- Często wydaje się, że coś małego jest niezauważalne i nieistotne, ale czasami najmniejsze rzeczy i wydarzenia mogą prowadzić do bardzo dużych zmian- na spektakl o sprawach, które nie wymagają słów, zapraszają aktorzy z trzech krajów: Polski, Ukrainy i Białorusi. Premiera Wielkiego małego świata - 9 grudnia w Teatrze Animacji. Reżyseruje Natallia Levanava.
Kolejna w sezonie jubileuszowym premiera w Teatrze Nowym to współczesny komediodramat Jednooki król Marca Crehueta, konfrontujący dwie przeciwstawne postawy: kontestatora politycznej rzeczywistości i stróża prawa. W roli reżyserki debiutuje wybitna aktorka poznańskiej sceny, Antonina Choroszy.
Według Słownika języka polskiego PWN dyplomacja to "działalność przedstawicieli danego państwa reprezentujących jego interesy za granicą; też: instytucje, urzędy oraz ich pracownicy zajmujący się taką działalnością", a także "umiejętność zachowania się w trudnej sytuacji tak, aby nikogo nie urazić i osiągnąć zamierzony cel".
Początkowo po głowie krążyło mi pytanie - czym kierowało się kierownictwo artystyczne, zestawiając ze sobą dwa muzyczne światy: Karola Szymanowskiego i Pergolesiego, dla których wspólnym łącznikiem był jedynie motyw Stabat Mater? Moje wątpliwości szybko zostały rozwiane, ponieważ podczas piątkowego wieczoru w Auli Artis artyści Teatru Wielkiego pokazali dwie zupełnie odmienne opowieści, dwie zupełnie odrębne koncepcje choreograficzne.
Teatr Animacji po raz kolejny podjął próbę przekonania widzów do spektakli niekonwencjonalnych. W Ślimaku i Lwie... eksperymentuje z treścią. Autorem sztuki jest... pięciolatek.
- Wyspiański napisał Wesele językiem zdecydowanie ironicznym, z dystansem, humorem, przeplatanym z przerażeniem. Mamy dzieło z przełomu XIX i XX wieku mówiące o tym, że Polacy chorują na Polskę i że z tą przypadłością nikt nie potrafi sobie na dobrą sprawę poradzić - mówi Mikołaj Grabowski*, reżyser Wesela, którego premiera zainauguruje jubileusz stulecia Teatru Nowego.
- Gdzie jesteście? - W Teatrze Animacji! - mali widzowie nie mieli problemu z odpowiedzią na pierwsze pytanie. Na kolejne - co to właściwie jest ta animacja i czy ma coś wspólnego z reanimacją, odpowiedział już sam Marcin Ryl-Krystianowski, aktor i współreżyser spektaklu Skok na księżyc, który prezentowany był gościnnie na Scenie Witraż.
- Ktoś powiedział, że to jest romans szpiegowski. Ma swoistą otoczkę pop, jest zrobiony w estetyce science fiction, ale trochę retro, z początku lat 90., kiedy startował internet - o swoim najnowszym słuchowisku, Robak Spysky, mówi Kuba Kapral*.
Kryzysy wszelkiego typu i pochodzenia to dzisiaj temat powszechnie dyskutowany. I trudno się temu dziwić - kryzysy wpływają na nasze życie w każdym jego aspekcie. Myślimy o ich konsekwencjach, rozmawiamy o nich, a przede wszystkim odczuwamy je. Wszechobecna obawa o to, co będzie dalej, generuje chęć odreagowania stresu i zmusza do tego, aby szukać odpowiedzi na nurtujące nas pytania albo sposobów na ukojenie, choćby chwilowe. Jaki ma to związek z artystami i sztuką?
Tegoroczny Festiwal Filmów Dokumentalnych OFF CINEMA obfitował w różne bloki tematyczne. Zapraszał nas do podróży na wschód, w góry, prezentował też to, co najlepsze w kinie dokumentalnym minionego roku. Ja natomiast swoją uwagę skupiłem na pokazach poświęconych klasyce dokumentu, a dokładniej kultowej trylogii Qatsi.
