Znam ludzi (i to wcale nie są najmłodsi), którzy boją się albo nie lubią małych i żółciutkich kurczaków, psów (to akurat nie dziwi) czy pająków (ta grupa jest zdecydowanie największa). Na liście są jeszcze myszy, węże, żaby... O słoniach jednak nigdy nie słyszałam. Tym bardziej, jeśli są różowe! Bohaterem spektaklu Riverso jest filozoficznie nastrojony słonik Pomelo, dobrze znany dzieciom z serii książek Ramony Bădescu i Benjamina Chauda.

Szczerze? Tytuł tej recenzji początkowo był w mojej głowie żartem, który padł w pełnych emocji rozmowach, mających miejsce zaraz po spektaklu. Im dalej w las (albo raczej - gąszcz poznańskich ulic), tym bardziej mnie do siebie przekonywał. A im bardziej przy nim trwałam, tym więcej udawało mi się z niego wyciągnąć na temat obejrzanego przeze mnie Ulissesa w Teatrze Polskim. Spektaklu, który - jak żaden inny do tej pory - tak samo mocno przekroczył wiele moich granic, jak mocno otworzył mnie na nowe spojrzenie.

Byłam pełna obaw, wybierając się na ten spektakl. Choć ciekawość ciągnęła mnie do przodu, lęk przed konfrontacją z tym tematem owinął się wokół moich nóg, obciążając je i spowalniając każdy  krok. Tym tematem jest głód. Zjawisko, o którym wiemy prawdopodobnie od zawsze. Stan generowany przez podwzgórze, mieszczące w sobie ośrodek głodu i sytości. Każdy z nas w mniejszym lub większym stopniu odczuwał go więcej niż kilka razy w życiu. Jak wielu z nas znalazło się w sytuacji, w której głód stanowił realne zagrożenie życia?

Po opery Benjamina Brittena sięga się w Polsce rzadko, ze stratą dla widzów i artystów. Angielski kompozytor w Albercie Herringu stworzył społeczną satyrę o mieszczańskiej moralności, która bawi i przeraża jednocześnie. W Poznaniu historię tę opowiada reżyserka Karolina Sofulak. Jej Albert to stłamszony chłopak, który znajduje w sobie odwagę do wyemancypowania się.

Teatr Wielki zaprasza na premierę opery Benjamina Brittena. Albert Herring to dzieło, które po raz pierwszy pojawia się w repertuarze poznańskiej opery. Jak po 75 latach od premiery wybrzmi historia Alberta?

"Problem nie w tym, że jest nas za dużo - problem w tym, ze wielu żyje, jakby ich była garstka" - napisał argentyński pisarz i dziennikarz Martin Caparrós w swoim Głodzie. Ten wydany w 2016 roku reportaż bywa nazywany kroniką naszych czasów i jedną z ważniejszych książek non-fiction ostatnich lat.

- Przenieśliśmy akcję z Dublina do Poznania, to będzie opowieść o ludziach stąd i o znajomych miejscach, jak np. plac Cyryla Ratajskiego, ulice Libelta i Ratajczaka - wyjaśnia  ⃰Maja Kleczewska, reżyserka Ulissesa. Premiera - 16 czerwca w Teatrze Polskim.

- Ulisses to oratorium na cześć codzienności. Będąc zmuszonym do opisania tej powieści dwoma słowami, można by odpowiedzieć, że dobrze je ilustruje hasło "oto człowiek". Dlatego też w naszej realizacji chcemy być blisko człowieka - mówi Michał Sikorski, aktor Teatru Polskiego, który pojawi się w obsadzie spektaklu na podstawie Jamesa Joyce'a w reżyserii Mai Kleczewskiej. Premiera - 16 czerwca.

Obecność. Słowo-klucz. "Be present!" - krzyczą nagłówki coachingowych artykułów i co bardziej aspirujący lifestylowi influencerzy. Czy w tym całym zgiełku znajdujemy chociaż chwilę, by zastanowić się, co to tak naprawdę znaczy? Czym dla nas jest obecność? Czy my jesteśmy obecni i czy - jesteśmy?

