Jakie macie pierwsze skojarzenia, gdy usłyszycie "Szwajcaria"? Fondue, czekolada, banki, zegarki? Czy może "Alpy, tu się oddycha!" - klasyczny cytat z filmu Vabank Juliusza Machulskiego? Pewnie jeszcze Wilhelm Tell, może szwajcarska gwardia w Watykanie. A myśleliście kiedykolwiek, jak w tym kraju, mlekiem i miodem płynącym, żyje się kobietom?

Ile się może zdarzyć i... zderzyć podczas trzech festiwalowych dni? Naprawdę dużo. Bo podczas Festiwalu Najmłodszych odbył się zarówno koncert jak i tradycyjny spektakl lalkowy oraz interaktywny spektakl taneczny stworzony z myślą o dzieciach niewidomych i niedowidzących.

Lata osiemdziesiąte są jak pudełko czekoladek - intrygujące, apetyczne, kuszące różnorodnością smaków, ale jeśli zjesz je wszystkie naraz, może skończyć się zawrotem głowy i wymiotami. W MaXXXine, filmie wieńczącym trylogię grozy o tytułowej bohaterce, reżyser Ti West przedobrzył z ilością filmowych odniesień do tradycji kina, jakby zapominając, że powinien przede wszystkim porządnie domknąć własną historię. Co nie oznacza z automatu, że mamy do czynienia z kiepską produkcją.

"Nigdy nie myślałam o celowym przeniesieniu swoich emocji do moich prac, a już broń boże pokazaniu «prawdziwych emocji» ludzi, którzy są przed moim obiektywem. Wręcz przeciwnie, bardziej interesuje mnie sztuczność niż naturalność i inscenizacja niż sytuacje zastane" - odpowiada na pytanie zadane przez Adama Mazura na łamach "Dwutygodnika" Joanna Piotrowska. Fotografie artystki można oglądać w galerii Fundacji Czas Kobiet w ramach wystawy Kochasz ty dom co ciszą swą.

Spektakle dla najnajmłodszych widzów są jak mandale: mogą wyciszać i uspokajać, ale też dodawać energii. Czwartkowy zestaw - słowacki Pączek w reżyserii Alicji Morawskiej-Rubczak oraz czeski Ma i Luszek. Gdzie jest światło? wg koncepcji Ha To - na dwa zupełnie różne sposoby - stały się dla mniejszych, ale też większych widzów, narzędziem medytacji nad sobą i światem.

Gdybym kazano mi na początku recenzji zamieszczać trigger warnings, teraz musiałbym wykorzystać chyba wszystkie wymyślone. Alfons Iceberga Slima ukazuje wszystkie formy przemocy (zwłaszcza seksualnej i zwłaszcza wobec kobiet), rasizm, homo- i transfobię, przedstawia poradnik dawania sobie w żyłę i robienia speedballów, a na dokładkę zawiera liczne odniesienia do samobójstwa. I ta oto wstrętna pozycja nie tylko była zaczytywana w czarnych dzielnicach po zabójstwie Malcolma X, ale też wywarła olbrzymi wpływ na wczesną kulturę hip-hopową złaknioną gangserskich przewózek i świadectw z ulic, pisanych autentycznym językiem marginesu. Teraz Alfons szokuje także po polsku.

Manon Lescaut Giacoma Pucciniego po raz pierwszy w historii zawitała na deski Teatru Wielkiego. Doczekała się sprawnej inscenizacji i dobrze przygotowanej warstwy muzycznej okraszonej jedną zachwycającą kreacją.

Kiedy na scenie Teatru U Przyjaciół pojawia się główna i jedyna bohaterka spektaklu  Nie zapomnisz na podstawie m.in. opowiadania Muzeum pamięci Sylwii Chutnik czy wierszy Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, w mojej głowie wykluwa się myśl, że kogoś mi przypomina. Odpowiedź przychodzi po czasie. Bridget Jones, tyle że w nieco innej odsłonie.

Żaden kinoman choć trochę zorientowany w kinie rodem z Australii nie wybrałby się na wakacje na australijskie pustkowia - tam, jak wynika z ekranowych opowieści, jeśli nie zabiją cię węże, krokodyle, wściekłe kangury, ogromne pająki czy jadowite skorpiony, to zrobi to jakiś szaleniec w skórzanym kapeluszu. Główne bohaterki Royal Hotel miały widocznie inne hobby w młodości niż oglądanie filmów i niczego nieświadome udały się w głąb położonego na południowej półkuli kontynentu.

