Realizowany przez Teatr Nowy spektakl Krzycz. Byle ciszej w reżyserii Anety Groszyńskiej opisuje zdarzenia z poznańskiego podwórka. Cofając się do czasów PRL-u, twórcy przedstawienia przypominają postać poety Wojciecha Bąka, który swoim sprzeciwem wobec władzy, zamieszał w środowisku poznańskich literatów.
Jak nadaje Ptasie Radio - ktoś kto popełnił zamach na Garnitur Prezydenta z pewnością chce końca Polski. Kto mógłby to być i dlaczego zależy mu na zniszczeniu kraju? Na podstawie tekstu Maliny Prześlugi Garnitur prezydenta, reżyser Artur Romański stworzył słuchowisko, które za pomocą groteski, przedstawia scenariusz katastrofy narodu.
Nocny prom do Tangeru Kevina Barry'ego jest jak współczesne Czekając na Godota. Na pierwszy rzut oka nic się nie dzieje, ale gdy tylko spojrzeć w głąb, i jeszcze trochę, i jeszcze...
Psychiatria to tak fascynująca dyscyplina medycyny, że dotychczas popularyzatorzy tej wiedzy dostarczyli czytelnikowi naprawdę sporo materiałów. Można czytać o leczeniu umysłu, o przypadkach klinicznych, wielkich odkryciach i tym, co w historii nauki o kondycji ludzkich emocji wstydliwe.
Na dyplomowej wystawie Macieja Gąbki Familiar feeling w Rodríguez Gallery znalazło się osiem prac - obiektów i zdjęć, z pomocą których artysta eksploruje temat funkcjonowania zachowań normatywnych. - Przedmioty codziennego użytku pokazuję jako niesłusznie wyniszczone przez normy, przez co w naszym społeczeństwie stały się transparentne - mówi artysta.
Azyl - miejsce schronienia, bezpiecznego odosobnienia, ucieczki, wolności - w spektaklu Ambasada 2.0 Teatru Usta Usta staje się synonimem pułapki. Widz w nią wpada, zwiedziony obietnicą wolności "od wszystkiego" oraz sloganem "Ambasada - tu każdy może być sobą".
Piąty spektakl Grupy Teatralnej Wikingowie - Ludzie swobodni w świetle badań empirycznych - w przewrotny sposób zaktualizował się przez pandemię. Przesunięcie premiery z marca na czerwiec spowodowało, że to przedstawienie dotyczące ludzi wyrwanych z codzienności, jednostek w kryzysie bezdomności, wręcz prowokuje do czytania go w nowych, poszerzających je i uaktualniających kontekstach.
Minęły 4 miesiące odkąd poznańscy filharmonicy mogli zagrać w Auli UAM. Piątkowy koncert pozwolił im spotkać się ponownie, jednak w okrojonym składzie i - co chyba najtrudniejsze - bez publiczności. To zakończenie sezonu z pewnością zapamiętamy na długo.
Elizabeth Gilbert, Miasto Dziewcząt. Rzadko która powieść pozostawia po sobie taki supeł w głowie, że aż popycha do uważnego wytropienia okoliczności, w jakich powstała. Ma się to dziwne wrażenie, że przeczytało się o czymś dużo więcej niż było zawarte w samej treści.
W najnowszy tomiku poetyckim Sztuka bycia niepotrzebnym poeta Edward Pasewicz opisuje co dzieje się z umysłem człowieka wystawionego na nieustającą konfrontację z nienawiścią. Już na pierwszych stronach tomu ujawnia, że przemoc oraz agresja jakiej doświadcza podmiot liryczny i które obserwuje śledząc informacje z różnych części świata, są niezwykle istotnym elementem wpływającym na tożsamość. Stopniowe "udręczanie umysłu" staje się jednym z istotniejszych wątków jego najnowszego dzieła.
