W roku 2004 historia dyrygenta światowej sławy Daniela, który wraca do rodzinnej wioski i tam na prośbę pastora rozkręca kościelny chór, podbiła serca nie tylko Szwedów, stąd nominacja do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Pełna miłosierdzia dla ludzkich niedoskonałości fabuła mogłaby uchodzić za wzorcową prezentację tak zwanych wymiarów kulturowych, jakie holenderski socjolog Gert Hofstede opracował w latach 70. XX wieku. Teoria ta zakłada istnienie czterech aspektów pozwalających zdefiniować, a wręcz obliczyć pozycję danej kultury wobec innych kultur: indywidualizm, unikanie niepewności, dystans władzy i kategorie męskość/kobiecość. Liczby w tabelach miały pomóc menedżerom globalnych korporacji finansowych zrozumieć intencje inwestorów i ich podejście do ryzyka.

Jeśli sprawdzić Szwedów, to nagle okazuje się, że akcja filmu Jak w niebie nie rozgrywa się w Dolinie Muminków, lecz prezentuje szwedzki model życia, diametralnie różny choćby od polskiego. I to w każdym z czterech wymiarów, począwszy od partnerskiej relacji w rodzinie, a skończywszy na decentralizacji zarządzania. Jednym z kluczy jest religia. Protestanci mniej szanują hierarchię, za to bardziej respektują sąsiadów z parafii. Niebo na ziemi przynosi kolejną odsłonę szwedzkich zalet. Film otwiera scena koncertu country, gdzie Lena, w zaawansowanej ciąży, ale z gitarą w ręce, podrywa do tańca pary na parkiecie. To ona w pierwszej części zakochała się w Danielu, ale dyrygent umarł przecież na serce. Razem z dzieckiem przejmuje muzyczną schedę po ukochanym, gdy tym razem to ją pastor prosi, by przygotowała wiejski chór do transmisji telewizyjnej. Zadanie zaiste karkołomne muzycznie, gdyż amatorzy mają zaśpiewać Mesjasza - oratorium J.F. Händla ze słynnym hymnem Hallellujah.

Przemysław Toboła

• "Niebo na ziemi" (Så ock på jorden)
• reż. Kay Pollak
• premiera: 6.05