- Poznań niemal wyłącznie kojarzy mi się z Iłłakowiczówną - zapewniała na spotkaniu w Bibliotece Raczyńskich Joanna Kuciel-Frydryszak, autorka pierwszej biografii poetki. "Iłła. Opowieść o Kazimierze Iłłakowiczównie" ukazała się we wrześniu nakładem Wydawnictwa Marginesy.
- Doktor Judym nie wróci - podsumował poniedziałkowe spotkanie z Olgą Gitkiewicz Michał Pabian z Teatru Nowego. Zamiast herosów autorka w swojej książce reporterskiej "Nie hańbi" przedstawia zwykłych ludzi pochłoniętych przez pracę: robotniczą, korporacyjną, uciążliwą.
"Nawet nie zdajesz sobie sprawy, w jakim bagnie się znalazłeś. Z tego wychodzą tylko mistrzowie świata" - usłyszał od filmowego Marka Kotańskiego główny bohater. Do kin właśnie wchodzi "Najlepszy" Łukasza Palkowskiego - film o Jerzym Górskim, narkomanie, który po kilkunastu latach szprycowania się dragami podjął próbę wyjścia z nałogu, by w końcu przebiec słynny bieg śmierci w Alabamie, bijąc przy okazji oficjalny rekord świata.
Pod koniec listopada zaczynamy odczuwać, że zbliża się czas świąteczny, a to zawsze dobry moment na refleksję nad rodziną. Nad tym, jak czujemy się z tą grupą bliskich osób, której sobie nie wybraliśmy, i po co nam ona we współczesnym świecie, możemy zastanowić się wspólnie z grupą Circus Ferus.
Sto lat historii Polski opowiedziane przez pryzmat stu lat historii designu: 100 projektów, 100 opowieści o nich oraz 100 graficznych interpretacji wykonanych przez 25 ilustratorów. W School of Form można oglądać wystawę "Elementarz Polskiego Designu", która powstała z okazji setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości.
Galeria Rozruch prezentuje prace Alicji Białej, Karoliny Janikowskiej, Anny Róży Kołackiej i Martyny Pająk - tegorocznych laureatek stypendiów miasta Poznania w dziedzinie sztuk wizualnych. Pierwotnie rozłączne i samodzielne prace stypendystek na wystawie w Rozruchu zaczynają ze sobą korespondować i wchodzić w dialog.
Tracę zapał do filmu, kiedy już w pierwszej scenie reżyser każe paradować znanej atrakcyjnej aktorce (Jennifer Lawrence) w nocnej koszuli, spod której prześwitują nagie piersi - Aronofsky'ego cenię znacznie wyżej, by tolerować tanie próby odwrócenia uwagi od ewentualnych późniejszych mankamentów fabularnych. Na szczęście szybko okazuje się, że w sercu twórcy "Czarnego łabędzia" (2010) wciąż tli się boże tchnienie artysty.
Jubileusze są okazją do przywołania najlepszych wspomnień i zarysowania optymistycznych planów na nadchodzące lata. W piątkowy wieczór w Auli Uniwersyteckiej i przeszłość i przyszłość sprzyjały uroczystej atmosferze. Ale najważniejsze było to, co działo się na oczach (na uszach) publiczności.
Choć napisany przez "trzydziestopięcioletniego dziada" - jak powiedział o sobie Szymon Jachimek - "Jeremi się ogarnia. LOL" jest spektaklem o młodzieży takiej, jaką widzi się sama, a nie jak zwykli ją pisać dorośli.
Rozmawiam z poznaną godzinę przed koncertem Panią Swietłaną, która w Polsce mieszka "sto lat, a może tysiąc, nie pamiętam". Mówi, że jest fanką Cohena, ale transmitowany ostatnio z Australii koncert jego piosenek niestety był nudny. - Może ten będzie ciekawszy? - zastanawia się. Przyszła wprawdzie bez biletu (bo te wyprzedały się na długo przed datą koncertu), ale na szczęście znajduje się ktoś, kto oddaje jej nadprogramowy bilet. Wchodzimy.
Maciej Fortuna po raz drugi stworzył projekt, w którym połączył poezję, muzykę i obraz. Tym razem zadanie było o tyle trudniejsze, że twórczość Kazimiery Iłłakowiczówny jest mniej znana i pozornie mniej atrakcyjna od poezji Wisławy Szymborskiej, która stała się inspiracją do projektu "Fortuna Plays Szymborska". Jak powiodło mu się z twórczością poetki przez wiele lat związanej z Poznaniem?
Na co powinien przygotować się widz nowego spektaklu Strzępki i Demirskiego w Teatrze Polskim?
Wiersze Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej są dowodem na to, jak dużą sympatią autorka darzyła życie. O jego wartości przypominają także czerpiący z twórczości poetki w spektaklu "Środek jest tam, gdzie jestem ja" aktorzy z grupy Nowi w Nowym im. Wojciecha Deneki.
"A ghost story" Davida Lowery'ego to niespieszna, cicha opowieść o przemijaniu. Wszystkiego, od narzędzi i istot posługujących się nimi na jednej z planet, aż po cały kosmos. I o zapominaniu. Przedmiotów i ludzi, którzy byli tu przed nami, i po których szczątkach stąpamy, nie pamiętając o tym na co dzień.
Materiał z tego spektaklu w różnych odsłonach prezentowany był od premiery w 2015 r. na wielu scenach. Także w Poznaniu. Czy nadal działa tak mocno jak w dniu premiery? Myślę, że teraz może nawet mocniej.
W sobotni wieczór poznaliśmy laureatów III Ogólnopolskiego konkursu piosenki autorskiej o nagrodę im. Jacka Kaczmarskiego. Wręczeniu nagród towarzyszył koncert Lubelskiej Federacji Bardów.
Mogłoby się wydawać, że polski festiwal hołubiący słowo w piosence zamyka drogę artystom zagranicznym. Nic bardziej mylnego. Frazy nie ograniczają się tylko do jednego języka - za główny wyznacznik obierają sobie wrażliwość i mądrość przekazu, nie jego oryginalny zapis.
Choć zarówno "Thor" (2011), jak i "Thor: Mroczny świat" (2013) przyniosły producentom wymierne zyski, to jednak w obu przypadkach z ekranu wiało patosem i nudą - nie dziwi więc, że były uważane za najsłabsze w całym dotychczasowym Marvel Cinematic Universe. Dopiero Taice Waititiemu udało się wydobyć potencjał tkwiący w opowieściach o bogu piorunów, robiąc przy okazji niemałą rewolucję w rankingu najciekawszych herosów.
Poznań na dwa październikowe dni znów stał się miastem, które promuje najnowszą muzykę kompozytorską - za sprawą festiwalu Sonus ex Machina (Poznańska Wiosna Jesienią). Podczas pierwszej edycji przyjrzeliśmy się efektom współpracy muzyków poznańskich z artystami z odległych nam kręgów kulturowych - z Bliskiego i Dalekiego Wschodu.
Apetyt rośnie w miarę jedzenia - to prawda stara jak świat. Po znakomitych produkcjach, takich jak Evita czy Zakonnica w przebraniu, publiczność ma prawo mieć wysokie oczekiwania. Najnowszy spektakl Teatru Muzycznego niestety nawet nie zbliża się do tego pułapu. NeSTORY Marka Chojnackiego to story bez treści i w gruncie rzeczy również bez sensu. Pozbawione uroku i profesjonalizmu, do którego zdążyła nas już przyzwyczaić poznańska operetka.
