No Women No Art to całoroczna inicjatywa mająca na celu promocję kobiet w sztuce. Raz w roku różnorodne działania składają się na festiwal-wydarzenie o charakterze nie tylko kulturalnym, ale i społecznym. Na tydzień Poznań staje się stolicą twórczych kobiet.
Przedstawiamy zarówno debiutujące, jak i uznane artystki, tworzące w ramach kultury oficjalnej i reprezentujące nurt off'owy. Oprócz powszechnie szanowanych dziedzin sztuki, takich jak teatr, film, muzyka, sztuki wizualne, stawiamy także na nowe zjawiska kulturowe i społeczne, w których świetnie odnajdują się kobiety. Wśród festiwalowych propozycji nie zabraknie bowiem komiksu, graffiti, filmu animowanego i szeroko pojętej mody.

II edycja Festiwalu odbędzie się 16-22 XI 2009, ale przez cały rok No Women No Art zajmuje się promocją twórczości kobiet - organizując, promując i obejmując patronatem rozmaite wydarzenia.

Prezentowane fotografie powstały podczas dwóch wypraw. Pierwsza z 2007 roku obejmowała  Ladakh i Bhutan. Rok później autorka wróciła jeszcze raz do Ladakhu, by fotografować tę magiczną krainę. Mimo że fotografowała  te same miejsca, spotkała tych samych ludzi kolejny raz, to emocjonalność i charakter zdjęć mocno się różni.

Wystawa podzielona jest na dwie części: czarno-białą i kolorową. Wbrew pozorom, obie części nie konkurują ze sobą,  wręcz doskonale się uzupełniają.

Głównym motywem jest przede wszystkim człowiek. Autorka ma niebywałą łatwość nawiązywania kontaktu, pomimo barier kulturowych czy językowych. Owocem tego są przepiękne portrety, które stanowią trzon wystawy. Nie chodzi tu jednak o klasyczne ujęcie portretu. Autorka korzysta z całej palety planów fotograficznych, począwszy od totalnego, gdzie człowiek przedstawiany jest w  jego naturalnym otoczeniu. Baczne oko fotografki z dużym powodzeniem rejestruje także detale, które w poetycki sposób dopełniają tą humanistyczną część opowieśći.

Magda Kwiatkiewicz nie próbuje widzowi opowiedzieć czy przedstawić tych miejsc w stylu programu dokumentalnego, jej zdjęcia to bardziej impresje fotograficzne, próba zapisu emocji, zapachów, klimatu czy aury miejsc i bohaterów. Jest to na pewno subiektywne i indywidualne obrazowanie, jednakże przedstawione językiem niebywale uniwersalnym i poetyckim.

Fotografie Magdy to okna. Okna, przez które widz może zajrzeć i dopisać historię  do widzianego obrazu  własną wyobraźnią.

Zobacz www.nowomen-noart.pl