Pochodzący z Konina Jan A. P. Kaczmarek od dzieciństwa był mocno związany z Poznaniem i utrzymał te związki nawet po swojej emigracji. To w tym mieście wykształciły się jego muzyczne upodobania - już jako dziecko był częstym słuchaczem koncertów Filharmonii Poznańskiej, gdzie jego dziadek był skrzypkiem. Młody Jan Kaczmarek uczęszczał także na lekcje gry na fortepianie, a jego pierwszą kompozycją był... hymn szkolny I Liceum w Koninie, w którym się uczył.

Jednak o mały włos, a wcale nie zostałby muzykiem, bo ostatecznie zdecydował się na studia prawnicze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. A jednak dążył w kierunku kultury - współpracował z Teatrem Ósmego Dnia, gdzie założył kameralną Orkiestrę Ósmego Dnia, współpracował także z Teatrem Polskim w Poznaniu. Rok po zakończeniu ostatniej współpracy wyjechał do USA i zamieszkał na stałe w Los Angeles, gdzie nadal komponował przede wszystkim muzykę do teatru. Z czasem zaczął także pracować dla wytwórni filmowych, regularnie przyjeżdżał także do Polski i angażował w lokalną działalność kulturalną.

Był pomysłodawcą i dyrektorem festiwalu Transatlantyk, towarzyszył mu w jego pierwszych, poznańskich edycjach, a w 2014 roku otrzymał Nagrodę Pracy Organicznej, przyznawaną przez "Głos Wielkopolski" (za wybitne osiągnięcia w kulturze i cenioną w Wielkopolsce pracę u podstaw).

Jako bardzo ceniony kompozytor, Kaczmarek współpracował z największymi wytwórniami filmowymi na świecie. Skomponował muzykę do takich filmów jak: Całkowite zaćmienie, Boże skrawki, Quo Vadis, Wojna i pokój, Dzieci Ireny Sendlerowej, czy wreszcie - do Marzyciela Marca Forstera, za którego w 2005 roku został nagrodzony Oscarem.

Od wielu lat cierpiał na zanik wieloukładowy. Informację o jego śmierci przekazała żona, Aleksandra Twardowska-Kaczmarek, za pośrednictwem portalu Polskiej Fundacji Muzycznej.

oprac. red.