Podczas tegorocznej odsłony showcase'u Spring Break głowa bolała od nadmiaru. Gdzie się nie obrócić w centrum Poznania - tam koncert. Większość line upu tworzyli wykonawcy młodzi, niszowi, niezbyt znani - przyjrzyjmy się najciekawszym z nich.

Wielkie muzyczne święto - festiwal Enea Spring Break, który już od dobrych kilku lat zwiastuje nadejście wiosny - właśnie dobiegł końca. Na trzy dni zamienił miasto w  jedną wielką scenę muzyczną, wypełniając je rozkołysaną publicznością, poszukującą nowych muzycznych objawień...

Nie wiem czy w moim osobistym słowniku jest wystarczająco dużo synonimów słowa "zachwyt", by ułożyć z nich recenzję najnowszej premiery w Teatrze Muzycznym. Bo w "Footloose" w reżyserii Jerzego Jana Połońskiego zachwyca wszystko. Od energicznego początku do wyśmienitego końca.

W Teatrze Nowym trwa sezon na Polskę. Małgorzata Warsicka prowadzi widzów na poszukiwanie narodowych korzeni, sięgając po klasyczny, romantyczny tekst.

Nie rozmawiasz, nie gwiżdżesz, nie używasz telefonu, jedząc nie chrupiesz ani nie mlaszczesz, chodzisz bez butów tylko po wysypanych piaskiem szlakach, by przypadkiem nie nadepnąć na gałązkę, eliminujesz ze swojego otoczenia wszelkie dźwiękowe bodźce. W "Cichym miejscu" niewinne kichnięcie może cię bowiem kosztować życie.

Jazz jest esencją spontaniczności, improwizacji oraz nie zawsze kontrolowanego przypadku. Podobnie rzecz ma się z organizowaniem festiwali jazzowych, podczas których w końcu zdarzyć może się wszystko.

Efekty projektu zainicjowanego dziesięć lat temu przez Adinę Bar-On, w którym wzięło udział 120 młodych artystów z Polski i Izraela zobaczyć można na trwającej właśnie w poznańskim Arsenale wystawie zatytułowanej "Estetyka i uprzedzenia". Biorąc pod uwagę wiele aspektów związanych z tym przedsięwzięciem, można się było przed objerzeniem wystawy nieco...uprzedzić.

Czwartkowy wieczór w Zamku był dla mnie wydarzeniem niezwykle emocjonującym. Tego wieczoru usłyszeliśmy nie tylko doskonale odbierane w Europie Tingvall Trio, ale także Kacpra Smolińskiego - młodego artystę, tegorocznego laureata Ery Jazzu.

Poczucie humoru rzecz względna. W efekcie z komediami zwykle jest tak, że pewną część publiczności bawią do łez, inną zaś pozostawiają z kamienną twarzą. Z komediami romantycznymi rzecz przedstawia się jeszcze trudniej. Zwłaszcza, kiedy para ekranowych kochanków ma łącznie ponad 120 lat, jak w najnowszym filmie brytyjskiego reżysera Richarda Loncraine "Do zakochania jeden krok".

Po dłuższej nieobecności w świadomości miłośników alternatywnego popu i ambitnej elektroniki powrócił udowadniając niezbicie, że na najlepsze zawsze warto poczekać. Nowa płyta Błażeja Króla o pozornie niewiele znaczącym tytule Przewijanie na podglądzie w rzeczywistości oznacza bardzo wiele, niosąc ze sobą całą paletę dźwięków i treści. I jeszcze jedno - jeszcze fantastyczniej brzmi na żywo niż w słuchawkach.

