"Czymże jest życie, jeśli nie szeregiem natchnionych szaleństw? - Trzeba tylko umieć je popełniać! A pierwszy warunek: nie pomijać żadnej sposobności, bo nie zdarzają się co dzień" - napisał George Bernard Shaw w "Pigmalionie". Do szeregu natchnionych szaleństw Teatru Polskiego dołącza premiera numer 4220. "Pigmalion" w reżyserii Mikity Iłynczyka już 27 marca.

Zdenka Pszczołowska kolejny raz reżyseruje w Teatrze Nowym. Tym razem "Alicję w Krainie Czarów". O swojej bohaterce - nieco starszej niż ta Lewisa Carrolla, opowiada Monice Nawrockiej-Leśnik.

W tym sezonie Teatr Wielki skupia się między innymi na rozwijaniu zainicjowanych rok temu festiwali. Jednym z nich jest Przedwiośnie Baletowe. Jego druga edycja kontynuuje pomysły sprzed roku, ale przede wszystkim pozostaje w ścisłej relacji ze światem zewnętrznym.

Spektakl "Louder Is Not Always Clearer" (z ang. "Głośniej nie zawsze znaczy wyraźniej"), opisany jako "przewrotne przedstawienie, przełamujące stereotypowe postrzeganie osób G/głuchych i niedosłyszących", zobaczymy w 20 marca w Centrum Kultury Zamek.

Informacja, że Teatr Polski przygotowuje rapową wersję "Pana Tadeusza", była dla mnie mniejszym zaskoczeniem niż towarzysząca jej refleksja, że nikt w polskim teatrze dotychczas tego nie zrobił. Poemat o randze epopei narodowej, będący kanonicznym odniesieniem dla patriotycznej wyobraźni, który - choćby we fragmentach - znają niemal wszyscy, wydaje się oczywistym zaproszeniem do tworzenia oryginalnych adaptacji, interpretacji i trawestacji.

"Avenue Q" w reżyserii Łukasza Brzezińskiego z Teatru Muzycznego ma wszelkie dane, by stać się - podobnie jak broadwayowski oryginał - prawdziwym hitem. Musical zręcznie łączący naiwną nostalgię z postaciami z inspirowanymi "Ulicą Sezamkową", rubaszny humor o emancypacyjnych walorach z wszechobecną dziś "kulturą terapii" wydaje się właśnie tym, czego potrzebowała i na co czekała dorosła musicalowa publiczność. Jak każda dobra rozrywka spektakl ten opiera się na serii interesujących napięć - właściwie nic nie jest w nim jednoznaczne, może poza naprawdę wysoką wartością artystycznego wykonania.

Tym razem wyjścia były dwa: albo zachwyci albo zażenuje. Akt wandalizmu na epopei narodowej brzmi kusząco, spektakl w formule koncertowo-musicalowej trochę zaczyna niepokoić, ale dopiero z dopisku "...tylko że rapowy" wieje grozą w teorii bardzo słusznej i wartościowej teatralnej misji trafienia do młodych, która w praktyce zbyt często jednak przybiera karykaturalną, cringową formę.

Tomasz Maśląkowski w "Wielkim złym lisie" przeprowadza wiwisekcję na starych i znanych motywach: matki, lisa i wilka. Lawiruje pomiędzy stereotypami, a jego obserwacje dotyczące porozumienia międzygatunkowego są nieocenionym źródłem wiedzy... o nas samych.

Mocny, niepoprawny politycznie i zabawny musical dla dorosłych zagości w Teatrze Muzycznym w Poznaniu. W nieprzyzwoitej komedii "Avenue Q" o problemach zwykłych ludzi opowiedzą aktorzy i... lalki. Premiera 8 lutego.

"Wielki zły lis" Benjamina Rennera to jeden z najpopularniejszych komiksów we Francji. Zdobył kilka nagród, m.in. dla najlepszego albumu dla dzieci na festiwalu w Angoulême, i doczekał się ekranizacji, za którą twórcy otrzymali Cezara, czyli francuski odpowiednik Oscara, dla najlepszej animacji roku. Czy adaptacja Tomasza Maśląkowskiego w Teatrze Animacji również odniesie sukces? Premiera - 8 lutego.

