Sala Wielka, mimo swej dumnej nazwy, wypełniona po brzegi. Część widowni siedzi na krzesłach, jedni stoją pod ścianami, inni swobodnie rozpierają na wielkich, zamkowych poduchach. Ten stan rzeczy nie trwa jednak długo. Kiedy lekko spóźniona docieram pod samą scenę, Dikanda i jej publiczność są już na tyle rozgrzani, że za chwilę nikt nie pozostanie obojętny.
Boso na scenie i pod sceną
Szczeciński zespół to jedna z tych grup, przy których ciało samo rwie się do tańca. To odruch absolutnie bezwarunkowy, wolna wola nie ma tu nic do rzeczy. Wiem, co mówię, bo kiedy kilka lat temu pierwszy raz byłam na ich koncercie na poznańskim EthnoPorcie, zgubiłam buty, tańcząc pod sceną.
W swoim graniu mieszają wpływy białoruskie, węgierskie, żydowskie, romskie i indyjskie. Wszystko to jednak we własnych aranżacjach, doprawione niewymuszoną swobodą i naturalnością. Dość powiedzieć, że Anna Witczak, wokalistka i akordeonistka grupy, na scenie występuje zwykle na boso, nieustannie łapiąc kontakt z publicznością, tańcząc i opowiadając o swoich piosenkach. Podobnie było i tym razem.