Mulatu Astatke - wielki mistrz wibrafonu i bębnów conga, który etniczne brzmienia swojej ojczyzny połączył z latynoskimi rytmami i jazzową swobodą, kształtując tym jeden z najważniejszych nurtów muzycznych XX wieku. Jego ethio-jazz to synteza, która na pierwszym planie stawia afro-etiopskie tradycje, ale i subtelne eksperymenty, a przede wszystkim energię, która porusza nie tylko serca, ale i stopy. W CK Zamek przekonamy się o tym na własnej skórze.

Wojtek, czyli najbardziej znany niedźwiedź w Polsce, koń Grom, który został kapralem, Kasztanka - ulubiona klacz Józefa Piłsudskiego, Łajka - pierwszy pies, który został wysłany w przestrzeń kosmiczną czy niedźwiedzica Baśka Murmańska znana jako "córka regimentu" to zaledwie kilka przykładów przedstawicieli zwierzęcych bohaterów towarzyszących człowiekowi w trudnych momentach. Pamiętamy o nich i przywołujemy ich sylwetki w kontekście wyjątkowych historii, czasami nawet budujemy pomniki. Ale opowieści te często przyjmują formę anegdot i towarzyszy im pewna infantylizacja. Sprowadzamy zwierzęcych bohaterów do roli "maskotek" i skupiamy się na elemencie niesamowitości, odmawiając im tym samym podmiotowości i sprawczości.

- Traktujemy kakofoNIKT jako laboratorium, gdzie niekiedy intuicyjnie, a czasem podążając za zdobyczami nauki i sztuki, tworzymy różne psychoakustyczne gry - mówią Patryk Lichota i Hubert Wińczyk, którzy wspólnie z Michałem Jońcem tworzą ten poznański projekt. kakofoNIKT niedawno świętował swoje 18. urodziny.

Lakselvbukt to maleńka wieś oddalona o 70 kilometrów od Tromsø w północnej Norwegii. Dociera tam Anna Dudzińska, dziennikarka radiowa i reportażystka. Razem z Katarzyną Domińczak, nauczycielką niemal wymarłego dzisiaj języka saamskiego, wchodzi do świata rdzennych mieszkańców Europy. Świata, który z konieczności i strachu został zapomniany nawet przez ich potomków.

Włoski kwartet gitarowy 40 Fingers po raz pierwszy wystąpi w Polsce - zagra między innymi w Poznaniu, a dokładnie w Sali Ziemi MTP. Matteo Brenci, Emanuele Grafitti, Enrico Maria Milanesi i Andrea Vittori - czterej gitarzyści, których artystyczne ścieżki złączyły się w 2017 roku - posługują się techniką fingerpicking w sposób, który zdaje się przekraczać ludzkie ograniczenia. Ich muzyka to nie tylko popis technicznych umiejętności, ale przede wszystkim podróż przez emocje i style - od jazzu, przez klasyczne hity rockowe, po klimaty latynoamerykańskie i filmowe. To właśnie ta uniwersalność i mistrzowskie podejście do aranżacji sprawiły, że 40 Fingers podbili serca słuchaczy na całym świecie.

4 lutego w Sali Ziemi wystąpi niezwykłe trio z niezwykłą muzyką. Basista Lars Danielsson, perkusista Zohar Fresco i pianista Leszek Możdżer zaprezentują utwory ze swojej najnowszej płyty "Beamo". Ten ostatni zagra m.in. na skonstruowanym specjalnie dla niego fortepianie dekafonicznym, którego brzmienie, jak zapowiada artysta, daje szansę na otwarcie muzyki na nowe możliwości.

Kulturalny wagon pełen artystów pojawi się w składzie pociągów kursujących na trasie Berlin-Poznań-Warszawa. Dla pasażerów przygotowano liczne atrakcje: koncerty, spotkania literackie, performance, animacje językowe, warsztaty i dyskusje. Już 11 lutego w Berlinie konduktor da sygnał: "Pociąg do kultury", odjazd!

Na początku był Polański, którego Claire Dederer nazywa wprost gwałcicielem dziecka. Później pojawił się Woody Allen, który spał z córką partnerki, antysemita Wagner czy geniusz Picasso, który swojej kobiecie gasił na twarzy papierosy. Autorka, namiętna konsumentka popkultury, stanęła przed dylematem fanki (i fana) - czy twórcę można oddzielić od tego, co stworzył? Jeśli nie - czy możemy bez skrupułów "cancelować"? A jeśli tak - czy mamy moralne prawo czerpać radość z obcowania z dziełami splamionymi obrzydliwą biografią?

Dla niezdecydowanych - nasz cotygodniowy wybór wydarzeń na nadchodzący weekend i wydarzeń z wstępem wolnym w kolejnym tygodniu. Jak zwykle nudy nie będzie!