Powiedzieć, że ten spektakl jest bardzo dobry, to mało. Anna Rozmaniec w monodramie "Maryla - ku przestrodze" zmusza widza do współodczuwania. I wprawia w ruch obrazy, które nie zawsze chce się oglądać. Odwrócić głowy jednak się nie da. Nie pozwala na to historia, forma, przestrzeń, no i oczywiście sama Anna.

"Pan Tadeusz" był już wielokrotnie wystawiany na polskich scenach. Nie trzeba patrzeć daleko - interpretację Mikołaja Grabowskiego możemy oglądać w poznańskim Teatrze Nowym, a Agaty Biziuk w Teatrze Animacji. W styczniu tytuł zagości także w Teatrze Polskim. Czym będzie się różnił od pozostałych? Przede wszystkim formą. Reżyser spektaklu Kamil Białaszek razem z zespołem teatru przygotowuje rapowany musical, który akcję epopei przeniesie do współczesnych polskich blokowisk.

- Czasami wystarczy jeden gest niezgody, tak jak u Maryli. Podczas wręczenia medali tylko ona nie wykonywała gestu hitlerowskiego pozdrowienia. Po ceremonii została zaproszona do loży Hitlera i tam z uśmiechniętym führerem zrobiono jej zdjęcie, które stało się przepustką do ratowania ludzi z obozu. Czasami jest trochę tak - o tym też jest spektakl, że niezależnie od wieku, wykształcenia czy roli, jaką się pełni, jeden gest, nie od razu, ale może zmienić nasze własne albo innych życie - mówi Anna Rozmianiec, która swoje ostatnie urodziny świętowała monodramem "Maryla - ku przestrodze". W rozmowie towarzyszy jej Agnieszka Mikulska z Teatru Fuzja.

Mierzenie się z klasykiem zawsze niesie ze sobą pewne ryzyko. Jaki by on nie był, istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że odmieniano go już przez wszystkie przypadki. Wystawiano w zgodzie z "konwencją" i poza nią, uwspółcześniano i pozostawiano w czasach zamierzonych, drastycznie skracano i wydłużano, wtrącając sceny dopisane, które z założenia wywrócić miały wszystko do góry nogami...

Duża część prac Fridy Kahlo to obrazy o kobiecości, Meksyk jest wyłącznie ich kolorowym tłem. Podobnie spektakl "Frida la Vida!" ­- niby autoportret artystki, ale tak naprawdę opowiada o wielu kobietach. A na pewno o mnie.

Teatr Ósmego Dnia ma 60 lat, od 50 lat gra w tym samym składzie. To wiemy na pewno. Na swój jubileusz Ósemki przygotowały Nic nie wiemy na pewno - spektakl mocny i przejmujący. Jeden z najlepszych w historii Teatru, kunsztownie ulepiony z wyjątkowych fragmentów legendarnych przedstawień. Nazwali siebie kolektywem senioralnym, a potem bezczelnie zakpili z praw biologii.

Krzysztof Cicheński i Zygmunt Krauze sięgnęli po dramat Witolda Gombrowicza Ślub i przełożyli go na język opery. W syntetycznej formie oddali lęki, fascynacje i krzywdy, które w latach 40. ubiegłego wieku opisywał Gombrowicz. Poruszające jest to, że nasze dzisiejsze obawy wcale się od tamtych nie różnią.

Dla Teatru Polskiego była to 4218 premiera w jego historii, dla mnie - ostatnia w tym roku. Niepozorna, intymna, skryta w najbardziej kameralnej (żeby nie powiedzieć - klaustrofobicznej) przestrzeni, opowiedziana została głosem jednej kobiety, która zdecydowała się oddać głos drugiej. Nie było to łatwe i przyjemne, było trudne, bardzo potrzebne i jeszcze bardziej poruszające.

12 i 13 grudnia w Polskim Teatrze Tańca odbędzie się światowa premiera spektaklu Toaca. To główne wydarzenie w dziedzinie sztuk performatywnych w ramach Sezonu Kulturalnego Rumunia - Polska 2024-2025. O tej szczegółach realizacji opowiadają jej choreografowie Ștefan Lupu i Andrea Gavriliu. 

- Bawię się kontrastami, które są bardzo powszechne w rumuńskiej kulturze i społeczeństwie - mówi Andrea Gavriliu, choreografka spektaklu Toaca. Premiera 12 grudnia w Polskim Teatrze Tańca, podczas VI Międzynarodowego Festiwalu "1 strona - 1 spojrzenie - 180 sekund".