Typy do Oscara dla najlepszej aktorki mam dwa. Primo - Scarlett Johansson za Historię małżeńską, gdzie przypomina się widzom swoją kreacją na miarę roli z Między słowami, secundo - Renée Zellweger za wcielenie się w legendę starego Hollywoodu - Judy Garland. Niezapomniana Dorotka z Czarnoksiężnika z Oz, obdarzona nieprzeciętnym głosem piosenkarka i tancerka Judy Garland nigdy za życia nie znalazła swojego Somewhere over the Rainbow, jak marzycielsko śpiewa widzom już od 80 lat. Wystarczy zajrzeć na YouTube, by się przekonać, jak nieziemski miała głos, do dziś - po setkach coverów - nie do pobicia. Dalsza kariera to nieustanny rollercoaster między depresją, koktajlami barbituranów i alkoholu. Oscar za Narodziny gwiazdy (II wersja z 1954 roku) przepadł przez machinacje filmowej Akademii, a nie było lepszej w tej roli. Co tam Barbra Streisand (III wersja, 1976) czy Lady Gaga (IV wersja, 2018).

Garland dla pieniędzy brała coraz gorsze chałtury. W Judy poznajemy kulisy ostatniego etapu jej życia i kariery, gdy zostaje zaproszona na serię koncertów do Londynu zimą 1968 roku. Z twarzą zamarynowaną alkoholem po raz kolejny rzuca publiczność na kolana, wyśpiewując swoje najsłynniejsze songi. Renée Zellweger, która po kolejnych operacjach plastycznych nie przypomina już pucułowatej Bridget Jones, praktycznie stopiła się z postacią. Wychudzona po serii diet 50-letnia aktorka łudząco przypomina swoją rówieśniczką sprzed półwieku - Judy Garland umiera bowiem w roku 1969, mając 47 lat. Przemiana wizerunku, jaką przeszła Zellweger, budziła moje wątpliwości estetyczne, gdy oglądałem serial What/If, z tego samego roku co Judy. Ale za rolę Judy Garland należy jej się Oscar, a może i też Złoty Glob.

Przemysław Toboła

• "Judy"
• reż. Rupert Goold
• premiera: 3.01

© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2019