"Wnętrza" pojawiły się na ekranie ponad 30 lat temu. Allen zainspirowany życiem szwedzkiego reżysera Ingmara Bergmana nakręcił film, który opowiada o dylematach niewielkiej amerykańskiej rodziny. To pierwsze jego autorstwa studium pogmatwanych relacji międzyludzkich.

Na scenie przy Dąbrowskiego pojawia się rodzina. Pierwsza wkracza na nią Eve (gra ja Daniela Popławska). Zdecydowanie wkracza, nie wchodzi! Dostojna, pewna siebie, w eleganckiej, czarnej sukni z trenem. Jest cenionym architektem wnętrz. Jej talenty jednak ograniczają się wyłącznie do sfery zawodowej, bowiem absolutnie nie spełnia się w roli żony i matki. Jest egoistyczna i zaborcza, zaślepiona zawodową ambicją. Przez całe życie nie potrafi nawiązać kontaktu z własnym mężem Arthurem (gra go Mariusz Puchalski), a córkom (w tych rolach Martyna Zaremba, Marta Szumieł i Gabriela Frycz) wpaja niezdrowe ambicje oraz całkowicie pozbawia je uczuć...

Arthur przez lata pozostaje uległy wobec swojej żony. Pewnego dnia jednak, podczas wakacji w Grecji, poznaje naturalną i charyzmatyczną Pearl (w tej roli świetna Maria Rybarczyk). Wiąże się z nią i po miesiącu znajomości postanawia poślubić. Decyduje się na porzucenie dotychczasowego życia, na pozostawienie oschłej, "dopiętej na ostatni guzik" żony. Pragnie w końcu zrobić coś dla siebie. O porzuceniu swojego dotychczasowego życia informuje rodzinę drogą internetową. Widzowie są świadkami wyznania mężczyzny, które nagrywa w czasie wakacji i przesyła do rodziny mailem.

Krótkim komentarzem do historii napisanej przez Allena ma być zaprezentowany widzom pod koniec spektaklu film, który oglądają głośno śmiejąc się również bohaterowie sztuki. Rejestracja ta, zainspirowana krótkim detektywistycznym opowiadaniem Woody'ego "Mr Big", traktuje o pięknej, młodej modelce Heather Butkiss, która przychodzi do biura detektywistycznego z niecodziennym żądaniem. Prosi... o odnalezienie Boga, ponieważ studiuje filozofię i dostanie zaliczenie tylko wtedy, kiedy udowodni istnienie czegokolwiek "na pewno". Detektyw oczywiście ulega wdziękom dziewczyny i wybiera się na poszukiwania. Finalnie trafia do sauny, w której spotyka papieża. A ten nawet na urlopie nie szczędzi mu kazań.

Scena ta w obliczu rodzinnego dramatu, upadku wartości oraz kryzysu świata, którego jesteśmy świadkami, jest symboliczna. Mocno jednak trzeba się nagimnastykować, żeby ją rozszyfrować...

Wyszłam ze spektaklu z wielkim niedosytem. Nie przekonała mnie zarówno pochylająca się scena, która zaburzała równowagę bohaterów, jak i drzwi, którymi wchodzili i wychodzili jak w tradycyjnej farsie. Nie przekonali mnie również statyści, którzy przesuwali meble. Rozpraszali widzów.

Poszłam na Allena, którego uwielbiam, ale niestety na scenie zabrakło niedomówień, ironii oraz sarkazmu. W zasadzie tego wszystkiego, co jest charakterystyczne dla twórczości amerykańskiego komika i reżysera. Tego, za co kochają go tłumy.

Monika Nawrocka-Leśnik

• "Wnętrza"
• Realizacja i przekład: Zuzanna Naczyńska
• Scenariusz i reżyseria: Paweł Miśkiewicz
• Teatr Nowy, Duża Scena
• Premiera: 2.03.2013