Mająca senegalskie korzenie francuska reżyserka Alice Diop, znana przede wszystkim z realizacji dokumentów, w swoim fabularnym debiucie bierze na warsztat grecki mit Medei dzieciobójczyni. Już w punkcie wyjścia zawiesza jednak ocenę moralną, by zagłębić się w rozważania z pogranicza socjologii i filozofii.

Po sukcesie ekranizacji Morderstwa w Orient Expressie i Śmierci na Nilu Kenneth Branagh tym razem wybrał mniej znaną powieść Agathy Christie, za to jedną z najstraszniejszych, Wigilię Wszystkich Świętych - o filmie Duchy w Wenecji pisze Przemysław Toboła.

Bezkresne australijskie peryferia, ciasna lokalna społeczność i niewyjaśniona, mroczna  sprawa kryminalna sprzed lat. Pozbawione kolorów i nadziei Limbo to filmowa propozycja dla widzów, którzy chcą się skutecznie zatrzymać.

Pojawiająca się z opóźnieniem na polskich ekranach Cicha dziewczyna, która na początku roku walczyła o Oscara między innymi z IO Jerzego Skolimowskiego, to film dla widzów szukających w kinie przede wszystkim wyciszenia.

- Najbardziej sentymentalnym pokazem będzie z pewnością Rekord absolutny. Zawsze porusza mnie ta okazja, gdy nowe osoby mogą odkryć niezwykłe postaci Marii i Bogdana Kalinowskich - mówią organizatorzy Dni Poznańskich Kinomanów vol. 3, które rozpoczną się już 7 września.

Ultimatum, remake hiszpańskiego filmu Nieznany z 2015 roku - o doradcy finansowym, który dostaje telefon z groźbą, że gdy zatrzyma samochód ten z miejsca eksploduje - jest wart obejrzenia głównie z jednego powodu. Jest nim Liam Neeson.

Oglądając filmy Sorogoyena, można zobaczyć jak bardzo nadal jest podzielona Hiszpania. Jak elity ze stołecznego Madrytu łatwo zapominają o ubogich rodakach z dalekich prowincji, a to niesie wiatr prawicowej zmiany - o filmie Bestie pisze Przemysław Toboła.

W horrorze laicy kontaktują się z zaświatami z różnych powodów - by doświadczyć tajemnicy, porozmawiać z konkretnym zmarłym, udowodnić, że cała ta maskarada to mistyfikacja. Czasem ma to być jednorazowy wybryk, którego celem jest dobra zabawa. Bohaterowie Mów do mnie! braci Philippou poszli o krok dalej - oni dosłownie ćpają duchy.

Sprawa 26-letniej Reality Winner, amerykańskiej analityczki wojskowej aresztowanej i skazanej na pięć lat więzienia za szpiegostwo, odbiła się szerokim echem w całych Stanach Zjednoczonych. Do Polski dotarły tylko jej echa, tym bardziej więc warto przyjrzeć się jej od środka. Taką możliwość daje Reality Tiny Satter.

Nie śmiercionośne węże, agresywne niedźwiedzie ani zabójcze pająki, lecz rekiny doczekały się całego podgatunku w kinie eksploatacji. "Sharksploitation" nie jest już tak krwawe, jak za czasów VHS-ów - przeciwnie, teraz często, jak również w przypadku Mega 2: Głębi, produkcje te otrzymują kategorię PG-13 - ale uciecha i satysfakcja z wylewających się z ekranu niedorzeczności wciąż pozostają takie same.

Ozon porusza w filmie poważne i nader współczesne tematy - brak równouprawnienia płci, molestowanie, działalność mediów brukowych... Tyle że ubiera je w kostium retro i traktuje z lekkością, ironią, przewrotnie, w konwencji buffo - o filmie Moja zbrodnia pisze Bartosz Żurawiecki.

Easy Rider, Szybcy i wściekli, Mad Max. Fani kina, w którym zapach spalin i ryk silników stanowi istotną część fabuły powinni odnotować wejście do kin Rodeo Loli Quivoron. To absolutnie niszowa historia zbuntowanej dziewczyny, która wkracza w nieznośnie męski świat szalonych motocrossowców, wywracając go do góry nogami.

W internecie można znaleźć informację, że Oppenheimer, najnowsze dzieło Christophera Nolana, trwa trzy godziny, ale podczas seansu okazało się, że to bujda - w kinowej sali reżyser Incepcji przejmuje całkowitą kontrolę nad upływającym czasem, zakrzywiając go wedle własnej woli.

To jeden z tych krzepiących filmów, który mówi, że mimo wszystko warto żyć, nawet jeśli trudno znaleźć szczęście - o filmie Pierwszy dzień mojego życia pisze Bartosz Żurawiecki.

Mario Martone potrafi jednocześnie zachęcić i zrazić do wizyty w Neapolu. Miasto, pełne wąskich, kamienistych uliczek, bajecznych budowli i niezwykłych katakumb, w jego obiektywie jawi się jako zjawiskowe, ale biada temu, kto wejdzie w drogę członkom miejscowej camorry.

Wakacje są uznawane za przerwę w życiu kulturalnym miasta. Okres przygotowań do następnego sezonu artystycznego wykorzystała Fundacja Ad Arte, która na połowę lipca zaplanowała filmowo-muzyczny festiwal Czas Letni. W programie wydarzenia znajdziemy zarówno cykle dobrze znane z - organizowanego przez fundację - Short Waves Festival, jak i nowe propozycje, zainspirowane letnią pogodą i tkanką miejską.

Kolejny film twórcy przekomicznych Właścicieli i kolejna komedia obyczajowa, w której czeskie przywary narodowe są tak bliskie polskim - o filmie Sytuacja awaryjna pisze Przemysław Toboła. 

"Jak ukazywane są osoby queerowe w tekstach kultury? Jakich kodów używają twórcy_czynie by przedstawić osoby queerowe? Czy są one szkodliwe? Jak zatem ukazywać tożsamości queerowe nie powielając krzywdzących stereotypów i queerfobii?" - to jedne z wielu pytań, które padły w trakcie dyskusji Pułapki queer codingu - czy i jak budować tożsamość LGBT+ postaci animowanych?

Gdyby Andriej Zwiagincew urodził się w ukraińskiej puszczy i został wychowany przez wilki, nakręciłby właśnie Pamfira. Film Dmytra Sukholytkyya-Sobchuka to bowiem kipiąca podskórną dzikością przypowieść o władzy, ale przy okazji także wspaniały prezent dla widzów od Gutek Film na Dzień Ojca.

Animator to największy festiwal filmu animowanego w Polsce. Co więcej od 2017 roku posiada elitarny status kwalifikującego do Oscara. Dzięki temu zwycięzca Animatora ma znacznie łatwiejszą ścieżkę do oscarowej nominacji. Ja jak zwykle skupiłem się na pokazach filmów krótkometrażowych. Kto wie, być może wśród oglądanych filmów był taki, który zdobędzie nominację Amerykańskiej Akademii Filmowej? Uważam, że przynajmniej kilka tytułów spokojnie może zawalczyć o to wyróżnienie.