Traf chce, że niejako na podsumowanie roku trafiają nam się oto same płyty wybitne lub bardzo dobre, w wykonaniu ważnych artystów. Znajdziemy tu więc kołysanki ze świata tria Bastarda z gośćmi, elektroniczno-jazzowy Big Band zespołu Skalpel, przejmujące szczedriwki duetu Wspak, a wreszcie dwa różnorodne przejawy wielkości Piotra Damasiewicza.
Nie sposób nie zachwycić się tym opasłym tomiszczem, choć lektura Prawdziwej powieści Minae Mizumury nie należy do łatwych. To arcydzieło japońskiej literatury wymaga od czytelnika czasu, skupienia, spokoju - słowem: tego wszystkiego, czego nie mamy dziś w nadmiarze, a co jest nam niesłychanie potrzebne.
- W Chorej namiętności poeta pisząc o najbardziej witalnym miesiącu - maju, momencie w cyklu natury, gdy najmocniej daje o sobie znać rozwinięte biologiczne pragnienie życia, dostrzega, że "ptaki w parkach, zamiast ćwierkać, tłitują" - o Lirogonie Marcina Ostrychacza pisze Michał Pabian.
Sztukę zadawania pytań teatr ma opanowaną do perfekcji. Pyta o rzeczy trudne, intymne, często graniczne, pyta o sens, o bezsens, o interpretację i nadintepretację. Pyta za dwóch, za trzech, za miliony - ale na ile tak naprawdę interesuje go odpowiedź, a na ile swoja zbawicielska rola, jaką odegrał w zadawaniu tychże? Teatr zabrał głos - mówimy. Ale czy usłyszał to, co nastąpiło później?
W 1969 roku działo się w Operze Poznańskiej. Mijało wtedy pięćdziesiąt lat od rozpoczęcia działalności polskiej sceny operowej w teatrze przejętym od Niemców po odzyskaniu niepodległości. Do końca zbliżała się obfita w sukcesy i odważne decyzje repertuarowe dyrekcja Roberta Satanowskiego. Mikrofony pilnie rejestrowały pracę artystów teatru - wydano wtedy aż dwa albumy płytowe.
W drewnianym domku w Beskidach spotykają się znarkotyzowany kompozytor, ksiądz, fizyk, inżynier i matematyczka. Pięcioro gniewnych w porywach ludzi zaczyna radzić nad tym, czy Bóg istnieje. Wraz ze świtem musi zapaść większościowy werdykt. Piękny dzień na demokrację Kacpra Wodiczki to powieść o szczątkowej fabule nawiązująca do formy starożytnego czy renesansowego dialogu, która tarza się w nieprzepracowanym polskim romantyzmie. Jednym czytelnikom może smakować szlacheckim półtorakiem, drugim - cykutą.
Opera Marca-Antoine'a Charpentiera Les arts florissants - Kwitnąca sztuka - dała tytuł koncertowi muzyki francuskiego baroku w Muzeum Narodowym w Poznaniu. Wybór to nieprzypadkowy, gdyż w XVII wieku muzyka we Francji przeżywała bujny rozkwit.
Informacja o tym, że Lot nad kukułczym gniazdem znajdzie się w repertuarze Teatru Nowego była najpewniej elektryzująca nie tylko dla mnie. Ta opowieść to klasyka, uwielbiana przez wielu odbiorców. Dlatego niełatwo jest podejmować się jej kolejnej adaptacji. Efekt może okazać się fiaskiem, choć może i wielkim sukcesem - jak w tym wypadku.
Wkurzałam się, wzruszałam, uśmiechałam, potakiwałam głową z uznaniem podczas lektury tej - nie zawaham się zaryzykować - jedynej w swoim rodzaju książki o Poznaniu, a może bardziej o poznaniakach właśnie, o nas samych. Oto dzięki konkursowi, jaki niemal sto lat temu zaproponowali nam socjologowie, po raz kolejny odmalowaliśmy nasz własny portret.
Wspólnym mianownikiem ostatniego w tym roku koncertu orkiestry Amadeus mogłyby być różne oblicza rozmowy. Rozpoczęło się od uporządkowanego niemieckiego dialogu, po czym nastąpiła temperamentna włoska dyskusja. Na koniec kontakt z Bogiem, czyli msza w estetyce argentyńskiego tanga.
W miniony piątek jubileusz 15-lecia działalności obchodziła Dagadana - mieszanka doskonała, połączenie jazzu i elektroniki z polską i ukraińską muzyką tradycyjną. Ten zespół to fenomen, którego twórczość nigdy nie zawodzi, niemal zawsze za to zaskakuje w nieznany dotąd sposób.
