Film Michaela Glowogerra, światowej sławy austriackiego dokumentalisty, wszedł na ekrany kin w 2011 roku. Nadal jednak budzi wiele kontrowersji. To trzecia część filmowej trylogii, którą poświęcił zagadnieniu nędzy, biedy i pracy, ale też sytuacji człowieka w rzeczywistości, w jakiej przyszło mu żyć. To kolejna opowieść Glowogerra o sztuce przetrwania - po "Megamiastach" z 1998 roku oraz dokumencie "Śmierć człowieka pracy", który swoją premierę miał w 2005 roku. 

Prostytucja do najstarszy zawód świata. Uprawia go wiele kobiet - od krajów Trzeciego Świata po europejskie metropolie. Dla jednych jest to "zawód jak każdy inny", dla innych - temat nie do przejścia. Glowogerr niby nie mówi na ten temat nic nowego, ale obrazy, z którymi konfrontuje widzów, porażają naturalizmem i pokazują świat takim, jakim faktycznie jest.

Reżyser zabiera widza tylko do trzech dzielnic czerwonych latarni - w Tajlandii, Bangladeszu oraz Meksyku. Do trzech różnych krajów, gdzie wierzy się w innego boga i mówi innym językiem, ale wykonuje ten sam zawód. W Tajlandii profesja ta zamienia młode dziewczyny w wyeksponowane na wystawie lalki, które można obejrzeć, a potem kupić. W Bangladeszu kobiety wyszarpują sobie klientów. Bo zamknięte w obskurnych pokojach-celach, które są dla nich mikroświatem wiedzą, że bez ich pieniędzy sobie nie poradzą. Prostytutki z Meksyku z kolei to kobiety, które swój zawód traktują jak wyzwanie. I kombinują, liczą..., wydają się być paniami własnego losu. Bezceremonialnie snują opowieści o klientach z całego świata i zdradzają tajniki zawodu.

Glowogerrowi nie zależało wyłącznie na sportretowaniu kobiet, które handlują swoim ciałem, ale na ukazaniu różnic kulturowych, jakie miały wpływ na charakter "świadczonych przez nie usług". Bo np. Tajki - przed wejściem do pracy modlą się o klientów. Muzułmanka z Bangladeszu opowiada przed kamerą, że "nie weźmie" do ust, bo te stworzone są do tego, by wymawiać święte wersety Koranu. I tradycyjnie w miejscu swojej pracy odprawia rytuały: oczyszcza je wodą i ogniem. Meksykańskie prostytutki natomiast nie pozostawiają złudzeń, że tego typu praca, może być także... przyjemnością.

W tym filmie wszystko wydarzyło się naprawdę. Glowogerr zapłacił bohaterom za to, że spędził z nimi czas. Nie oceniał ich jednak i nie potępiał. Niczego też wprost nie komentował. Ale symbole i metafory, po które sięgnął mogą przyprawić o dreszcze.

Monika Nawrocka-Leśnik

• Off Cinema: "Chwała dziwkom" w reżyserii Michaela Glawoggera
• 19.11
• Sala Kinowa CK Zamek