Najważniejszą formą przeciwdziałania wykluczeniu w sztuce jest zasada partnerstwa i uczciwej pracy. Wychodząc z tego założenia, twórcy sprzeciwiają się ustanowionej "normie" i starają się wypracować swoją własną wersję "normy". Wyzwalając nagromadzoną energię w ciałach, nograniczoną przez sankcje jakie dotykają nienormatywne ciało, mówią o swoich miłościach i nienawiściach. Mówią własnym głosem. Mówią własnym ciałem.
"Dziś wytańczymy naszą pozorną uległość. I bliżej będzie temu do pogo, niż do baletu."
Twórcy to artyści, wśród których znajdują się także osoby z niepełnosprawnościami. Chcą zwrócić uwagę, że każdy wykluczony ma swój własny głos, a osoby z niepełnosprawnościami to przede wszystkim osoby. Nie będzie to oczywiste, dopóki ich obecność (także w teatrze) nie stanie się jasna i zupełnie normalna. Artyści nie udają, że nie ma między nimi różnic. Mają odwagę zauważyć, że różnimy się ciałami i to jest okej. Wózki nie są tutaj traktowane jako sztuczne nogi, lecz podkreślana jest odmienność relacji jaka zachodzi pomiędzy performerem a wózkiem. Twórcy proponują, żeby poprzez namysł nad tym co nas różni, spotkać się w tym co nas łączy. Zmiana nastawienia do niepełnosprawności nie oznacza jedynie zmiany ustawodawczej, w przestrzeni czy w rozwiązaniach architektonicznych. To powinna być zmiana przede wszystkim w sieci kontaktów społecznych.
UWAGA! W spektaklu pojawiają się efekty wizualne, które mogą oddziaływać na osoby szczególnie wrażliwe.
Koncepcja: Agnieszka Dubilewicz
Współpraca dramaturgiczna: Bartłomiej Kalinowski
Choreografia: kolektywna
Tancerze / Tancerki:
Bilety w cenie 20/30 zł (ulgowy/normalny).