Dla jednych mroczne i niepokojące, dla innych oniryczne i baśniowe, dla samego autora - romantyczne. Twórczości Beksińskiego można się lękać albo ją podziwiać, nie sposób jednak pomylić jej z żadną inną. Malarz należy bowiem do nielicznego grona artystów, którym udało się wypracować własny, indywidualny i bezbłędnie rozpoznawalny język w sztuce. Etapy dochodzenia do finalnego geniuszu i mniej znane jego miłośnikom rozdziały artystycznego dojrzewania doskonale unaocznia otwarta właśnie w Starym Browarze wystawa o dobrze oddającym jej charakter tytule Beksiński nieznany.

Miasto często leczy się inwestycjami na sterydach, które pożerają wielkie fundusze i przynoszą kontrowersyjne efekty. Rzadziej sięga się za to po mniej spektakularne, ale i tańsze metody. Jedną z nich jest miejska akupunktura - drobne interwencje aplikowane dokładnie tam, gdzie są potrzebne i przynoszą natychmiastowy efekt.

Dziesiąta edycja poznańskiego festiwalu dedykowanego krótkiej formie filmowej nie oznacza wcale, że impreza okrzepła. Ciągle się zmienia, a zarazem uparcie unika dojrzałości - tak, jak twórcy samych "szortów" mają to w zwyczaju.

Podobno jeden z opiekunów filmu powiedział Jagodzie Szelc, jego reżyserce: "To jest film dla 55 widzów, więc zrób go najodważniej jak umiesz". I z pewnością Wieża. Jasny dzień byłby filmem dla 55 widzów, gdyby podeszła do niego zachowawczo. Na szczęście posłuchała mentora i stworzyła nie tylko jeden z najbardziej intrygujących polskich debiutów ostatniej dekady, ale również obraz, który koniecznie trzeba obejrzeć, a następnie pokochać albo znienawidzić.

Z Eweliną Marciniak i Marcinem Cecko płyniemy do Itaki, która okazuje się Polską. I nie jest to piękny widok. Czy udało im się pokazać, jak doświadczenia okresu transformacji ukształtowały dzisiejszą Polskę? Trudno powiedzieć, może to zresztą niekoniecznie był ich cel.

Niespotykane w normalnym świecie piękne krajobrazy i stworzenia, które zagrażają życiu, a jednocześnie potrafią wpłynąć na ludzki umysł, to temat najnowszego filmu Alexa Garlanda. Tytułowa "anihilacja" pochodzi od łacińskiego nihil, oznaczającego "nic" i opisuje proces znikania materii, jej unicestwienia. Tym razem okazuje się jednak, że nic może być również początkiem wszystkiego, a wszystko zależy jedynie od naszej interpretacji.

Poznańska Wiosna Muzyczna trwa w najlepsze. Piątkowa inauguracja w Filharmonii Poznańskiej przyciągnęła spore tłumy wielbicieli muzyki współczesnej. Drugi dzień był równie dobry pod względem frekwencji. Sobotni program prezentował możliwości brzmieniowe instrumentów dętych, a jednym z jego punktów był recital Joanny Blejwas - saksofonistki i doskonałej interpretatorki muzyki najnowszej.

Pierwiastek męski i żeński toczą nierówną walkę w "So Emotional" - wydarzeniu, które zainaugurowało teatralną część program Pawilonu w nowej odsłonie. Zwycięstwo kobiet jest nieuniknione w spektaklu, któremu zdecydowanie bliżej do precyzyjnie skonstruowanego performansu aniżeli współczesnego teatru.

Prapremiera sztuki "Jagoda i niedźwiedzie" na Scenie Wspólnej nie była zaskoczeniem. Centrum Sztuki Dziecka konsekwentnie dobiera wartościowe propozycje repertuarowe. Piękny tekst Karin Serres o dziewczynce, której towarzyszy czworonożny i niewidziany przez innych przyjaciel, musiał znaleźć się wśród nich.

- Gombrowicz to nie jest osoba, z którą chciałoby się żyć. Ale jest to jedna z bardziej inspirujących osobowości artystycznych, jakie znam. Jest moim mistrzem - przyznała podczas poniedziałkowego spotkania w Zamku Klementyna Suchanow, autorka jego biografii.