Sztukę międzywojennego Poznania w ogromnej części tworzyli artyści ze stowarzyszenia "Plastyka". Otwarty i demokratyczny program łączył tradycjonalizm z nowoczesnością, uwzględniając zarazem rodzime pierwiastki sztuki ludowej. Tak zdefiniowany program dopuszczał więc różnorodność stylów i kierunków w twórczości członków poznańskiego ugrupowania. Odzwierciedlał on niejednorodne oblicze sztuki dwudziestolecia międzywojennego, a jednocześnie jej bogactwo i różnorodność  przejawiającą się zarówno w malarstwie, rzeźbie i grafice, jak i dziedzinach sztuki użytkowej - ceramice, tkaninie i witrażu.

Odkąd sztuka - po odzyskaniu przez Polskę niepodległości - przestała  pełnić rolę służebną wobec kwestii narodowych, rezygnowała również z tematyki historyczno-patriotycznej, by podjąć problematykę związaną głównie z zagadnieniami formy, bryły, kompozycji, barwy czy przestrzeni. Odciskały się w niej napływające do naszego kraju nowe kierunki artystyczne z Europy Zachodniej, głównie z Francji. Jak wynika z programu "Plastyki", przedstawiciele poznańskiego ugrupowania dopuszczali zarówno wpływy nowej sztuki docierającej z Zachodu, jak i uwzględniali tradycyjną i zdyscyplinowaną formę, a także akceptowali oddziaływanie kultury polskiej. Zgodnie z nowymi tendencjami epoki, w dziełach członków "Plastyki", pojawiła się urozmaicona tematyka, jak pejzaże, portrety, sceny rodzajowe i figuralne, martwe natury, akty, tematyka religijna i sportowa oraz sceny o charakterze ludowym...

Więcej informacji

opr.sw

Zobacz mnp.art.pl/