Jest taki film w tym roku, który bierze szturmem nagrody na każdym festiwalu. Anatomia upadku Justine Triet zdobyła bowiem m.in. Złotą Palmę, pięć Europejskich Nagród Filmowych i dwa Złote Globy. Skromny sądowy dramat wyprodukowany za 6 mln euro, z powodzeniem konkuruje z takimi topowymi freskami historycznymi jak Oppenheimer Nolana (100 mln dolarów) czy Czas krwawego księżyca Scorsesego (200 mln dolarów). Jest coś urzekającego, wręcz hipnotyzującego, w tym intymnym spojrzeniu na skomplikowane relacje w małżeństwie i rodzinie, jakie pokazuje Justine Triet.

Swój film zaczyna według najlepszej recepty na dreszczowiec, jaką podał kiedyś Hitchcock - najpierw trzęsienie ziemi, a potem napięcie powoli rośnie. I tak też jest z Anatomią upadku. W pierwszych kilku minutach poznajemy charakter relacji bohaterów, gdy podczas wywiadu, jakiego udziela główna bohaterka - utalentowana pisarka, Sandra (Sandra Hüller - Srebrny Niedźwiedź za tę rolę), jej mąż, nieobecny przy rozmowie, siedzi na strychu i na cały regulator puszcza zapętlony instrumentalny remix utworu P.I.M.P 50 Centa.

Akcja rozpoczyna się w ich domu na odludziu w zaśnieżonej Sabaudii, więc hipnotyczny beat z dźwiękami karaibskiego calypso wprawia w konsternację. Jednocześnie ich syn Daniel (Milo Machado Graner) kąpie psa o imieniu Snoop. Justine Triet mruga więc porozumiewawczo do widzów, bo kto zna mizoginiczne słowa piosenki, którą wykonywał również słynny Snoop Doogg, tego za chwilę nie zdziwią zwłoki męża, który być może sam wypadł z okna, albo może wypchnęła go Sandra...

Przemysław Toboła

• Anatomia upadku
• reż. Justine Triet
• premiera: 23.02

© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2024