Ci, którzy zadają pytania totalne w stylu: "No ale co niby robią ci studenci na uczelniach artystycznych?", dostali odpowiedź w środę, podczas pokazu prac wideo studentów Katedry Intermediów UAP. Nad tym, aby była to nie tylko pouczająca, ale i zabawna garść informacji, czuwał Piotr Bosacki, autor selekcji.

Obok sekcji konkursowej, filmów pełnometrażowych i koncertów, organizatorzy Animatora zamieścili w programie cykl retrospektyw twórców z różnych części Europy. W środę widzowie mogli zapoznać się z dorobkiem czołowego holenderskiego artysty - Gerrita van Dijka.

Wtorkowy pokaz nowej animacji holenderskiej odbył się w ramach tegorocznego cyklu Animacja z Holandii. I ze wszystkich seansów w programie był bez wątpienia doświadczeniem najgorszym. Lokuję go między takimi wrażeniami jak poczucie zagubienia spowodowane  przypadkowym zbiorem filmów, znudzenie miernymi produkcjami i mdłości wywołane rzeczami, które sporo mówią o problemach psychicznych ich autorów, a mało o sztuce.

Trzy dni, sześć pokazów konkursowych, łącznie osiem godzin animacji. To liczby definiujące 50 filmów krótkometrażowych, które zobaczyłem w ostatni weekend w ramach 11. odsłony Festiwalu Animator. Co jeszcze je charakteryzuje?

Każdy ma jakieś kompleksy, nawet piękni i bogaci. Rzecz w tym, żeby nie pozwolić, by to one dyktowały warunki. Taki przekaz płynie z najnowszego filmu duetu Kohn&Silverstein, znanego dotychczas z takich tytułów jak Kobiety pragną bardziej czy Jak to robią single.

Z bohaterami Kwadratowego świata Daryla Beetona przenosimy się w inny, (lepszy) wymiar.

Spektakl Puls meksykańskiej grupy Teatro al Vacío jest jak piniata - na zewnątrz twarda, a w środku pełna słodkości.

Doświadczeni "piloci", miła atmosfera, wygodne siedziska oraz błękitne niebo to gwarant dobrego lotu. Tak więc mali (choć nie tylko) pasażerowie Aero, za którym stoi słowacka grupa Odivo, od dziś na pewno nie będą się bali teatralnych przestworzy.

"Ava" trafiła do polskich kin nie tyle za sprawą decyzji dystrybutora, co samych widzów, którzy w ramach projektu Scope100 wytypowali spośród puli festiwalowych filmów ten, który sami chcieliby obejrzeć na dużym ekranie. Wybór okazał się intrygujący, ale też dyskusyjny - na szczęście w pozytywnym znaczeniu tego słowa.

Dobre słowo, dobra zabawa, dobry humor - taki koktajl na dzień dobry otrzymają dzieci, które odwiedzą Scenę Wspólną, żeby skosztować "Karmelka". Letniej premiery przygotowanej przez Centrum Sztuki Dziecka nie uda się tak po prostu obejrzeć, trzeba jej popróbować. Nie jest to tradycyjny spektakl, lecz spotkanie ze sztuką, w którym każdy uczestnik ma swoją rolę. Aby wspólnie stworzyć wydarzenie idealne, wystarczy przestrzegać jednej zasady - dać od siebie coś dobrego.

Każdy z nas miał kiedyś do czynienia z krnąbrnym sąsiadem albo przynajmniej o takim słyszał. Ale nie każdy posuwał się wówczas do kroków ostatecznych, tylko po to, by postawić na swoim. Islandzkie kino - a w tym wypadku film W cieniu drzewa - jak mało które operuje chłodnym, ale niesamowicie mądrym humorem, który pokazuje wszystkie nasze słabostki i przywary jak na dłoni.

Muzyczny finał Malty nie przyciągnął aż takich tłumów jak rok temu. Nazwiska polskiego kompozytora piosenki literackiej oraz kompozytorów i wykonawców muzyki współczesnej zachęciły jednak zaskakująco wielu, by chłodny, sobotni wieczór spędzić, słuchając takich przebojów jak "Tomaszów" oraz "Groszki i róże".

Międzynarodowy, wielojęzyczny i interdyscyplinarny teatralny kolektyw Needcompany tym razem nie zawiódł, choć jako kurator tegorocznego idiomu zbiera bardzo nierówne recenzje. Wojna i terpentyna w reżyserii Jana Lauwersa, jaką premierowo pokazał w Auli Artis, to pozornie lekka opowieść o rzeczach przytłaczających. Ciężkiej pracy, wojnie, tragicznej miłości i śmierci.

Grunt niby zbadany, więc i ja w tym roku zdecydowałam się na "skok w Maltę". Zapomniałam jak bardzo ryzykowna bywa to "rozrywka".

Idiom chyba nie za bardzo wychodzi Malcie w tym roku, bo organizatorzy powierzyli go artystom, którzy co prawda doskonale odnajdują się w sztukach wizualnych i nieokrzesanych odjazdach rodem z performensu, ale nie potrafią już pokazać choćby przyzwoitego, spójnego spektaklu. Takie mam refleksje po konfrontacji z chaotycznym, tautologicznym i trywialnym "Forever" Lemm&Barkey.

Nazwanie wydarzenia "O, Tomorrow's Parties (or fun is politics)" koncertem mogło być nieco mylące. Znacznie odpowiedniejszym wydaje mi się określenie "muzyczny performance" - jednak i samo słowo "performance" wystarczyłoby, gdyż muzyka w jego przypadku miała odegrać rolę podrzędną - służyła podkreśleniu emocji i przekazu, który zawarty był w słownym manifeście grupy Needcompany. Jak się okazało, przekaz nie do końca był słyszalny.

Działające w ramach Needcompany Ohno Cooperation prezentuje w Pawilonie kilka prac wideo. Najbardziej religijną z nich, a zarazem w tej religijności wyjątkowo perwersyjną, jest "Glory Hole".

Od wczoraj w Pawilonie w ramach Mata Festival Poznań można oglądać prace wideo holenderskich artystów. Jedną z nich jest instalacja "18 Videos" duetu Lemm&Barkey - cudownie wykwintny, dżenderowy dowcip i puszczenie oczka w stronę starej sztuki katolickiej.

Czy najnowsza premiera Teatru Wielkiego - "Napój miłosny" Gaetano Donizetti'ego w reżyserii Andriy Zholdaka jest propozycją odważną? Czy wnosi coś nowego do operowego dyskursu? Czy wreszcie przyjęta przez artystę konwencja jest unikiem od reżyserskiej odpowiedzialności, czy też w ten sposób puszcza on do publiczności oko i pod płaszczykiem humoru opowiada o rzeczach ważniejszych od przaśnej historii będącej podstawą libretta tej właśnie opery komicznej?

Inspirowany prawdziwymi wydarzeniami Sweet country Warwicka Thorntona to film dla nieco bardziej wyrobionego odbiorcy. Widz musi uzbroić się w cierpliwość, której już od dawna nie uczy współczesne kino. Akcja toczy się tu powoli jak słońce po niebie australijskiego interioru, kadry są częściowo puste jak tamtejszy krajobraz, a dialogi bohaterów oszczędne i skromne, jak całe ich życie.