Tytułowe Kolano Ahed należy do 16-letniej palestyńskiej dziewczyny, Ahed Tamini, która za spoliczkowanie izraelskiego żołnierza skazana została na kilka miesięcy aresztu. Ów żołnierz zapytany, czy nie żal mu Ahed, odpowiedział, że żałuje jedynie tego, iż nie strzelił jej w kolano. Ta prawdziwa historia jest punktem wyjścia filmu Nadiva Lapida, jednego z gniewnych izraelskich reżyserów, który bez pardonu atakuje swój kraj za jego politykę, mentalność, przemoc, rasizm, ksenofobię i inne grzechy.

W Kolanie Ahed uczestniczymy w jednym dniu z życia reżysera Y, który przyjeżdża na pokaz swojego filmu do pustynnego miasteczka Sapir. Tu spotyka urzędniczkę Ministerstwa Kultury  i rozpoczyna z nią psychologiczną i emocjonalną grę, próbując dowieść jej, że jest konformistką na usługach systemu ograniczającego wolność słowa i wolność artystyczną. Ale Y sam w swej bezkompromisowości bywa okrutnym i cynicznym manipulatorem.

Rozedrgana kamera z ręki i neurotyczna gra Avshaloma Pollacka w głównej roli budują nerwowy klimat filmu, w którym autotematyzm (nie ma wątpliwości, że Y to alter ego samego Lapida) miesza się z ostrą krytyką polityczną i społeczną. Nie brakuje tu także sarkazmu i ironicznych scen retrospektywnych z czasów służby wojskowej bohatera. Przypomnijmy bowiem, że służba wojskowa w Izraelu jest obowiązkowa zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet. Trwa trzy lata i staje się doświadczeniem formacyjnym, ale także nierzadko traumatycznym dla młodych mieszkańców państwa żydowskiego. W szerszym kontekście film jest rozprawą na temat cenzury, zakłamania i opresji państwa, próbującego wszelkimi dostępnymi środkami uciszać tych, którzy mówią niewygodne prawdy.

• Kolano Ahed
• reż. Nadiv Lapid
• premiera: 24.06

© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2022