Tytułowe 20 tysięcy gatunków pszczół symbolizuje różnorodność w świecie zwierząt - naturalną i powszechnie akceptowaną przez przedstawicieli świata przyrody. Hiszpańska reżyserka Estibaliz Urresola Solaguren opowiada jednak przede wszystkim o społeczeństwie ludzkim - opartym na binarnych podziałach, pełnym stereotypów i braku zrozumienia, wypychającym poza margines wszystko co inne.
Mapy naszych spektakularnych ciał Maddie Mortimer podejmują najbardziej nieuchwytny dla języka temat - choroby, odchodzenia, odczuwania bólu. Ryzykowny obszar działania literackiego jednak przejmuje, nie osuwa się w banał, nie stanowi doraźnego wyrażenia w poszukiwaniach estetycznych. Agnieszka Wakulik, tłumaczka powieści, doprowadziła swoim wyczuciem, stylistycznym rozsądkiem, do tego, że czytelnik ma wrażenie polszczyzny, jaka w mówieniu o cierpieniu odsłania zupełnie nowe rejony, frazy, rytmy, wyrażenia.
Pacjentów z Gostynina pakowano do ciężarówek i truto tlenkiem węgla, później spalinami samochodowymi. Dzieci z Lublińca traktowano z większą dbałością o pozory terapii. Miesiącami przesycano je luminalem i nie dożywiano, aż poumierają same. Bezduszni Kaliny Błażejowskiej to wstrząsający reportaż o najbardziej ztabuizowanych ofiarach zbrodni hitlerowskich - niepełnosprawnych i pacjentach szpitali psychiatrycznych.
Zdjęcia powstańców wielkopolskich i ich następców - żołnierzy Wojsk Wielkopolskich oraz sprzęt fotograficzny z lat 20. XX wieku można oglądać na otwartej w czwartek 7 grudnia wystawie w Odwachu na Starym Rynku.
- Dobry wieczór. Nazywam się Adam Stępień. Jestem przedstawicielem agencji Expert - usłyszałam w słuchawce telefonu. Wbrew pozorom nie był to telefon od reklamodawcy, który nieetycznymi metodami zdobył mój numer telefonu i za chwilę będzie próbował przekonać mnie do jakiejś usługi czy zakupu, a początek spektaklu Expert Teatru Usta Usta Republika. Przez niecałą godzinę od rozpoczęcia rozmowy będę miała okazję przejść proces rekrutacyjny do programu Ja-Expert, a także odbyć swój pierwszy dyżur jako telefoniczna specjalistka od udzielania porad i podejmowania decyzji.
Belgijsko-holenderski dramat Kiedy stopi się lód to kino mocne i bezkompromisowe. Ośmielę się nawet stwierdzić, że zapadające w pamięć na lata. Wszystko za sprawą uniwersalnych (przynajmniej do pewnego momentu) przeżyć bohaterów, tragicznego momentu zwrotnego i jeszcze bardziej koszmarnego finału.
Otello to pierwsza po długiej przerwie spowodowanej remontem operowa premiera Teatru Wielkiego w Poznaniu. Słynny reżyser David Pountney wystawił rzadko grywane u nas, choć przecież klasyczne, dzieło Giuseppe Verdiego, uznawane za jedno ze szczytowych osiągnięć opery włoskiej. Efekt jest więcej niż zadowalający: to spektakl udany pod wieloma względami, tak muzycznie, jak i inscenizacyjnie, choć wśród konserwatywnej publiczności operowej na pewno znajdą się malkontenci, którym nie spodoba się wizja reżysera.
Od kilkunastu minut siedzę, gapię się w pustą kartkę i nie wiem, jak opowiedzieć krótko i z sensem to, co chciałabym przekazać o powieści Benjamína Labatuta Straszliwa zieleń. Tak więc mija tych kilkanaście minut, czas przecieka mi przez palce... A czas - jak wiemy - w fizyce ma niebagatelne znaczenie.
Mogłoby się wydawać, że festiwal Ale Kino! stworzony z myślą o młodym widzu, będzie oferować tylko filmy łatwe, lekkie i przyjemne. Nic bardziej mylnego, co udowadniają pokazy filmów krótkometrażowych. Prezentowany filmy bywały mocne zarówno w formie jak i treści. Reżyserzy nie bali się podejmować trudnych tematów ważnych dla młodych ludzi, ale też dorosłych.
