W "czwórce" poznajemy dalsze losy nieustraszonego bohatera z przeszłości pełnej ludzkich drapieżców, którzy zabili jego rodzinę. Max samotnie przemierza bezdroża i pustkowia, do czasu, gdy trafia do War Rigu, pojazdu Imperatorki Furiosy (Charlize Theron). Za nimi podąża Immortan Joe (Hugh Keays-Byrne, pamiętny Toecutter z "jedynki"), wraz z bandą morderców, żądną wyrównania wojennych rachunków. Zapowiada się brutalna rozgrywka, podobna w klimacie i zwrotach akcji do pierwszej i drugiej części przygód Mad Maxa. Uwaga, nie mylić z fabułą części trzeciej i Tiną Turner śpiewającą hit We don't need another hero, gdzie reżyser rozmienił fascynującą dorosłych fanów brutalność na niezamierzony kicz science fiction dla małolatów.

Mad Max, legenda przełomu lat 70. i 80., był wówczas dla kina akcji tym samym objawieniem co Matrix braci Wachowskich 20 lat później. Z jedną kluczową różnicą - kraju pochodzenia. Niewidziana przedtem na światowych ekranach kinematografia właśnie uderzyła australijską Nową Falą. Festiwale filmowe podbił oniryczny Piknik pod Wiszącą Skałą (1975) Petera Weira. Tacy reżyserzy jak Phillip Noyce, Fred Schepisi czy Bruce Beresford po sukcesach swoich rodzimych produkcji dostali zaproszenia do Hollywood. Przypomnę, że część pierwsza Mad Maxa kosztowała 400 tys. dolarów, a zarobiła (tylko w kinach!) ponad 100 milionów. No i nikomu nieznany wówczas Mel Gibson nagle przerósł sławą zachodnich kolegów po fachu. Mało tego, twórcą "australijskiej szkoły filmowej" był nie kto inny jak Jerzy Toeplitz, rektor łódzkiej "Filmówki" w latach 1957-1968, autor nowoczesnego programu nauczania polskich filmowców, który w 1970 roku wyjechał do Australii. Biblioteka Australian Film, Television and Radio School w Sydney do dziś nosi imię swojego dawnego dyrektora.

Przemysław Toboła

• "Mad Max: Na drodze gniewu" ("Mad Max: Fury Road")
• reż. George Miller
• premiera 22 maja