W Ukrainie komik najpierw został wybrany na prezydenta, a następnie rzucony w wir najważniejszych wydarzeń w tej części Europy w XXI wieku. W Polsce komedianci nie mają aż takiej władzy (tylko Jan Pietrzak próbował zostać prezydentem, ale z marnym skutkiem), jednakże komedia w Polsce trzyma się mocno. Do popularnego od lat kabaretu dołączył (a może nawet trochę go przegonił) stand-up, a coraz bardziej uznane przez koneserów komedii staje się impro.

Z jednej strony - tradycja i awangarda, zachwyt zakorzenieniem w przeszłości, ale i sięganie po dokonania czasów współczesnych. Z drugiej natomiast - trzygłosowa elektro-eksplozja, po której spodziewać się można wszystkiego. Biały głos i beat. Lira korbowa i klawisze. Ying i Yang?

Powiedzieć, że ten spektakl jest bardzo dobry, to mało. Anna Rozmaniec w monodramie "Maryla - ku przestrodze" zmusza widza do współodczuwania. I wprawia w ruch obrazy, które nie zawsze chce się oglądać. Odwrócić głowy jednak się nie da. Nie pozwala na to historia, forma, przestrzeń, no i oczywiście sama Anna.

Słuchając Głównego Zaworu Jazzu, trudno nie odnieść wrażenia, że ich koncerty to swoisty wehikuł czasu. Ta dziewięcioosobowa grupa przywraca życie dźwiękom, które królowały w zadymionych klubach lat 30., 40. i 50., jednocześnie nadając im współczesny sznyt. Czy to przedwojenne, swingowe interpretacje przebojów Kultu, czy jazzowe aranżacje Dawida Podsiadło, poznański band świadomie - i śmiało! - przełamuje bariery gatunkowe, zabierając słuchaczy w muzyczną podróż, której finałem zawsze jest zachwyt.

Długo ich nie było, ale powrócili - jedyny w swoim rodzaju Kombajn Do Zbierania Kur Po Wioskach to zespół, który od czasu swojego debiutu w 2001 roku tworzył muzyczne pejzaże wymykające się prostym kategoriom gatunkowym. Po latach milczenia nagle zniknęli, ale teraz, po dekadzie ciszy, powracają z impetem - przypominając nie tylko o swojej legendzie, ale też chcąc ją zbudować na nowo. Nic dziwnego, że ich powrót na scenę to wydarzenie elektryzujące polską alternatywę na tyle, że koncerty w ramach trasy sprzedają się jak ciepłe bułeczki. Ale co tak naprawdę stanowi największy fenomen tej formacji?

Stał się faworytem Złotych Globów i Oscarów. Ilustracja "american dream" w autorskiej wersji Brady'ego Corbeta przyniosła filmowi uznanie widzów i krytyki - o filmie "The Brutalist" pisze Przemysław Toboła.

Już za kilka dni Hubert. wkroczy na scenę poznańskiego klubu 2progi, by zaprezentować materiał ze swojego pierwszego pełnoprawnego albumu "Kolorowe domy" (2024). Jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z jego twórczością, musicie wiedzieć, że to artysta, który w ostatnich latach zdobywał coraz większe uznanie na polskiej scenie muzyki alternatywnej. Stał się nie tylko jednym z symboli swojej generacji, ale także przykładem twórcy, który z cichych, codziennych obserwacji potrafi wydobyć esencję - prawdziwą, artystyczną wartość.

Trzeba doskonale znać kocią naturę, żeby stworzyć wiarygodny film o tym wspaniałym zwierzęciu. Każdy z nas bowiem w mniejszym czy większym stopniu orientuje się, jak zachowuje się archetypowy kot, i łatwo wyczuje fałsz w jego postępowaniu. Łotewski animator Gints Zilbalodis dorastał z tymi zwierzakami I nigdy nie przestały go fascynować.

- Trochę piosenek usłyszeliśmy, zaśpiewaliśmy, wyprodukowaliśmy. Pojawiło się też na świecie mnóstwo muzyki z innych kręgów, innych trendów. Niektóre są okropne, to fakt, ale inne są świetne - i do nich należy sięgać, bo w muzyce trzeba mieszać - mówi Małgorzata Ostrowska, która wydała właśnie nową płytę "Legenda".

"Pan Tadeusz" był już wielokrotnie wystawiany na polskich scenach. Nie trzeba patrzeć daleko - interpretację Mikołaja Grabowskiego możemy oglądać w poznańskim Teatrze Nowym, a Agaty Biziuk w Teatrze Animacji. W styczniu tytuł zagości także w Teatrze Polskim. Czym będzie się różnił od pozostałych? Przede wszystkim formą. Reżyser spektaklu Kamil Białaszek razem z zespołem teatru przygotowuje rapowany musical, który akcję epopei przeniesie do współczesnych polskich blokowisk.

Czy końcówka stycznia jest jeszcze tym czasem, gdy możemy sobie życzyć Szczęśliwego Nowego Roku, dostrzegania tego co dobre w codzienności i umiejętności cieszenia się niejedną chwilą? Umówmy się, że tak. Zwłaszcza że od tego są "Smutki wszelkiej maści" Mariany Leky.