Zapytał mnie ktoś, na czym polega fenomen Nohavicy i czy w Polsce nie ma kogoś, kto by tak śpiewał? Oczywiście, nie chodzi tu o szczegółowe analizy i porównania, ani też wykazywanie "lepszości" czeskiego barda. Ale rzeczywiście: tak w Polsce nikt nie śpiewa. Bo Nohavica bezpretensjonalnie i zdumiewająco naturalnie łączy liryzm, powagę, a nawet patos z piosenkami frywolnymi czy żartobliwymi, różnego rodzaju "bagatelkami". Bo duch Okudżawy, czasami nawet Cohena łączy się tu z przewrotnością godną Brassensa, a do tego czeski humor i drobne echa tamtejszej muzyki folkowej. W tym wszystkim Nohavica fantastycznie gra i śpiewa, jest do bólu profesjonalny (nie zmienia tego fakt, że zdarza mu się zapomnieć fragmentu słów piosenki), a wreszcie od pierwszej do ostatniej minuty koncertu w pełni i doskonale panuje nad publicznością. W skrócie mówiąc: na tym właśnie polega fenomen Nohavicy.