Andrzej Sobczak, felietonista, autor bajek oraz audycji radiowych i telewizyjnych, wykonawca kabaretowy i autor tekstów piosenek, szerszej publiczności znany jest głównie z tego ostatniego obszaru artystycznej działalności. Mało kto wie, że zmarły w 2011 roku i pochowany na Junikowie w Poznaniu artysta, jest m.in. autorem słów do muzycznie opierającego się na Yellow Submarine Bitlesów Hymnu Lecha, który kibice Lecha Poznań wykonują z tak wielkim zaangażowaniem przy okazji każdego meczu ukochanej drużyny. Głównie kojarzymy go jednak z repertuarów takich gwiazd minionej epoki jak zespół Turbo (Dorosłe dzieci), grupa Lombard (Przeżyj to sam), Halina Frąckowiak (Może dobrze życie znam) czy Urszula Sipińska (Szalala zabawa trwa).

Michał Kocurek, aktor Teatru Nowego w Poznaniu, postanowił zaadaptować najbardziej znane utwory jakie wyszły spod pióra poznaniaka na warunki sceniczne. W efekcie powstał projekt oscylujący pomiędzy spektaklem, koncertem a recitalem, który jednak nie jest do końca żadnym z nich. Trzynaściorgu początkującym aktorom Studia aktorskiego STA, gdzie Kocurek wykłada na co dzień, towarzyszyło dwóch muzyków grających na gitarach i klawiszach. Aranżacje Stanisława Pawlaka i Michała Obrębskiego oraz to dość skromne instrumentarium w zupełności wystarczyłyby do oddania charakteru piosenek Sobczaka w warunkach teatralnych, więc to nie w warstwie muzycznej dopatrywałabym się swojego zawodu.

Jeśli chodzi o środki teatralne, w moim przekonaniu zupełnie nie broni się pomysł wprowadzenia do spektaklu osoby reżysera, jakby "na żywo" dyrygującego całością. Michał Kocurek wkraczający co chwila na scenę i dyrygujący wykonawcami za pomocą komend "stop!" i "akcja!" wydawanych przez tubę oraz w ten sam sposób oznajmiający tytuły kolejnych utworów, to moim zdaniem zbędne urozmaicanie ascetycznej scenografii i tylko nieco mniej oszczędnej choreografii.

Aktorsko i wokalnie to natomiast rzecz naprawdę nierówna. Większość aktorek (w spektaklu poza dwójką panów, samym reżyserem i muzykami, grają kobiety) zaśpiewała tego wieczoru owszem, poprawne wykonania piosenek takich jak Fabryka marzeń albo Szalony Ikar, jednak żadne z wykonań nie zachwycało na tyle, by zapamiętać je na dłużej. Tytułowe Dorosłe dzieci zaśpiewane w drugiej części programu okazały się zresztą jednym z najsłabszych wykonań. A szkoda, bo przecież w warstwie tekstowej utwór ten niesie ze sobą tak wiele znaczeń i emocji, że powinien być jednym z mocniejszych elementów wieczoru. Z kolei Hymn Lecha wykrzyczany przez wspomnianą tubę byłby zupełnie nieczytelny, gdyby nie fakt, że kojarzą go nie tylko fajni piłki nożnej.

Na szczęście były i mocne punkty. Bardzo dobrze wybrzmiało znane z dorobku grupy Banda i Wanda Hi-fi, które tu - zaaranżowane w sposób transowy, jakby na modłę uwspółcześnionego nurtu techno i wykonane w towarzystwie kompulsywnego tańca całego aktorskiego zespołu - nabrało zupełnie nowego, odświeżonego oblicza. Być może gdyby twórcy spektaklu konsekwentnie obrali taki - a więc znacznie odważniejszy kierunek, efekt końcowy nie byłby tak przezroczysty. Na osobną pochwałę zasługuje również niezwykle subtelne i emocjonalne wykonanie Krzykiem i szeptem, właściwie jedyne pośród całości, w którym nie zmieniłabym niczego zarówno pod względem warsztatowym jak i interpretacyjnym. To właśnie w takich, przekonujących i naturalnych interpretacjach słowa w piosence doszukiwałabym się zagubionego potencjału Dorosłych? Dzieci.

Anna Solak

• spektakl Dorosłe? dzieci, reż. Michał Kocurek
• Teatr Polski
• 25.11
• organizator: Biblioteka Raczyńskich

© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2019