Trurl i Klapaucjusz, dwaj wybitni, nieustannie ze sobą konkurujący konstruktorzy, przechadzają się po kartkach "Cyberiady" Stanisława Lema właściwie ramię w ramię. Z kawałka materii są w stanie ulepić wszystko. Wędrówka pomiędzy oddalonymi o lata świetlne planetami czy epokami przychodzi im z łatwością. Budują maszyny, które budują maszyniszcza, które budują maszyniska, które budują maszyniątka...

Podobnie szkatułkowy charakter został zachowany w operze, do której kompozytor Krzysztof Meyer wybrał i w której trafnie połączył kilka opowiadań z cyklu. Na dobry początek mianował samego tylko Trurla naczelnym konstruktorem-bohaterem swego dzieła, przechrzciwszy go uprzednio na nieco przyjaźniej układającego się w dykcji operowych śpiewaków Trulla. Zaraz potem postanowił upiększyć płeć niektórych postaci, ale proszę nie spodziewać się melodyjnych, lirycznych arii. Bohaterowie "Cyberiady" nie porozumiewają się klasycznym śpiewem: charakterystyczna melorecytacja, podkreślająca prozodię języka polskiego to główna cecha wypowiedzi muzycznych w spektaklu. Artyści Teatru Wielkiego w Poznaniu radzą sobie z nią różnie.

Więcej...