Kultura w Poznaniu

Opinie

opublikowano:

Misio nie za stary na pogo

To nie lada sztuka zgromadzić na jednym koncercie wytatuowanego punka z zielonym irokezem na głowie, starszą panią w grzecznym sweterku i mężczyznę w garniturze pod krawatem. A że Arkadiusz Jakubik wokalnie radzi sobie nie gorzej niż na dużym ekranie, od swojego debiutu na YouTubie razem z kapelą Dr Misio cieszy się niesłabnącą popularnością. Dość powiedzieć, że na poznański koncert wszystkie bilety rozeszły się w naprawdę imponującym tempie.

. - grafika artykułu
fot. Tomasz Nowak

Zespół Dr Misio, o czym wie mało kto, ma już 10 lat - oczywiście wliczając w to jego początki, a więc garażowe granie piątki dojrzałych facetów, którzy chcieli w życiu zająć się czymś więcej niż tylko pracą. Najbardziej kojarzonym członkiem liryczno-punkowej grupy (brzmi jak oksymoron, ale tak jest w istocie) jest oczywiście Arkadiusz Jakubik, aktor znany przede wszystkim z filmów Wojciecha Smarzowskiego, takich jak Dom zły, Wołyń czy najgłośniejszy ostatnio Kler. Na marginesie - nazwisko Smarzowskiego pojawia się nawet w jednej z piosenek grupy - Hipsterze, zaraz obok książek Žižka, Teatru Rozmaitości i Krzysztofa Warlikowskiego. Oczywiście w sarkastycznym kontekście, bo większość utworów Dr Misio to oczywisty pastisz na naszą pokręconą codzienność i coraz bardziej szaloną rzeczywistość. Wystarczy wspomnieć choćby takie fragmenty tekstów jak Jestem za gruby na hipstera/ A niech to jasna cholera (Hipster), Mordor Eldorado/ me biurko tam moją twierdzą/ Automat z kawą oazą/ Praca uczyni mnie znów wolnym (Mordor) czy Kocham Cię wirtualnie/ w świecie realnym nie bardzo/ (...) W laptopie jesteś piękniejsza/ Na ekranie wydajesz się mądrzejsza (Bądź moim Googlem).

Od zbawienia lepsza zabawa

Tekstowo Misio szczęśliwie nie zawsze idzie na łatwiznę, co byłoby przecież nie do zniesienia w wykonaniu artysty tej rangi, co Jakubik. Poza tym zjadliwe teksty owszem, bawią, ale zwykle na chwilę, nie zostawiając po sobie takiego śladu jak cierpkie i uszczypliwe, ale wciąż jednak nasycone wartościowym przekazem słowo. Zespół nie ucieka od powagi w takich miejscach, jak Kiedy byliśmy młodzi/ czas stał w miejscu/ Nikt nie umierał i nikt się nie rodził (Młodzi), Moja miłość wędruje i nie ma jej we mnie/ Po zamkniętym dziedzińcu wędruje i gada z wartownikami (Sam sobie) czy - nawiązująca do słynnego powiedzenia pruskiego teoretyka wojny Carla von Clausewitza o tym, iż "wojna jest jedynie przedłużeniem polityki" Wojna podobno to najwyższa forma pedagogiki/ A zabici to uczniowie najpilniejsi (Pedagogika).

Co ciekawe, w repertuarze grupy są i utwory-hybrydy, być może najciekawsze ze wszystkich, umiejętnie łączące ironię z namysłem. Przykładem może być Pismo, w którym Jakubik śpiewa: Od zbawienia lepsza zabawa/ Najlepsze są te teksty, które nie niosą treści/ Najfajniejsze te melodie, które nie tworzą pieśni, by chwilę potem powiedzieć: I ten kto ma dużo, będzie mieć dużo więcej/ A temu kto nic nie ma, wszystko zabiorą/ Tak powiada Pismo.

Punk i analogowe papierosy

Podczas poznańskiego, blisko dwugodzinnego koncertu, zespół zagrał głównie materiał z najnowszej płyty Zmartwychwstaniemy, nie odżegnując się jednak od najbardziej rozpoznawalnych kawałków z poprzednich krążków, takich jak najbardziej chyba zapadające w pamięć Mentolowe papierosy albo Metro. Tytułowe Zmartwychwstaniemy - obok Pisma i Ochroniarza - są najważniejszymi ostatnio dla Jakubika utworami, które pojawiają się na każdym z jego koncertów. Podobnie jak performatywne działania aktora-wokalisty, polegające na ekstatycznym tańczeniu pogo bez koszuli i paleniu analogowych papierosów. Wespół z publicznością, dodajmy.

Mam mieszane uczucia jeśli chodzi o - no właśnie - mieszankę gatunkową w wykonaniu zespołu. O wiele bliższe jest mi wcześniejsze na osi czasu Dr Misio, liryczno-barowe granie z płyty Pogo, nasuwające skojarzenia z tym rodzajem wrażliwości, jaką reprezentują inni wokaliści śpiewający "o miłości i śmierci", tacy jak Marek Dyjak czy Marcin Świetlicki (ten drugi to zresztą obok Jakubika i Krzysztofa Vargi autor tekstów zespołu), niż regularny punkowy łomot, jaki artyści zaserwowali publiczności klubu U Bazyla - ku uciesze tej ostatniej zresztą. Jak widać miejsce zobowiązuje. Co więcej, przyciąga głównie określoną przez gatunek publiczność, więc koniec końców ta wyznająca punkowe wartości była zauważalnie kontenta. A przecież o to właśnie, a nie o zdanie pojedynczego krytyka, w koncertowym graniu chodzi.

Anna Solak

  • koncert Dr Misio
  • klub U Bazyla
  • 14.12

© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2018