Architektura drewniana w staropolskiej Rzeczypospolitej była integralnym elementem krajobrazu i rozpoznawalną cechą tożsamości kulturowej. Domy podcieniowe, zabudowania gospodarcze, olejarnie, browary, kuźnie, młyny, spichrze, ratusze, kościoły, synagogi trwały w większości jeszcze przez wiek XIX, aby w wieku XX ulegać destrukcji i zapomnieniu wraz z zanikiem "ciosiółki" - umiejętności szlachetnej obróbki drewna. Pod presją materiałów bardziej trwałych i  modernistycznych form zabudowy, kultura kształtowania przestrzeni straciła istotny element tożsamości. Krajobraz miasteczek staropolskich formowany był niegdyś przez budowniczych - cieśli.

Wystawa przywołuje z niepamięci wybrane elementy składające się na obraz przestrzeni drewnianej zabudowy miasteczek z terenu nie tylko w Wielkopolski, ale również Mazowsza, Małopolski, Śląska i Podola. Prezentowane są wybrane widoki dawnych miasteczek Rzeczpospolitej - detale konstrukcji ciesielskich, a także współczesne makiety frontonów domów podcieniowych i szczytowych ułożone w pierzei dawnego rynku, wykonane przez studentów Politechniki Poznańskiej. W wystawie wykorzystano również szkice i rysunki artystów, malarzy i architektów, którzy przeszło 100 lat temu szukali w  formach i detalu architektury drewnianej inspiracji dla odrodzenia się stylu narodowego po latach zaborów. 

Kurator wystawy dr hab. inż. Radosław Barek.

Zobacz rezerwat.muzarp.poznan.pl