Miałeś 12 lat, gdy w Twoim życiu pojawił się instrument rozsławiony przez Cheta Bakera, Dizzy'ego Gillespiego, Milesa Davisa i Louisa Armstronga.

Zgadza się. Byłem bardzo żywym dzieckiem, miałem aż za dużo energii. Babcia martwiła się, co ze mnie wyrośnie, dlatego kazała mi grać na trąbce. Realizowałem jej plan aż do końca liceum.

A potem odstawiłeś instrument na półkę i zdałeś na studia prawnicze.

W ostatnim semestrze liceum muzycznego uznałem, że należy zająć się czymś powszech­nie uważanym za poważne. Czas, który spę­dziłem na Wydziale Prawa UAM, to był piękny okres - studia okazały się ciekawe, inspirujące, rozwijające, poza tym nauczyły mnie systema­tyczności, pracowitości, czyli cech, które bar­dzo przydają mi się w życiu zawodowym.

Sądziłam, że decyzja ta była podyktowana zdrowym rozsądkiem, bo zarobki prawników pozwalają godnie żyć.

Ależ skąd! Ja właśnie zająłem się muzyką z przyczyn finansowych! Stereotyp głoszący, że ludzie po studiach prawniczych są ustawieni i świetnie zarabiają, można włożyć między bajki, a z muzyki naprawdę można się utrzy­mać. Owszem, zdarzają się tacy, którzy wpa­dają w nałogi i lądują na samym dnie, ale to już zupełnie inna historia, wynikająca zwykle z wyboru, a nie z konieczności.

Więcej...