Wydawnictwo Poznańskie w swojej reporterskiej serii wydało reportaż społeczny. To zapis doświadczeń Niny Olszewskiej, która mozolnie wykonywała pracę reportera wędrując po placówkach więziennych i zakładach penitencjarnych w Polsce. Zebrała ogromną ilość materiału faktograficznego, spędziła czas z osadzonymi, szukała "prawdy" w obrazie sytemu resocjalizacji. Powstała w wyniku tej pracy książka Pudło jest doskonałym materiałem na pracę naukową, na wykłady uniwersyteckie. Literacko przynosi nudę i przewidywalność.
Ryszard Ćwirlej porusza się sprawnie zarówno w klimatach milicyjnych, jak i w kryminałach retro. Tym razem w powieści Zaśpiewaj mi kołysankę przenosi czytelników do roku 1922. Przez kilka kwietniowych dni sporo się dzieje nie tylko w Poznaniu.
Kto lubił na studiach statystykę albo metodykę badań naukowych - ręka w górę! Nie widzę. Słuchajcie, to dla nas Janina Bąk napisała książkę Statystycznie rzecz biorąc. Czyli ile trzeba zjeść czekolady, żeby dostać Nobla.
Nazwisko Zuzanny Ginczanki - poetki wywodzącej się ze środowiska Skamandrytów - ponownie wraca na języki literatów i teoretyków poezji. Wiele w tym zasługi Izoldy Kiec, która od lat bada życie i twórczość tej mało znanej autorki. Niedawno na rynku wydawniczym pojawiła się biografia poetki pt. Ginczanka. Nie upilnuje mnie nikt autorstwa wspomnianej badaczki.
Tajne eksperymenty nazistowskie. Atak Yeti. Ingerencja UFO. To tylko niektóre popularne wytłumaczenia, które od lat pobudzają do galopu wyobraźnię czytelników wpisujących w wyszukiwarkę hasło "Przełęcz Diatłowa". Liczba wyników i rozmach niektórych analiz każą przypuszczać, że chyba żadna inna współczesna tajemnica nie jest tak kusząca i tak mitotwórcza w oczach tropicieli zagadek z najróżniejszych stron świata.
Najnowszy tomik Marcina Sendeckiego Do stu skupia się na poszukiwaniu możliwości kreowania zagadkowych rozwiązań w języku. Przynosi czytelnikowi poetyckie rozważania i obserwacje, w których codzienność zyskuje puenty, unosi się w lirycznym stylu, przestaje być jedynie zapominaną chwilą. Widać, że Sendecki zmierza w stronę poezji Jarosława Iwaszkiewicza. Ale te poszukiwania i pomysły są rozczarowujące, szczególnie dla miłośników często przecież wydawanego w Poznaniu poety.
Jeżycjada ma już 43 lata. A jeśli liczyć Małomównego i rodzinę - uznanego przez autorkę, na prośbę czytelników, za tom 0 - to nawet 45.
"W przypadku Mariusza Kruka myślę, że nie należy - tym bardziej jeśli artysta jest w pobliżu - analizować jego prac, ponieważ artysta sam jest przeciwnikiem analizy. Jego prace przede wszystkim działają na emocje. One mają tworzyć pewną sytuację, pewną atmosferę, mają być odbierane intuicyjnie i emocjonalnie" - mówiła podczas wernisażu online Bogna Błażewicz, kuratorka wystawy Współbrzmienie zdarzeń.
Nauczyliśmy się bezwarunkowo kochać niektóre kraje basenu Morza Śródziemnego. Za słońce, błękitne niebo, pyszne zdrowe jedzenie i to poczucie lekkości, które dają nam podczas urlopu. Tym bardziej warto zajrzeć za kulisy albo poskrobać w paru miejscach niczym po zdrapce kupionej na loterii.
Mają od kilku do kilkunastu lat i takie przemyślenia: "najważniejsze jest to, czego dowiedzieliśmy się przy pracy, czego się nauczyliśmy, kogo spotkaliśmy", "nie można myśleć o tym, że na jakimś wynalazku człowiek zarobi" albo "nie chodzi tylko o to, żeby rozwijać się językowo, ale też o to, by budować relacje". Bohaterowie Young Power Justyny Sucheckiej cieszą, bo są nadzieją na nowy, lepszy świat. Chce się z nimi być dłużej niż jeden wieczór. Tym bardziej teraz.