Wystawa Pod nieobecność państwa, którą do 7 lipca oglądać można w Galerii Miejskiej Arsenał, uświadamia, jak bardzo rzeczywistość odbiegać może od kulturowych stereotypów. Ale nie tylko to jest jej mocną stroną. Zmusza do  wykraczającej poza jeden kraj, kontynent i kulturę refleksji na temat patologizacji systemu władzy.

Wyjątkowo współczuję jury tegorocznego Festiwalu Animator. Na pokazach konkursowych krótkich metraży pojawiło się sporo dobrych, a kilka nawet bardzo dobrych tytułów. W dodatku laureat Złotego Pegaza w Międzynarodowym Konkursie Filmów Krótkometrażowych ma ułatwioną drogę do wymarzonej Oscarowej nominacji w kategorii Najlepszy Krótkometrażowy Film Animowany, więc presja jest spora.

Gdyby w jednym słowie chcieć powiedzieć, o czym jest powieść Hernana Diaza Zaufanie, byłoby to słowo "kryzys". I to na niejednym poziomie. Bo choć autor zabiera nas do Nowego Jorku sprzed stu lat, u progu wielkiego kryzysu gospodarczego, to jeszcze istotniejszy zdaje się w tej opowieści kryzys człowieczeństwa.

Sebastian Gabryel rozmawia z Szygendą, pierwszym raperem, który otrzymał stypendium dla młodych twórców z rąk Kapituły Nagrody Artystycznej Miasta Poznania. Wkrótce ukaże się jego nowa płyta Leń.

Pytań jest wiele, odpowiedzi - na dziś - mniej, ale jeśli tylko uzbroicie się w cierpliwość i poczekacie do nowego sezonu, kiedy to Misja Świat... opanuje repertuar Teatru Animacji, wszystko stanie się jasne. Macie moje słowo! Póki co jednak słów kilka o czerwcowej przedpremierze, która odbyła się w plenerze.

Po czterech pełnych muzyki dniach na Ethno Port stwierdzam, że w centrum tego wielokulturowego wydarzenia wpadłem po same uszy.

W 2050 roku ponad jedna trzecia ludzi w Polsce będzie w wieku powyżej 65 lat. Będziemy najstarszym społeczeństwem w Unii Europejskiej, jednocześnie najmniej do tego przygotowanym. Najwyższa pora, by podjąć rękawicę i porozmawiać o starości bez tabu.

Klub Enigma - najnowsza książka Agaty Romaniuk powinna znaleźć się na bucket liście nie tylko poznańskiej i nie tylko młodzieży. Jej bohaterowie, czyli nastoletni Inka, Kokos, Wowa i Marcel mieszkają na Wildzie. Większość miejsc, w których dzieje się akcja, naprawdę istnieje, więc przy okazji lektury zwiedzamy też centrum miasta: Stadion Szyca, Okrąglak, orlik im. JAY-Z czy w końcu też otwarte w 2021 roku Centrum Szyfrów Enigma. Po trzecie i chyba najważniejsze: ich po prostu nie da się nie lubić.

Tylko my dwoje - psychologiczny dramat Valérie Donzelli - to studium przypadku, w którym kluczową rolę odgrywa toksyczna męskość głównego bohatera i związana z nią przemoc psychiczna i fizyczna wobec partnerki. Przyglądamy się rozpadowi ekranowego związku metodycznie, krok po kroku, próbując zrozumieć motywacje oprawcy, a przede wszystkim reakcje jego ofiary.

Lubię odkrywać w swoim życiu nowe, muzyczne doświadczenia. Lubię trafiać do miejsc, gdzie jeszcze nie byłem, które są dla mnie czystą kartką, bez żadnych porównań względem poprzednich edycji. Z oczekiwaniami, to oczywiste, ale bez myśli "rok temu było lepiej", które psułyby obiektywne spojrzenie na wydarzenie, którego staje się częścią. I tak oto po raz pierwszy w życiu trafiłem na Ethno Port.

Szczepan Twardoch pozwala odpocząć od swoich ponurych, opasłych powieści, zapraszając zainteresowanych do postmodernistycznego lunaparku. Albo raczej do oglądania, jak na swoim placu zabaw, swoimi starymi zabawkami - motywami, postaciami i sztuczkami narracyjnymi - bawi się sam autor. Pisząc - bawi. Bawiąc - męczy. Zwłaszcza bohaterów. Był Król, teraz to, proszę państwa, trzygłowy Król Ghidora.