już złapie się tego bakcyla, trudno odmówić sobie spędzenia kilku wieczorów z kolejną superprodukcją, nawet jeśli tytuł początkowo nie zachęca. Jeśli nie przekonuje nas autor, może zrobi to lektor?

Rebecca Makkai w Wierzyliśmy jak nikt udowadnia, że możliwe jest napisanie "wielkiej powieści", fabuły pokoleniowej. Takiej, która łączy obyczajowość i polityczność istnienia, posługuje się znakomitym i wyrafinowanym stylem. I jednocześnie traktuje o obrazie człowieństwa, w idealny sposób łącząc kategorie dostępności bohatera i szerokiego tła wydarzeń społecznych. Czytelnik otrzymuje dzieło tak dobrze przemyślanie, że gdyby zacząć już tworzyć listę kanonu powieści początku XXI wieku, to należałoby chyba tę książkę Makkai umieścić jako kluczową w opracowywaniu takiego zestawienia.

Sztuka opowiadania wraca do łask. Da się to zauważyć na spotkaniach z bajarzami, które odbywają się regularnie w prawie każdym polskim mieście, a na które tłumnie przybywają słuchacze w każdej granicy wiekowej - z przewagą dorosłych. 

Dziennik 29 to interaktywna gra książkowa, która podczas leniwych dni #zostańwdomu, zmusza do intelektualnego wysiłku. Pomiędzy kolejnym serialem obejrzanym na Netfliksie, czy podjadaniem w kuchni, możemy zaserwować sobie rozrywkę w stylu escape roomu, ale w domu.

Yakuza, londyński półświatek, skorumpowani i sfrustrowani policjanci, a pod formalnymi i niepisanymi regułami i hierarchiami, pojedynczy zagubieni ludzie, próbujący znaleźć wyjście z sytuacji. Ich pogmatwane życiowe ścieżki splatają się ze sobą w netflixowym serialu Powinność/Wstyd (Giri/Haji).

Nie da się ukryć, że pandemia koronawirusa jest szczególnie dotkliwa dla artystów wszystkich dziedzin kultury. Namiastką części wydarzeń stały się streamingi, jednak nie zapominajmy również o istniejących już nagraniach z koncertów, które się odbyły.

W trudnych czasach premiery filmowe są skromniejsze, a widzowie oglądają kinowe nowości w kapciach i z kubkiem gorącej herbaty w ręku. Żegnaj, mój synu Xiaoshuai Wanga to kolejna filmowa propozycja, która miała znaleźć się w kwietniu w kinach, a zamiast tego ląduje na platformie vod.pl.

Czas kwarantanny zachęca do powrotu do niektórych płyt - tych wydanych lata temu i tych całkiem niedawno. Do tych drugich należy płyta Paria, która ukazała się pod koniec 2019 roku nakładem Wydawnictwa DUX.

Nadeszła kalendarzowa wiosna, za oknem coraz ładniej. Niestety póki co zamiast cieszyć się pogodą siedzimy w domu w przysłowiowych kapciach. Aby umilić sobie czas warto sięgnąć po filmy, które wleją w nas trochę pozytywnej energii. Zaprezentowane tytuły nie są dziełami wybitnymi, ale spełniają swoją główną funkcję, czyli... poprawiają humor. Zatem jeżeli macie gorszy dzień i dość siedzenia w domu albo po prostu szukacie miłej i lekkiej rozrywki, poniższe tytuły są dla was.

Sondaże, badania opinii publicznej, pytanie nas o cokolwiek wydają się zbędne w czasach, gdy sami zwierzamy się internetowym wyszukiwarkom. Dobrze się więc zastanówcie, co teraz wstukujecie w komputery podczas przymusowego home office w dobie koronawirusa...

Zbieranie kości Jesmyn Ward to ważna lekcja czytelniczej wrażliwości. Czuła, wielowątkowa powieść krępuje nasze proste mechanizmy patrzenia na biedę, fascynowania się poniżonymi czy zerkania na przegranych wygodnym okiem reportera lub domorosłego socjologa. Wszystkie te utarte strategie, nasze sposobiki na lekturę powieści o wykluczonych nie wystarczają, by odbierać to, co Ward oddała we władanie swoim bohaterom. A idzie tu o poczucie życia w beznadziei i atmosferze nadchodzącej katastrofy.

Przedłużająca się izolacja i pytanie "jak długo to potrwa?", na które nikt w tej chwili nie zna odpowiedzi, pogłębiają naszą frustrację. Z dnia na dzień coraz mniej bawią memy i filmy z koronawirusem wrzucane do sieci i zdjęcia z dzieciństwa podawane przez znajomych w fejsbukowym łańcuszku. Bycie online to w obecnej sytuacji zarówno dobrodziejstwo, jak i przekleństwo. Co wybrać, na czym się skupić, by kompletnie nie zwariować?