Tomasz Bąk w swoich najnowszych Fiszkach nie posługuje się wytartymi i oczywistymi tropami ironii i cynizmu. Poczucie wspólnotowości, gotowości do włączenia się w ten proces, jakie pojawia się w czytelniku, nie zostaje podważone przez figury unicestwiające autentyzm tych potrzeb. Choć przestrzenią pisania jest zniszczony świat, to zaczynają pojawiać się jakieś marginesy, drobnostki, będące objawami samodzielności.

"Przez osiem stuleci, jakie upłynęły od momentu lokacji Poznania, stał się on domem dla wielu ludzi. To oni sprawiali, że miasto rozwijało się i tętniło życiem. Mieszkańcami Poznania, obok ludności rodzimej, od zawsze byli również przybysze z bliższych i dalekich stron" - piszą organizatorzy wystawy Siła spotkania. O ludziach, którzy tworzyli Poznań, którą oglądać można do 26 listopada w Galerii Śluza.

W internecie można znaleźć informację, że Oppenheimer, najnowsze dzieło Christophera Nolana, trwa trzy godziny, ale podczas seansu okazało się, że to bujda - w kinowej sali reżyser Incepcji przejmuje całkowitą kontrolę nad upływającym czasem, zakrzywiając go wedle własnej woli.

Są takie wystawy, gdzie wszystko zdaje się ze sobą idealnie współgrać. Harmonia osiągana jest adekwatnością tego, co oglądamy, do miejsca, w którym to robimy. Nie jest definiowana przez scenograficzną aranżację przestrzeni, ale właśnie jakąś nie do końca pojmowalną zgodność. Tego rodzaju ekspozycją jest z pewnością wystawa Jerzy Nowosielski. Ikona i abstrakcja w Muzeum Archidiecezjalnym, która upamiętnia 100. rocznicę urodzin artysty.

Polski drobny szlachcic zastąpił wierzchowca golfem, magnat w żupanie - ujeżdża audicę lub betę. Jeździ pewnie, może i szybko, ale bezpiecznie. Tymczasem prędkość jest niezmiennie główną przyczyną wykwitu zniczy przy barierkach i krzyży na poboczach. Polski kierowca jednak wie, że za wolność przychodzi płacić najwyższą cenę. I jest gotów ryzykować zdrowiem, głównie cudzym, bo celem życia nie jest przeżycie, ale dynamiczna jazda. Badana przez Bartosza Józefiak samochodoza to choroba straszna. Ale i fascynująca.

Pani Domu to miejsce, które zadebiutowało na galeryjnej mapie Poznania rok temu. Na początku było wyłącznie pracownią, mieszkaniem współdzielonym ze starszą panią Marią, potem stało się galerią. Przestrzeń wciąż funkcjonuje jako pracownia, ale teraz jest równocześnie prywatną przestrzenią wystawową prowadzoną przez artystów wizualnych: Krzysztofa Mętela i Mateusza Piestraka. Do 23 lipca można tu oglądać wystawę Co robimy z resztą dnia?.

Jeżeli macie przeczytać jedną książkę o konflikcie bliskowschodnim, to niech to będzie ta właśnie książka. Lektura innych może nie tyle okaże się zbędna, co raczej uzupełniająca. I choć Apeirogon Columa McCanna jest powieścią, to pewnie by nie powstał, gdyby nie bliskowschodnia rzeczywistość.

Działania wojenne wymierzone w inne państwo prowadzone są na różne sposoby. Chociaż największy sprzeciw cywilizowanego świata wzbudza przede wszystkim śmierć niewinnych, bolesne są również akty przemocy wymierzone w kulturę. Kulturę rozumianą bardzo szeroko i stanowiącą podwaliny tożsamości narodu.

Mario Martone potrafi jednocześnie zachęcić i zrazić do wizyty w Neapolu. Miasto, pełne wąskich, kamienistych uliczek, bajecznych budowli i niezwykłych katakumb, w jego obiektywie jawi się jako zjawiskowe, ale biada temu, kto wejdzie w drogę członkom miejscowej camorry.

