Artystyczne poszukiwania Lubowickiego są zorientowane wokół tematów takich jak cielesność, śmierć czy współczesne mitologie świata zwierząt. Sztuka jest dla artysty narzędziem umożliwiającym podważanie tego, co powszechnie przyjęte za oczywiste. Jak sam zaznacza: "W obecnym czasie ludzie funkcjonują w systemie mocno nasyconym konwencjami. Większość sfer życia podporządkowanych jest dążeniu do hiperproduktywności, gromadzeniu dóbr i zdobywaniu kontroli. Refleksja nad sensem ustalonych trybów jest wysoce niepożądana, więc jej miejsce zajmuje nowa ekologia, kult doskonałości i złudne przekonanie o istnieniu nieskażonej natury. Jednocześnie sprzed naszych oczu usunęliśmy takie elementy życia jak zabijanie, umieranie i cierpienie. Rzeźnie, szpitale i laboratoria funkcjonują poza zasięgiem wzroku, co gwarantuje względną homeostazę wewnątrz sterylnego świata. Sztuka wydaje się być szansą na porzucenie iluzji pokazywania rzeczywistości na rzecz rzeczywistości pokazywania iluzji."

Artysta często mówi językiem fotografii, ale realizowane przez niego prace wymykają się schematom i - podobnie jak podejmowane w nich tematy - sytuują się gdzieś z boku, niekiedy na obrzeżach. Ad integrum, seria fotomontaży z 2019 roku przedstawiająca fotografie dzieci dokumentujące przebieg leczenia wad rozwojowych, przypomina jeden z rekwizytów, które można by znaleźć w renesansowym gabinecie osobliwości. Podobne odczucia towarzyszą projektowi konceptualnemu Autopsia realizowanemu od 2017 roku. Fotografie portretują zwierzęce zwłoki: lisa pospolitego, który został potrącony, kurę domową bez skóry czy kota domowego, również potrąconego przez samochód.

W kontraście do wspomnianych wcześniej realizacji sytuują się inne prace Lubowickiego, na przykład Regnum Animale. To projekt (i równocześnie praca dyplomowa) z 2021 roku będący serią fotografii wykonanych w laboratoriach czy placówkach badawczych zajmujących się zwierzętami. Portretując terraria i sterylnie uporządkowane na laboratoryjnych półkach obiekty na tle podlaskich lasów, Lubowicki zastanawia się, w jaki sposób rozumiemy dziś termin "środowisko naturalne" i w jakim stopniu jest on we współczesnym, postnaturalnym świecie, aktualny. Artysta podejmuje tematy niewygodne i oprawia je w estetyczne, fotograficzne ramy. Cielesność sprowadza do zajmujących obrazów, jednocześnie podważając tradycyjnie rozumianą koncepcję piękna.

Projekt Corpus Hominis, który już w środę 27 kwietnia zadebiutuje wernisażem w zamkowej Galerii Fotografii pf, to fotograficzne podsumowanie godzin spędzonych na analizie materiałów dostępnych w laboratoriach i szpitalach. Lubowicki upamiętnia ludzkie tkanki - te chore i zdrowe - wykorzystując techniki takie jak rejestracja elektronów, pola magnetycznego czy światła widzialnego. To fotografie niemal abstrakcyjne, zachwycające nieoczywistymi formami, których piękno można (i należy) poddawać nieustannej dyskusji. Ułamek istnienia uwieczniony w niepowtarzalnym momencie. Czym jest: życiem czy obrazem?

Klaudia Strzyżewska

• Larys Lubowicki, Corpus Hominis
• wernisaż: 27.04, g. 18
• Galeria Fotografii pf, CK Zamek
• czynna do 19.06

© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2022