Polski Teatr Tańca w tym roku wspiera swoje działania twórcze idiomem "człowiek-zwierzę", dlatego spektakl dedykowany najmłodszym widzom został dopasowany do tego właśnie tematu. KoczkodanSe w reżyserii Iwony Pasińskiej traktuje o krytyce przemocowej postawy wobec istot nie-ludzkich oraz ilustruje cechy poszczególnych zwierząt za pomocą tańca.

- Jeśli się naprawdę wejdzie w ten świat, to jest to historia trochę zagubionych postaci opowiadająca o tym, że zawsze warto w siebie wierzyć i próbować, a nie warto się poddawać i rezygnować - opowiadają realizatorzy nadchodzącej premiery spektaklu Bleee... w Teatrze Wielkim: reżyserka Gosia Dębska*, scenografka Marta Dorożalska** i dyrygent Grzegorz Wierus**.

Dorastamy. Świat wokół nas się zmienia, zmieniamy się w nim i my. Jak pogodzić się z upływającym czasem, zależnością i tęsknotą za wolnością? Jak odkryć na nowo relacje - te ze sobą i te z innymi?

Zapowiadając najnowsza premierę Polskiego Teatru Tańca pt. KoczkodanSe Anna Koczorowska, rzeczniczka teatru, powiedziała: - Próbujemy stworzyć atmosferę przygody, bawić się formą, szukać i eksperymentować, podobnie jak robi to dziecko odkrywając nieznany świat. Spektakl adresowany jest do najmłodszych widzów, jego premiera nieprzypadkowo więc zaplanowana została na Dzień Dziecka.

Piątkowy wieczór. Przez deszczowe chmury wreszcie przebija się promień tak rzadko pojawiającego się ostatnio słońca. W kilka minut docieram z Jeżyc na ulicę Gwarną, na której w jednej z bram kryje się miejsce wyjątkowe - nie tylko ze względu na nazwę, która zawsze wywołuje uśmiech na mojej twarzy, ale przede wszystkim - na spektakl, który dziś właśnie tam po raz pierwszy spotka się z publicznością.

Za trudny? Przestarzały? Nic podobnego. Agata Biziuk w Teatrze Animacji czyta na nowo Pana Tadeusza, i pomaga mu wyjść - z wielkim hukiem i honorem, z tradycyjnych lekcji języka polskiego.

- W moim tekście jest tak: Poszedł Pan Tadeusz pławić się w plenerze, w opisie i w sielance, pięćdziesiąt stronic tak lezie - zdradza Agata Biziuk ⃰, reżyserka spektaklu Pan Tadeusz. Ostatni zjazd. Premiera w Teatrze Animacji - 21 maja.

Za murami, za lasami to kolejna premiera Sceny Roboczej. Spektakl zaprasza do świata, w którym dom nie zawsze jest czymś oczywistym, dobrym i bezpiecznym. Rezydencja zespołu Siły Specjalne, z artystką performansową i choreografką Weroniką Cegielską, kładzie nacisk na eksplorację niezwykle szerokiej koncepcji domu. Ważną rolę w sztuce odgrywają Siłaczki i Siłacze - zespół muzyczny łączący m.in. osoby, które doświadczyły kryzysu bezdomności. Czym dla nich jest dom?

- Wybrałam wyjazd na rezydencję do Pustyni Atakama między innymi dlatego, że stopniowe pustynnienie Wielkopolski w wyniku zmian klimatycznych wkrótce poskutkuje tym, że nasze środowisko będzie przypominać pustynię - mówi Monika Błaszczak*, tancerka i choreografka, absolwentka Konserwatorium Tańca Trinity Laban w Londynie.

Sytuacja sceniczna Extravaganzy o religii jest prosta - nastąpił koniec świata. A po nim, kiedy ludzie oraz wszystkie istoty żywe przestały istnieć, czas się ze wszystkiego rozliczyć. W tym osobliwym sądzie ostatecznym rozłożone na części pierwsze zostaje wszystko to, co uwiera, irytuje i dręczy.

Prezentowany w Scenie Roboczej spektakl Odbicia zawiera w sobie elementy charakterystyczne dla teatru alternatywnego, dramatycznego i lalkowego. To połączenie reżyserskiej opieki Lecha Raczaka, gry aktorskiej Pawła Stachowczyka i pracy doktorskiej poznańskiej artystki, Martyny Stachowczyk. Ten patchworkowy projekt czerpie nie tylko z bogatej historii teatru, ale także z literatury i psychoanalizy.