Nie jest to powieść tak śmiała politycznie jak Uległość. Nie jest równie pornograficzna co Serotonina. Nie dorównuje futurystycznym rozmachem Cząstkom elementarnym. A jednak to powieść ciekawa. Michel Houellebecq w wydanym w 2022 roku Unicestwianiu po raz kolejny magluje kryzys cywilizacji, który blednie w obliczu jednostkowego nieszczęścia. I znowu zastanawia się, co znaczy obecnie ars bene moriendi. Tym razem jednak zrezygnowana twarz francuskiej literatury pozostawia więcej wiary w ocalającą moc namiętności. A więc mówi o oczywistościach w sposób, który nie trąci banałem. Czy właśnie to nie wyróżnia wielkiej literatury?

Wbrew temu, co proponują media, w wakacje warto słuchać nie tylko muzyki popowej i tanecznej. Znakomicie w letnie popołudnia i wieczory zabrzmi też granie klasyków rockowej alternatywy, twórców z pogranicza swobodnej improwizacji i kameralistyki, folkowej legendy współpracującej z charyzmatycznym ukraińskim kwartetem albo tria sięgającego od muzyki kosmicznej do kontemplowania Martwej Wisły.

Igor Shugaleev to białoruski aktor, tancerz i performer, znany już maltańskiej publiczności. W zeszłym roku prezentował performans The body you are calling is currently not available, będący wyrazem sprzeciwu wobec przemocy białoruskiej władzy. Wówczas symulował sytuację zatrzymań i w pozycji klęczącej, ze schyloną głową i dłońmi splecionymi na plecach, spędził godzinę, sekunda po sekundzie odmierzaną na ścianie. Tym razem, podczas Ich heiße Frau Troffea, oddał się tanecznemu obłędowi, odnajdując w nim poczucie wolności.

Po Cudzoziemce i Ulissesie przyszedł czas na Faustusa. Teatr Polski kolejny raz sięgnął po klasykę literatury, nie bojąc się wyzwania, jakim jest zmierzenie się z tak monumentalnym, wielowątkowym dziełem. Faustus to coś więcej niż powieść; to cały wszechświat, w którym można zatracić się bezpowrotnie, zwłaszcza jeśli ulegnie się pokusie zrealizowania swoich największych pragnień...

Festiwal Najmłodszych ponownie zaczarował swoich najmniejszych i najulubieńszych widzów.

Spektakl operowy prawie zawsze poddajemy wiwisekcji. Żyjący na scenie organizm oglądamy z różnych stron, zaglądamy do środka, szukamy zależności i rządzącej nim metody. Na Ja, Şeküre Aleksandra Nowaka było inaczej. To opera in progress, bo wciąż jeszcze powstaje.

Co wspólnego ma hinduska bogini Kali, praktyki szamańskie i voguing? W dzień Parady Równości, w Sali Wielkiej Centrum Kultury Zamek, mogliśmy zanurzyć się w barwnym, dźwięcznym i queerowym świecie pełnym międzykulturowych zbiegów okoliczności.

Ana Pi to tancerka, choreografka, edukatorka, badaczka, laureatka Artist Research Fellowship w MoMA. W ramach tegorocznej edycji festiwalu Malta zaprezentowała projekt The Divine Cypher, który był wynikiem doświadczeń i wniosków płynących z podróży na Haiti.

Chwilami ta książka zdaje się lekka, łatwa i przyjemna. Chwilami zaś magiczna, nieraz z kolei mroczna. Autorka przygląda się z bliska naszej relacji z drzewami w wielu miejscach kuli ziemskiej, a pisze tak, że podczas lektury człowiek dosłownie czuje, jak sam zaczyna się stapiać z otaczającą nas zielonością.

Chociaż technologia wciąż się zmienia i ma ogromny wpływ na nasze życie, w tym na sztukę, do której przenika w postaci nowych możliwości, to jednak zachowaliśmy obraz twórcy-rzeźbiarza pochylonego nad pracą, siłującego się z nierzadko trudnym materiałem, ale też czule dotykającego tworzywa. To właśnie dotyk jest tu kluczowy. Również ten symboliczny.

Orhan Pamuk, turecki pisarz, noblista, laureat międzynarodowych nagród literackich, wykładowca na amerykańskim uniwersytecie Columbia, to centralna postać tegorocznego programu Malta Festival Poznań. Motyw przewodni, czyli "Geografie wyobraźni" to wynik inspiracji opowieściami snutymi przez Pamuka - historiami podążającymi z jednej strony ramię w ramię, z drugiej zaś w opozycji do siebie, historiami zachodniego i wschodniego obszaru kulturowego, opowieściami pełnymi kontrastów.