Rok 2014, Serhij Żadan, wybitny ukraiński poeta i prozaik wydaje Mezopotamię, błyskotliwą i pełną metafor powieść o splątanych losach swoich bohaterów. Rok później zostaje za nią uhonorowany Angelusem, Literacką Nagrodą Europy Środkowej. Sześć lat później realizatorzy tejże Mezopotamii w Teatrze Polskim stwierdzają - chcemy odkryć, że wielkość narodu Ukrainy nie jest mierzona tylko heroizmem żołnierzy.
Choć Rusałka to jedno z flagowych dzieł scenicznych w dorobku Antonína Dvořáka, w poznańskim repertuarze pojawia się w całości po raz pierwszy. Publiczność i sceny naszego miasta znają z niej głównie przepiękną sopranową arię Měsíčku na nebi hlubokém z pierwszego aktu, która często i chętnie włączana jest do programu różnego rodzaju koncertów i gal operowych.
- Dopóki widz się nie wierci, wiemy, że się dobrze bawi - mówi Sandra Matuszak*. - Jeśli publiczność nie przyjdzie na spektakl, teatr nie przetrwa, dlatego widzowie w dużej mierze decydują, co tu jest grane, i mają na Mój Teatr realny wpływ - dodaje Cezary Gieracki**. Duet dyrektorów Mojego Teatru opowiada o planach, publiczności oraz o niespodziance, przygotowywanej na koniec października.
"Bazując na prywatnych doświadczeniach pracy w teatrze i na scenie tańca, konkursach i audycjach, doświadczeniach związanych z przymusem ciągłego udowadniania talentu i wszechstronności, spróbuję nazwać emocje, jakie mogą towarzyszyć performerom w momencie oceniania ich przez osoby, które mają władzę i decydują o ich przyszłości" - pisze Michał Przybyła, autor spektaklu Czarny to mój szczęśliwy kolor, zorganizowanego przez Scenę Roboczą na Scenie Trzeciej Teatru Nowego w Poznaniu i stworzonego wspólnie z Marcinem Miętusem.
- Na przyszły rok zaplanowałam 11 wydarzeń premierowych. To m.in. spektakle, czytania performatywne. Zrobimy coś z naszymi gośćmi z Ukrainy, którzy mają ciekawe rzeczy do opowiedzenia - zapowiada Renata Stolarska*, nowa dyrektorka Teatru Ósmego Dnia.
- W ramach pierwszej edycji Forum zdecydowałyśmy się na wiodący temat - w tym roku jest to tekst w teatrze, co się wiąże z jubileuszem 30-lecia serii "Nowe Sztuki dla Dzieci i Młodzieży" - mówi Joanna Żygowska*, pomysłodawczyni Forum o współczesnej dramaturgii dla młodej widowni w Polsce.
Głośne premiery najlepszych scen muzycznych w Polsce - spektakle zespołów z Gdyni, Wrocławia i Warszawy będzie można zobaczyć we wrześniu w Poznaniu. Teatr Muzyczny zaprasza na pierwszy festiwal teatrów muzycznych "Czas na teatr".
Gdyby nie pandemia, premiera musicalu opartego na historii Ireny Sendlerowej odbyłaby się prawdopodobnie w Nowym Jorku. Okoliczności sprawiły jednak, że dzieło polsko-amerykańskiej grupy twórców jako pierwsi poznali rodacy bohaterki. Czy widzowie doskonale znający dokonania Sprawiedliwej wśród Narodów Świata będą mogli odkryć ją na nowo?
- Robiliśmy rzeczy, których inne teatry się nie podejmowały... w takiej formie i takiej treści. I wściekłość - to dobre słowo - zamieniła się w takie: "spokojnie, spokojnie, wszystko będzie dobrze, jakoś się poukłada..." - mówią Katarzyna Pawłowska* i Maciej Adamczyk** ze świętującego 30-lecie działalności Teatru Porywacze Ciał.
Jeżeli ktoś jest bohaterem i wzorem na miarę naszych czasów, to właśnie ona - Irena Sendlerowa. Historię jej życia przybliży Irena - wielki spektakl, którego premiera odbędzie się 27 sierpnia w Teatrze Muzycznym.
